|
Romuald Żurakowski
Romuald Żurakowski (ur. 9 lub 22 sierpnia 1885, zm. 29 sierpnia 1955) – pułkownik piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys
Urodził się 9[1] lub 22[2] sierpnia 1885. 25 grudnia 1918 został przydzielony do 21 pułku piechoty[3]. 15 stycznia 1919 został formalnie przyjęty do Wojska Polskiego z byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej, z zatwierdzeniem posiadanego stopnia kapitana ze starszeństwem od 1 stycznia 1918[4]. Został awansowany do stopnia majora piechoty. Wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej. W jednostce pełnił stanowisko dowódcy pułku od 28 listopada 1919 do 9 marca 1920, następnie od 28 do 30 lipca 1920. Został awansowany do stopnia podpułkownika piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[5], a następnie d stopnia pułkownika piechoty ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924[6][7][8]. Od 1923 nadał dowodził 21 pułkiem piechoty, w tym w 1923 w stopniu podpułkownika jako p.o. dowódcy pułku[9], a od 1924 jako pułkownik formalnie dowódca[10]. Z dniem 25 września 1924 roku został zwolniony z obowiązków zastępcy członka Oficerskiego Trybunału Orzekającego[11]. W sierpniu 1926 został mianowany dowódcą piechoty dywizyjnej 28 Dywizji Piechoty w Warszawie[12][13]. Stanowisko pełnił do 3 sierpnia 1931, gdy został mianowany pomocnikiem dowódcy Okręgu Korpusu Nr I do spraw uzupełnień[14][15]. W grudniu 1934 został zwolniony z zajmowanego stanowiska[16]. Z dniem 30 listopada 1935 został przeniesiony w stan spoczynku[17]. Był żonaty[18].
Zmarł 29 sierpnia 1955[19]. Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 257a-3-21)[19].
Ordery i odznaczenia
Przypisy
- ↑ Rocznik Oficerski 1928.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932.
- ↑ Dz. Rozk. Wojsk. ↓, nr 9 z 1919 roku, poz. 347.
- ↑ Dz. Rozk. Wojsk. ↓, nr 7 z 1919 roku, poz. 271.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 398.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 340.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 160.
- ↑ a b Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 15.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 185.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 174.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 111 z 19 października 1924 roku, s. 618.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 33 z 21 sierpnia 1926 roku, s. 268.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 114.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 3 sierpnia 1931 roku, s. 228.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 453.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 22 grudnia 1934 roku, s. 254.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 4 lipca 1935 roku, s. 85.
- ↑ Ś.p. Romuald Żurakowski. „Życie Warszawy”. Nr 207, s. 4, 31 sierpnia 1955.
- ↑ a b Cmentarz Stare Powązki: JÓZEFA DROHOMIRECKA, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2017-03-22] .
- ↑ M.P. z 1933 r. nr 255, poz. 273 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ Lwowianie odznaczeni Krzyżem i Medalem Niepodległości. „Wschód. Prasowa Agencja Informacyjna”, s. 2, Nr 424 z 8 listopada 1933.
- ↑ M.P. z 1924 r. nr 192, poz. 594 „za pełną poświęcenia i z narażeniem życia niesioną pomoc ofiarom wybuchu w Cytadeli warszawskiej w dniu 13 października 1923 r. oraz za ratowanie zagrożonego mienia państwowego”.
- ↑ Zarządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 12, s. 122, 11 listopada 1935.
- ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. Nr 12 z 3 marca 1926 r.
- ↑ a b Na podstawie fotografii [1].
- ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. Nr 12 z 6 sierpnia 1929 r., s. 238.
Bibliografia
|
|
.JPG)
