Był synem Edwarda i Róży z baronów Brunickich. W 1885 ukończył Gimnazjum św. Anny w Krakowie, a w 1889 – studia prawnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim i odbył służbę jednoroczną w armii austriackiej, uzyskując w 1889 stopień podporucznika kawalerii. Praktykę odbył w 1 pułku ułanów w Krakowie. W 1892 przeszedł do rezerwy. Studiował malarstwo – początkowo w Krakowie (w Akademii Sztuk Pięknych), potem w Paryżu u H. Morisseta. W 1895 powołany do służby wojskowej. Rotmistrz z 1901, major z 1913. Pełnił funkcje dowódcze i instruktorskie jazdy, m.in. w Wyższej Szkole Wojennej w Wiedniu.
W listopadzie 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego i mianowany dowódcą 1 pułku Ułanów Ziemi Krakowskiej. 14 stycznia 1919 zdał dowództwo ppłk. Adamowi Kicińskiemu i objął stanowisko Inspektora Jazdy w Sztabie Generalnym[b]. W maju 1919 został zastępcą gen. por. Aleksandra Karnickiego, Generalnego Inspektora Jazdy, a później pełniącym obowiązki Generalnego Inspektora Jazdy. Od 9 kwietnia 1920 do 6 maja 1921 był Generalnym Inspektorem Jazdy przy Naczelnym Wodzu. Na tym stanowisku 1 maja 1920 zatwierdzony został w stopniu generała podporucznika z dniem 1 kwietnia 1920. W 1922 w Inspektoracie Armii nr V we Lwowie. 28 marca 1922 został mianowany członkiem Oficerskiego Trybunału Orzekającego[1]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 w korpusie generałów[2][3]. Z dniem 30 września 1925 przeniesiony został w stan spoczynku z powodu trwałej niezdolności do służby wojskowej, stwierdzonej przez komisję wojskowo-lekarską[4]. Osiadł w Krakowie. Zmarł w Warszawie. Został pochowany na cmentarzu Rakowickim w Krakowie (kwatera XXXII)[5][6].
Malarstwo
Po przeniesieniu do rezerwy poświęcił się malarstwu. Malował portrety, m.in. wybitnych wojskowych, a także pejzaże. Swoje obrazy wystawiał w Krakowie, Lwowie, Warszawie (m.in. w Zachęcie: Portret pani Sz., 1926; Akt, 1929) i Paryżu. 40 jego prac zostało zakupionych przed II wojną światową przez Muzeum Wojska. Jeden z jego obrazów, wystawiony w Paryżu, Filozof i kobieta, po zakupie trafił do Stanów Zjednoczonych.
↑W ewidencji wojskowej (Roczniki Oficerskie 1923, 1924 był określany jako „Roman Kawecki I”. Taką samą formę tożsamości podała Karolina Grodziska–Ożóg w publikacji pt. Cmentarz Rakowicki w Krakowie. Pojawiła się także forma „Roman Gozdawa-Kawecki”.
Piotr Stawecki: Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1994. ISBN 83-11-08262-6.
Linki zewnętrzne
Jerzy Giza. Generałowie z Sądecczyzny rodem. „Almanach Sądecki”. Nr 2(7), s. 34–46, 1994. Nowy Sącz: Stowarzyszenie „Civitas Christiana”. [dostęp 2015-08-08].
.jpg)
.png){kind=small}
