Syn Mariana Skrzyneckiego, podpułkownika kawalerii Wojska Polskiego i Magdaleny Adeli Endelman, pochodzącej z zasymilowanej rodziny żydowskiej[1][2]. Miał jednego starszego brata – Józefa. Dzieciństwo spędził w Mińsku Mazowieckim, rozdzieliła ich wojna, Piotr wychowywał się w Makowie Podhalańskim, potem w Zabrzu. Ostatecznie zamieszkał z matką w Łodzi. Rozpoczął tam studia w Wyższej Szkole Ekonomicznej, ale przeniósł się do Państwowej Szkoły Instruktorów Teatrów Ochotniczych przy Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Łodzi. W 1951 r. po jej ukończeniu przybył do Krakowa. Organizował i prowadził tu (także w Nowej Hucie) robotnicze teatrzyki amatorskie i zespoły artystyczne. Studiował przez 5 lat historię sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim u profesora Karola Estreichera. Studiów tych nie ukończył z powodu braku zaliczenia studium wojskowego.
W 1956 r. zorganizował wraz z przyjaciółmi w podziemiach Krakowskiego Domu Kultury mieszczącego się w pałacu „Pod Baranami” przy Rynku Głównym klub artystyczny jako miejsce spotkania studentów Akademii Sztuk Pięknych, szkoły muzycznej, historii sztuki, architektury. Klub ten szybko przemienił się w znany kabaret „Piwnica pod Baranami”. Jego charyzma, niezwykły intelekt i instynkt, wyczucie literatury, oryginalny gust i smak powodowały, że Piwnica ściągała tłumy. W czarnym kapeluszu z piórkiem, w pelerynie, z nieodłącznym dzwoneczkiem tworzył niepowtarzalny klimat miejsca, gdzie się wraz z innymi piwniczanami znajdował.
W latach 1956–1968 współpracował z redakcjami krakowskich czasopism jako krytyk sztuk plastycznych oraz autor publikacji z dziedziny sztuki. W „Echu Krakowa” prowadził w latach 1956–1981 własną rubrykę pt. Echo Piwnicy pod Baranami, którą od 1984 jako Głos Piwnicy pod Baranami kontynuował w kwartalniku „Kraków”, a ostatecznie w „Dzienniku Polskim” (pt. Dziennik Piwnicy pod Baranami).
W latach 1976–1986 organizował bale jubileuszowe z okazji rocznicy powstania kabaretu, obchodzone m.in. na scenie Starego Teatru.
Wystąpił w filmach dokumentalnych i fabularnych, m.in.
Reżyser i współautor scenariusza (z Janiną Garycką) filmu Dwa pawie na złotym sznurku (1989) nagrodzonego na XXIX Ogólnopolskim Festiwalu Filmów Krótkometrażowych.
Inicjator pomysłów i imprez organizowanych z okazji „nieprawdopodobnych” i nieokrągłych rocznic, np.
odtworzenie wjazdu do Krakowa księcia Józefa Poniatowskiego (1980)
93. rocznica pojawienia się światła elektrycznego w Krakowie
Mistrz aranżacji niepowtarzalnych obchodów własnych imienin i urodzin organizowanych nocą w formie koncertu, balu, zakończonych kuligiem czy ogniskiem za każdym razem urządzanych w innym miejscu, np.
Stały się one tradycją Krakowa i po śmierci artysty obchodzone są w formie urodzinowych lub imieninowych koncertów w Teatrze im. J. Słowackiego pod nazwą „Koncert dla Piotra S.”.
Na ostatnie 5 lat życia, Klinika Chorób Wewnętrznych CM UJ w Krakowie prof. Andrzeja Szczeklika stała się dla Skrzyneckiego drugim domem. Nazywał ją „hotelem snów”. Profesor Jacek Musiał i dr Wiesław Królikowski opiekowali się nim do końca.
rzeźba ufundowana przez profesora medycyny Andrzeja Szczeklika, kierownika II Katedry Chorób Wewnętrznych CM UJ w Krakowie, stojąca przed budynkiem przy ul. Skawińskiej 8. Wyrzeźbił ją w 1998 Karol Gąsienica Szostak
odsłonięty w 2000 pomnik piwniczan (pomysł pomnika zaproponował Piotr na 40-lecie Piwnicy) wykonany przez profesora ASP Bronisława Chromego (m.in. twórcy kabaretu w 1956, przedstawiający ok. 50 głów żywych i zmarłych przyjaciół i artystów „Piwnicy”. Głowa Piotra Skrzyneckiego rozpoznawana jest po dzwonku (każda „wyrasta” z symbolu związanego z tym, czym dana postać zaznaczyła w życiu swoją obecność). Pomnik stoi w Parku Decjusza przed galerią artysty.
Pomnik Piotra Skrzyneckiego w Mińsku Mazowieckim bliźniaczy do krakowskiego, przedstawiający siedzącego Piotra S. przed gmachem Miejskiej Szkoły Artystycznej gdzie znajduje się sala koncertowa jego imienia. Pomnik został podarowany w 2020 r. przez polskiego kompozytora Zbigniewa Preisnera na rzecz WOŚP, a następnie wylicytowany przez firmę KONSTANS, która przekazała pomnik Miastu Mińsk Mazowiecki z okazji jubileuszu 600-lecia miasta.
Pamięci artysty
Tablica pamiątkowa w Alei Gwiazd Satyrykonu na głównym deptaku Legnicy (ul. Najświętszej Marii Panny)
24 sierpnia 2020 roku w Piwnicy pod Baranami P. Skrzynecki pośmiertnie uhonorowany został specjalnym dyplomem: „Honorowy Świadek Koronny Polskiej Kultury”, sygnatariuszami dokumentu byli: przewodniczący kapituły nagrody J.Pijarowski, dyrektor Piwnicy Pod Baranami – Bogdan Micek, oraz wielu artystów (między innymi: Milo Kurtis, Piotr Lekki, Waldemar Knade, Sebastian Kudas, Agata Ślazyk, Jakub Marszałek, Roman Kawalec, Marek Michalak).
Opinia Doroty Terakowskiej: „Legendarny twórca Piwnicy pod Baranami był artystą niepowtarzalnym, całkowicie wolnym i niezależnym, żył bez obowiązków, bez zegarka i kalendarza, bo jedyne trwałe i poważne więzy łączyły go tylko z własnym kabaretem, a najważniejsza dla niego była tylko chwila, która właśnie trwała”
↑Praca zbiorowa, 7 Pułk Ułanów Lubelskich im. gen. Kazimierza Sosnkowskiego, Wydawnictwo Edipresse Polska, Warszawa 2012, ISBN 978-83-7769-269-1, s. 77.
