Julius August Philipp Spitta (ur. 27 grudnia 1841 w Wechold koło Hoya, zm. 13 kwietnia 1894 w Berlinie[1][2]) – niemiecki muzykolog.
Życiorys
Syn Karla Johanna Philippa[2]. Ukończył szkołę w Peine, następnie uczęszczał do gimnazjów w Hanowerze i Celle[2]. W młodości uczył się gry na fortepianie i organach oraz reguł kompozycji[1]. W latach 1860–1864 studiował teologię i filologię klasyczną na Uniwersytecie w Getyndze, gdzie uzyskał tytuł doktora na podstawie rozprawy o budowie zdań u Tacyta De Taciti in componendis enuntiatis ratione[2]. Od 1861 roku prowadził studenckie towarzystwo śpiewacze, w 1864 roku nawiązał znajomość z Johannesem Brahmsem, z którym do końca życia wymieniał listy[2]. W latach 1864–1866 uczył greki i łaciny w Tallinnie, następnie w latach 1866–1874 był nauczycielem gimnazjum w Sondershausen[1]. Od 1874 do 1875 roku był nauczycielem gimnazjum w Lipsku, tam też w 1874 roku wraz z Heinrichem von Herzogenbergem, Franzem von Holsteinem i Alfredem Volklandem założył Bach-Verein[1]. W 1875 roku osiadł w Berlinie, gdzie uczył historii muzyki na Uniwersytecie, był członkiem i sekretarzem Königliche Akademie der Künste oraz wykładowcą Königliche Hochschule für Musik[1]. W 1885 roku wspólnie z Friedrichem Chrysanderem i Guido Adlerem założył pierwsze czasopismo muzykologiczne, „Vierteljahrsschrift für Musikwissenschaft”[1][2]. Do jego uczniów należeli Jules Combarieu, Oskar Fleischer, Max Friedlaender, Carl Krebs, Adolf Sandberger, Rudolf Schwartz, Max Seiffert, Emil Vogel, Peter Wagner i Johannes Wolf[1][2].
Twórczość
Szeroki dorobek naukowy Spitty obejmuje m.in. studia nad protestancką muzyką kościelną, przyczynki biograficzne, artykuły polemiczne, wykłady i odczyty[2]. Był autorem takich prac jak Ein Lebensbild Robert Schumanns (Lipsk 1862), Johann Sebastian Bach (2 tomy, 1873–1880), Zur Musik (Berlin 1892) i Musikgeschichtliche Aufsätze (Berlin 1894), ponadto wydał utwory organowe Dietricha Buxtehudego (2 tomy, 1875–1876) i dzieła wszystkie Heinricha Schütza (16 tomów, 1885–1894)[1].
Działalność Spitty przypadła na okres rozkwitu historyzmu, kształtowania się krytyki źródeł i podstaw metodologii nauk historycznych oraz kształtowania się muzykologii jako dyscypliny naukowej[2]. Największe znaczenie ma jego praca biograficzna o J.S. Bachu, wpisująca się w nurt tworzonych w tym okresie wielkich monografii poszczególnych kompozytorów. Autor powiązał dzieło Bacha z tłem historyczno-kulturowym epoki, przeprowadził szczegółową analizę kompozycji, których znany ówcześnie zasób uzupełnił i schronologizował[2].
Przypisy
- ↑ a b c d e f g h Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 5 Pisc–Stra. New York: Schirmer Books, 2001, s. 3426. ISBN 0-02-865530-3.
- ↑ a b c d e f g h i j Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 10. Część biograficzna sm–ś. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2007, s. 50–51. ISBN 978-83-224-0866-7.
