Patricia Price (1960–1961; rozwód) Shelley R. Bonus (1967–1969; rozwód) Deborah McGuire (1977–1978; rozwód) Jennifer Lee (1981–1982; rozwód) Flynn Belaine (1986–1987; rozwód) Flynn Belaine (1990–1991; rozwód) Jennifer Lee (2001–2005; jego śmierć)
Urodził się w Peoria w stanie Illinois jako syn Gertrude L. (z domu Thomas) i LeRoya „Bucka Cartera” Pryora (ur. 7 czerwca 1915, zm. 27 września 1968)[5], barmana, byłego boksera, weterana II wojny światowej. Według jego własnych wspomnień wychowywał się w domu publicznym prowadzonym przez babkę[6], Marię Carter. Matka prostytuowała się, a jego ojciec był alfonsem[6]. Mimo tego wychowywali Richarda na uczciwego, grzecznego i religijnego chłopca[6]. Mieszkając w jednym z najgorszych slumsów w Peoria, Pryor odkrył, że najlepiej może się bronić, ściągając członków gangu, by się śmiali z jego gagów zamiast go bić. W wieku 14 lat zaangażował się w teatr amatorski w Peoria's Carver Community Center. Po porzuceniu szkoły Peoria High School[7], odbył dwuletnią służbę wojskową (1958-1960).
Kariera
Richard Pryor, 1969
W 1963 roku Pryor udał się do Nowego Jorku. Następnie pracował jako komik w lokalach, gdzie występowali także Bob Dylan, Woody Allen i Nina Simone. Sławę zyskał w drugiej połowie lat 60. monologami wygłaszanymi w potocznym języku Afroamerykanów, z charakterystycznymi wulgaryzmami, które stały się swoistą wizytówka jego występów: Richard Pryor: Live & Smokin' (1971), That Nigger's Crazy (1974), ...Is It Something I Said? (1975), Bicentennial Nigger (1976), Richard Pryor: Live in Concert (1979), Richard Pryor: Live on the Sunset Strip (1982) czy Richard Pryor: Here and Now (1983)[8].
Od 1986 cierpiał na stwardnienie rozsiane, co uniemożliwiło mu występy; pojawiał się jeszcze sporadycznie w filmach, po raz ostatni w 1997 w Zagubiona autostrada, w reżyserii Davida Lyncha, gdzie posługiwał się wózkiem inwalidzkim.
Pryor zdobył nagrodę Emmy (1973)[8] i pięć nagród Grammy (1974, 1975, 1976, 1981 i 1982)[8]. W 1974 roku zdobył dwie nagrody Amerykańskiej Akademii Humoru i nagrody Writers Guild of America[8]. W 1998 został laureatem pierwszej Nagrody Humoru Amerykańskiego im. Marka Twaina[8].
Życie prywatne
Był siedmiokrotnie żonaty, w tym dwukrotnie poślubiał Jennifer Lee i Flynn Belaine; wszystkie małżeństwa poza ostatnim związkiem z Lee kończyły się rozwodami[9]. Miał siedmioro dzieci: Renee i Richarda Jr. (ur. 1961)[10], Elizabeth (ur. 1967), Rain (ur. 16 lipca 1969), Stephena Michaela (ur. 1984), Kelsey (ur. 1987) i Franklina Masona (ur. 1987)[9]. Jego daleki kuzyn, to znany raper Ludacris[11].
Według jego siostry, aktor w 1981 podczas prac nad jednym z filmów próbował popełnić samobójstwo przez samospalenie. Wszyscy zgromadzeni wtedy na planie filmowym byli przekonani, że był to wypadek. Było to jeszcze przed wykryciem u Pryora stwardnienia rozsianego[15].
_(cropped).jpg)
