Samiec z rozłożonym ogonemPawi ogon od tyłu z widocznym ogonem właściwym
Paw indyjski jest gatunkiem u którego występuje dymorfizm płciowy. U samca głowa i szyja oraz pierś i brzuch błękitne, z metalicznym połyskiem, na głowie czub z piór tworzący koronę, grzbiet zielony z metalicznym połyskiem, skrzydła brązowe z czarnymi prążkami. Właściwy ogon stosunkowo krótki, biało-brązowy. Charakterystyczna struktura określana często jako „pawi ogon” to w rzeczywistości tren utworzony przez wydłużone pióra pokryw nadogonowych[4]. Na końcówce brązowozielonych piór znajdują się „pawie oka”, na które składają się koncentryczne kręgi: czarny, niebieski, płowy i żółty. Duży ogon pawia jest wyraźnym sygnałem dla samic jego gatunku, że właściciel ozdobnego ogona jest w dobrym zdrowiu, oraz że posiada dobre geny. Samice mają brązowawy wierzch ciała oraz jasny spód. Nie posiadają trenu, mają natomiast na głowie „koronę” z kilku małych piór.
Wymiary
Długość ciała samca 180–230 cm, samicy 90–100 cm. U samca na ogon przypada 40–45 cm, na cały wachlarz przypada 140–160 cm[6][4]
Długość skrzydła: 44–50 cm u samca, 40–42 u samicy[4]
Masa ciała samca 4,1–5,4 kg, samicy – 2,7–3,8 kg[4]
Środowiskiem życia tych ptaków są otwarte lasy z drzewami zrzucającymi liście[7]; w północnych Indiach najchętniej zamieszkują otwarte lasy z głożyną (Zizyphus) w podszycie[7]. Odnotowywane były na wysokości 0–2000 m n.p.m.[8] (najczęściej 900–1200 m n.p.m.[7]).
Wszystkożerny, zjada zarówno nasiona jak i zwierzęta, zarówno bezkręgowce jak i drobne kręgowce, w tym jadowite węże[4]. Jedno badanie z Ghatów Zachodnich wykazało, że 91% diety badanych ptaków stanowiła materia roślinna[6].
Lęgi
Jajo
Pisklę
W południowych Indiach i w Sri Lance okres lęgowy trwa od stycznia do kwietnia; w całym zasięgu występowania sezon lęgowy zmienny, zdaje się zależeć od występowania pory deszczowej[6]. Gniazdo stanowi wydrapany w ziemi dołek wyściełany mchem i korzonkami. W zniesieniu 5–6 jaj o skorupce barwy biało-oliwkowej. Jaja wysiadywane są przez 29–30 dni[4]. Młode po wykluciu są w pełni opierzone, po około 10 dniach życia uzyskują zdolność lotu. Pawie indyjskie na wolności mogą dożywać do 25 lat, przeważnie przeżywają jednak około 20[7].
Status
IUCN uznaje pawia indyjskiego za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern) nieprzerwanie od 1988 (stan w 2020). Liczebność populacji nie została oszacowana, ale ptak ten opisywany jest jako pospolity, lokalnie bardzo pospolity. Ze względu na brak dowodów na spadki liczebności bądź istotne zagrożenia dla gatunku BirdLife International uznaje trend liczebności populacji za stabilny[2][8].
Przypisy
↑Pavo cristatus, [w:] Integrated Taxonomic Information System(ang.).
↑ abPavo cristatus, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species(ang.).
↑Systematyka i nazwy polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Plemię: Pavonini Rafinesque, 1815 (wersja: 2020-09-15). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2021-03-25].
↑ abcdefghAlbin Łącki: Wśród zwierząt – ptaki. Poznań: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 1988, s. 96. ISBN 83-09-01320-5.
↑F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): Pheasants, partridges, francolins. IOC World Bird List (v11.1). [dostęp 2021-03-25]. (ang.).
↑ abcdMcGowan, P.J.K., Kirwan, G.M. & Boesman, P.: Indian Peafowl (Pavo cristatus). [w:] del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (eds.). Handbook of the Birds of the World Alive [on-line]. 2017. [dostęp 2017-07-25].
↑ abcdErin Fowler: Pavo cristatus Indian peafowl. [w:] Animal Diversity Web [on-line]. University of Michigan, 2011. [dostęp 2017-07-25].
.jpg)
.jpg)