W latach 1987–1990 należał do Komunistycznej Partii Czechosłowacji. W 1992 po raz pierwszy uzyskał mandat posła do słowackiej Rady Narodowej, reelekcję uzyskiwał w 1994, 1998, 2002, 2006, 2010 i 2012. Przez trzy kadencje był członkiem komisji konstytucyjnej (1992–2002), a także przewodniczącym podkomisji ds. więziennictwa (1995–2003). W latach 2002–2006 zasiadał w komisji praw człowieka, mniejszości narodowych i praw kobiet. Był członkiem słowackiej delegacji do Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy (1994–2005) oraz jej przewodniczącym (1999–2001). Od 2003 pełnił funkcję obserwatora w Parlamencie Europejskim, od maja do lipca 2004 sprawował mandat eurodeputowanego V kadencji w ramach delegacji krajowej[1].
W latach 1994–1996 stał na czele klubu parlamentarnego Partii Demokratycznej Lewicy (SDĽ), był także wiceprzewodniczącym tego ugrupowania (1996–1999). W 1999 założył własną partię o charakterze socjaldemokratycznym SMER, zostając jej przewodniczącym, a także przewodniczącym frakcji parlamentarnej.
W 2006 jego ugrupowanie wygrało wybory parlamentarne. Robert Fico zawarł koalicję z L’S-HZDSVladimíra Mečiara i Słowacką Partią NarodowąJána Sloty (na skutek sojuszu z nacjonalistami SMER został czasowo zawieszony w prawach członkowskich w Partii Europejskich Socjalistów[2]). 4 lipca 2006 objął urząd premiera Słowacji. W 2010 jego partia ponownie zwyciężyła w wyborach parlamentarnych, jednak nie zdobyła większości miejsc w parlamencie. 14 czerwca 2010 prezydent Słowacji Ivan Gašparovič powierzył mu zadanie sformowania nowego rządu. Nie zdołał jednak utworzyć koalicji i 23 czerwca 2010 zrezygnował z misji. 8 lipca 2010 złożył na ręce prezydenta swoją dymisję. Na stanowisku premiera zastąpiła go Iveta Radičová, która stanęła na czele prawicowej koalicji czterech partii politycznych będących wcześniej w opozycji[3].
W 2012 jego partia wygrała przedterminowe wybory parlamentarne, rozpisane po rozpadzie centroprawicowej koalicji rządowej. SMER zdobył w nich bezwzględną większość mandatów w parlamencie, będąc w stanie samodzielnie utworzyć rząd[4][5]. 4 kwietnia 2012 Robert Fico ponownie objął urząd premiera Słowacji[6]. Jego nowy gabinet uzyskał wotum zaufania 15 maja 2012[7].
W grudniu 2013 ogłosił swój start w wyborach prezydenckich w 2014[8]. Robert Fico wygrał pierwszą turę głosowania, zdobywając 28,0% głosów. W drugiej turze przegrał jednak z niezależnym kandydatem Andrejem Kiską, otrzymując 40,6% głosów.
W wyborach parlamentarnych w 2016 Robert Fico ponownie uzyskał mandat posła do Rady Narodowej[9]. Jego ugrupowanie zwyciężyło w tym głosowaniu, jednak utraciło większość w parlamencie. Nową umowę koalicyjną z partią SMER podpisały Słowacka Partia Narodowa, Most-Híd i SIEŤ[10]. Robert Fico pozostał na urzędzie premiera – 23 marca 2016 został zaprzysiężony jego trzeci rząd[11].
15 marca 2018, po skandalu związanym z zabójstwem dziennikarza Jána Kuciaka, podał się do dymisji, która została przyjęta przez prezydenta Andreja Kiskę[12]. Zakończył urzędowanie 22 marca, gdy zaprzysiężono nowy gabinet z Peterem Pellegrinim na czele[13]. Robert Fico pozostał na czele swojej partii, która w 2020 zajęła w wyborach drugie miejsce. Utrzymał wówczas mandat deputowanego na kolejną kadencję[14]. W maju 2022 parlament nie wyraził zgody na uchylenie jego immunitetu w związku z postępowaniem karnym o zawiązanie zorganizowanej grupy przestępczej[15].
Jego formacja zwyciężyła następnie w przedterminowych wyborach w 2023, Robert Fico został wówczas ponownie wybrany do parlamentu[16]. 2 października 2023 prezydent Zuzana Čaputová powierzyła mu misję utworzenia nowego rządu[17]. Do nowej koalicji poza socjaldemokratami dołączyli narodowcy oraz HLAS-SD[18]. 25 października 2023 Robert Fico oraz członkowie jego czwartego rządu zostali zaprzysiężeni[19].
15 maja 2024 po wyjazdowym posiedzeniu rządu w miejscowości Handlovázostał postrzelony przez napastnika, którego następnie zatrzymano. Po zamachu, premiera przewieziono do szpitala w Bańskiej Bystrzycy[20][21][22]. 5 czerwca 2024 wygłosił pierwsze po ataku publiczne oświadczenie. Stwierdził w nim, że wybacza i nie czuje nienawiści do sprawcy, którego przy tym zaklasyfikował jako „aktywistę słowackiej opozycji” i nazwał „posłańcem zła i politycznej nienawiści”. Skrytykował też antyrządowe i „finansowane z zagranicy” media oraz organizacje pozarządowe za bagatelizowanie zamachu na jego życie[23][24].
↑ abPrezydent pełni równocześnie funkcję szefa rządu.
↑Republika Kosowa jest uznawana przez 97 ze 193 państw członkowskich ONZ, 22 z 27 państw członkowskich UE oraz 26 z 30 państw członkowskich NATO (stan na 4 września 2020).
↑Kolegialny organ pełniący funkcję głowy państwa i szefa rządu.
.svg)
.jpg)
