Romuald Sroczyński (ur. 5 lipca 1922 w Krakowcu, zm. 22 grudnia 2006 we Wrocławiu[1]) – polski organista, pedagog i profesor.
Życiorys
Naukę gry na organach rozpoczął u ojca, który był organistą, a po II wojnie światowej uczył się w Średniej Szkole Muzycznej im. Karola Szymanowskiego w Jarosławiu[2][3]. W latach 1947–1951[4] studiował w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Poznaniu w klasie organów prof. Pawlaka, kończąc ją z wyróżnieniem[1]. W trakcie nauki uzyskał drugą nagrodę Ogólnopolskiego Konkursu Bachowskiego w 1950 r[1]. Po studiach był aspirantem prof. Bronisława Rutkowskiego[1]. Jednocześnie w latach 1952–1956 prowadził założoną przez siebie klasę organów w Państwowej Średniej Szkole Muzycznej w Toruniu[1]. Od 1961 do 1991 był wykładowcą organów na macierzystej uczelni[2], a w 1971 objął klasę organów Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej we Wrocławiu[1], prowadząc ją do 1992 r.[2]. Wykładał też we wrocławskim Archidiecezjalnym Studium Organistowskim[1]. W 1968 obronił pracę habilitacyjną, a w 1989 mianowany profesorem nadzwyczajnym[2].
W 1955 został organistą archikatedry wrocławskiej[1]. Po dziesięcioletniej pracy w katedrze przeniósł się do kościoła św. Elżbiety, pracując tam jako organista do 1972[1]. W kościele tym, korzystając z faktu, iż posiadał on wysokiej jakości zabytkowe organy zorganizował cykl koncertów, do którego zaprosił czołowych organistów[1].
W 1978 r. odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi, a w 1984 r. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski[1].
Pochowany na cmentarzu św. Wawrzyńca we Wrocławiu[1].
Pamięci prof. Sroczyńskiego poświęcony jest ogólnopolski Akademicki Konkurs Organowy „Romuald Sroczyński in memoriam” organizowany co dwa lata przez poznańską Akademię Muzyczną od roku 2008[5].
Jego dziećmi są: Gemma Sroczyńska oraz Aleksander Sroczyński[2].
Wybrani absolwenci prof. Romualda Sroczyńskiego[1]
Przypisy
