Montygerd został wówczas adoptowany przez przedstawicieli Wadwiczów, nie pełnił wówczas żadnej godności. Dopiero w 1418 roku występuje na urzędzie starostypodolskiego. Parę lat potem, bo w roku 1422, Piotr Montygerd jest już marszałkiem nadwornym w. ks. lit. Witolda, ale więcej z tym tytułem się nie pojawia. W latach 1430–1432, piastuje urząd namiestnika (starosty) nowogrodzkiego[2].
Odegrał w dziejach Wielkiego Księstwa Litewskiego znaczącą rolę, z początku był stronnikiem Świdrygiełły w roku 1431[2]. Tylko w tym roku doprowadził do przymierza z chanem Ul Machmetem i wzmocnił pozycję Świdrygiełły w sporze z Koroną Królestwa Polskiego o Podole, uczestniczył w układach skistymońskich z Zakonem Krzyżackim. Podpisał też akt rozejmu z Koroną Królestwa Polskiego w Łucku, a rok później akt przymierza z Zakonem Krzyżackim[4].
W 1432 roku najwidoczniej porzuca Świdrygiełłę i przechodzi na stronę w. ks. lit. Zygmunta Kiejstutowicza, podpisując w 1432 roku unię grodzieńską i inne dokumenty tegoż księcia[2]. Dowodził nawet wojskiem w. ks. Zygmunta Kiejstutowicza w wojnie ze Świdrygiełłą[4]. Potem należy do szczerych zwolenników Kazimierza Jagiellończyka i jest jednym z najbardziej oddanych mu panów litewskich[2]. Za czasów panowania Kazimierza występował przeciw unifikacji z Koroną Królestwa Polskiego[4].
Pieczęć Piotra wisi przy aktach unijnych z lat 1432 i 1434. Pierwsza z nich ma w otoku następujący napis w języku ruskim[2]:
Do roku 1435 znów występuje w dokumentach historycznych bez żadnych funkcji, kiedy to zostaje starostą kopylskim[2]. Od 1436 roku do końca życia pełni funkcję marszałka ziemskiego litewskiego, z którym to tytułem łączy niekiedy dawniejszy tytuł (od 1446 roku), namiestnika nowogrodzkiego[2].
Ostatnie źródło, które o nim wspomina pochodzi z 1452 roku, po czym całkowicie znika z areny historycznej[2].
Życie prywatne
Jego ojciec również miał na imię Montygerd. W 1396 roku był namiestnikiem połockim i przycisnął do swego listu, pisanego wówczas do mieszczan ryskich, pieczęć, która już w XX w. była silnie uszkodzona, wskazuje ona natomiast ślad godła herbowego, przypominającego gwiazdę. W otoku pieczęci znajdują się resztki napisu w języku ruskim[c][3].
МОН...Д...
Więcej o jego ojcu nie wiemy, poza tym, że w 1410 roku już nie żył i zostawił po sobie trzech synów, z których Jan Montygerdowicz[d] występuje (z braćmi) w akcie unii wileńskiej w 1401 roku, Aleksander[e] był w 1410 roku podczaszym Wielkiego Księcia Litewskiego, trzecim synem jest właśnie Pietrasz czyli Piotr – reprezentujący podczas unii horodelskiej ród ojca[2].
Był dwukrotnie żonaty. Z pierwszą żoną miał syna Jana, po którym miał wnuka Piotra Montygerdowicza. Drugą żoną była księżna łoska, Anna, córka księcia Fiodora Korybutowicza i Anastazji. Małżeństwo było bezdzietne. Po śmierci Piotra, Anna wyszła ponownie za mąż za ks. Janusza. Anna Januszowa zapisała Łosk wnukowi swego pierwszego męża – Piotrowi Janowiczowi[4].
Z licznych nadań jakie Piotr Montygerd otrzymał, najważniejsze jest miasto Iwie, które weszło w jego posiadanie od Kazimierza Jagiellończyka. Oryginał nadania istniał jeszcze w XX w.[f] i pochodził z 1444 roku[2].
Gniazdo rodu Montygerdowiczów znajduje się nad rzeką Solczą, w okolicy Solecznik, gdzie rejzyZakonu Krzyżackiego z końca XIV w. określają położenie osady Mantegirdindorf, a więc założonej przez Montygerda. W pobliżu położona była wieś Iwanendorf, która mogłaby swe miano zawdzięczać Janowi, czyli Hanuszowi, synowi Montygierda. Być może, że i wieś Hanuszyszki w dawnym województwie trockim pozostaje w związku Hanuszem, na co wskazywałaby i ta okoliczność, że tuż obok niej leżała wieś Duśmiany, będąca w rękach Montygerdowiczów jeszcze w XVI wieku[2].
.jpg)