Pochodziła z Małopolski (Beskid Makowski)[1]. Urodziła się 19 września 1901 w chłopskiej[c], religijnej rodzinie jako najstarsza z ośmiorga dzieci[d] Tomasza (syna Jana Celaka i Anny z domu Dudziak) i Joanny (córki Józefa Kachnic i Wiktorii z domu Skupień)[8]. Jej brat Stanisław[9] był pilotem w Dywizjonie 302, zaś najmłodszy Władysław[e] został salwatorianinem. Następnego dnia po urodzeniu (20 września) została ochrzczona w kościele Trójcy Przenajświętszej w Bieńkówce[8]. Codziennie w ich domu śpiewano godzinki o Niepokalanym Poczęciu Najświętszej Maryi Panny, odmawiano Anioł Pański czy różaniec[10]. Uzupełnieniem tych praktyk była lektura: Pisma Świętego, prasy katolickiej czy książek religijnych[10]. Pierwszą nauczycielką prawd wiary była jej matka, która z zapałem troszczyła się o jej religijne wychowanie[8]. Mając sześć lat – jak sama przyznała – zaczęła odczuwać szczególną, mistyczną opiekę Chrystusa[11]. 1 września 1908 rozpoczęła naukę w szkole powszechnej w jej rodzinnej miejscowości, którą ukończyła 30 czerwca 1914, będąc wzorową uczennicą[12][13]. 11 maja 1911 przyjęła w kościele Trójcy Przenajświętszej w Bieńkówce pierwszą komunię świętą[12]. Mając trzynaście lat obrała św. Teresę od Dzieciątka Jezus za swoją szczególną patronkę duchową oraz mając czternaście lat św. Józefa[12]. 2 lipca 1917 przyjęła w kościele Matki Bożej Pocieszenia w Budzowie z rąk kard. Adama Stefana Sapiehy sakrament bierzmowania[14].
15 września 1928 przeniosła się do kliniki okulistycznej, pracując tam na sali operacyjnej, by 30 listopada 1929 powrócić na oddział dermatologiczny[20]. Po kilkumiesięcznym kursie wieczorowym w Okręgowym Szpitalu Wojskowym w Krakowie, 26 marca 1933 zdała egzamin pielęgniarki Polskiego Czerwonego Krzyża[21], a 4 sierpnia 1937 zdała państwowy egzamin pielęgniarski[22]. Były to lata, w których miała kolejne wizje[23], dzięki którym powstała idea poświęcenia się Najświętszemu Sercu Jezusa oraz intronizacji Najświętszego Serca Pana Jezusa[24]. Za namową swoich kolejnych spowiedników: o. Henryka Jakubca OP – prowincjaładominikanów, o. Władysława Całki CSsR – redemptorysty a zwłaszcza o. Kazimierza Zygmunta Dobrzyckiego OSPPE – paulina, którzy byli jej następnymi kierownikami duchowymi, spisała swoje wewnętrzne doświadczenia[25]. Zwróciła się ona do o. Dobrzyckiego by ten interweniował u prymasa Polski kard. Augusta Hlonda w sprawie intronizacji Najświętszego Serca Pana Jezusa w Polsce[26]. Generał zakonu paulinów o. Pius Przeździecki OSPPE pod wpływem tych sugestii kilkakrotnie rozmawiał i pisał do kard. Hlonda w tej sprawie[27], a w maju 1938 doręczył mu nawet obszerny memoriał na kongresie Eucharystycznym w Budapeszcie[28]. Kard. Hlond zlecił następnie zbadanie jej przez lekarza, pod kątem zdrowia psychicznego, które odbyło się 17 i 21 września 1938 przez dr. Józefa Horodeńskiego w klinice neurologicznej w Krakowie, który wydał stosowne zaświadczenie dla władz kościelnych, informujące o jej zdrowiu[29].
U schyłku życia
8 września 1944 w kościele św. Barbary w Krakowie była po raz ostatni w swoim życiu na mszy świętej, po której zapadła na zdrowiu[30]. 10 września przybyły do jej domu lekarz dr Koterla stwierdził anginę Plauta-Vincenta, po czym w wyniku pogorszenia stanu zdrowia 11 września została przewieziona dorożką do szpitala św. Łazarza[30]. Dzień później (12 września) przyjęła z rąk kapelana szpitalnego ks. Jaworka sakrament namaszczenia chorych[30]. Zmarła 13 września o godz. 2:00, we śnie w wyniku komplikacji zdrowotnych spowodowanych anginą Plauta-Vincenta, w obecności czuwających przy niej krewnych, siostry Marii, brata ks. Rafała i koleżanki Marii Żak[30]. Pogrzeb odbył się 15 września, po czym została pochowana na cmentarzu Rakowickim przy licznym udziale m.in. duchowieństwa[31]. W 1946 dokonano ekshumacji, podczas której pierwotną trumnę umieszczono w dodatkowej trumnie dębowej i przeniesiono do nowej mogiły[f][32].
O. Kazimierz Dobrzycki zebrał, przechował i opracował jej pisma, notatki i listy, które następnie zostały wydane w paru pozycjach książkowych[37][38]:
Rozalia Celakówna, Kazimierz Dobrzycki (oprac. Stanisław Leniartek): Dziecko Boże Rozalia Celakówna: autobiografia komentowana w trzech tomikach. T. 1. Skawina: Stanisław Leniartek Oficyna Wydawnicza „Q.S.D.”, 2004. ISBN 83-7216-513-0. OCLC644998617. Brak numerów stron w książce
Rozalia Celakówna, Kazimierz Dobrzycki (oprac. Stanisław Leniartek): Dziecko Boże Rozalia Celakówna: autobiografia komentowana w trzech tomikach. T. 2. Skawina: Stanisław Leniartek Oficyna Wydawnicza „Q.S.D.”, 2005. ISBN 83-7216-571-8. OCLC749730122. Brak numerów stron w książce
Rozalia Celakówna, Kazimierz Dobrzycki (oprac. Stanisław Leniartek): Dziecko Boże Rozalia Celakówna: autobiografia komentowana w trzech tomikach. T. 3. Skawina: Stanisław Leniartek Oficyna Wydawnicza „Q.S.D.”, 2005. ISBN 83-922204-2-0. OCLC749730131. Brak numerów stron w książce
Pięć lat po jej śmierci (1949), z uwagi na opinię o świątobliwości jej życia podjęto pierwsze starania w celu wyniesienia jej na ołtarze. Pierwszym etapem tych starań było zebranie zeznań świadków jej życia[g] oraz spisanie podziękowań za łaski i cuda poczynione za jej wstawiennictwem, których zebrano kilkaset[31]. W okresie 1964–1967 o. Zygmunt Dobrzycki podjął starania w celu otwarcia jej procesu informacyjnego w archidiecezji krakowskiej, do którego przyłączyli się również inni księża, kierując do metropolity krakowskiego kard. Karola Wojtyły, późniejszego papieża i świętego stosowne pisma[39][37]. Starania te zakończyły się jednak niepowodzeniem[37].
Następnie 28 sierpnia 1996 z inicjatywy Fundacji Serca Jezusa ze Szczyglic zwrócono się do kard. Franciszka Macharskiego z pismem w celu wyniesienia jej na ołtarze[37], który 5 listopada tegoż roku rozpoczął w kaplicy kardynalskiej przy ulicy Franciszkańskiej 3 jej proces beatyfikacyjny[40]. Odtąd przysługiwał jej tytuł Służebnicy Bożej. Powołano z upoważnienia kard. Macharskiego trybunał procesowy w składzie[40]:
Ks. dr Stefan Ryłko CRL – delegat metropolity krakowskiego
Ks. dr Józef Rapacz – promotor sprawiedliwości
Sylwia Kaczmarek (następnie dr Ewa Wieczorek) – postulator procesu
Ks. Tadeusz Chromik SJ (następnie Marta Majewska) – notariusz
Elżbieta Dębska – notariusz
Ponadto powołano komisję historyczną z przewodniczącym ks. prof. Ludwikiem Grzebieniem SJ oraz komisję teologiczną w następującym składzie[40]:
Trybunał procesowy zakończył pracę w sierpniu 2000[44]. W związku z wyborem życia konsekrowanego przez postulatorkę Sylwię Kaczmarek i jej rezygnacji, nastąpiła od 7 października 2005 zmiana postulatorki na dr Ewę Wieczorek[45], po czym został nim ks. prof. Władysław Kubik SJ. Na szczeblu diecezjalnym proces zakończył się 17 kwietnia 2007 przez kard. Stanisława Dziwisza w kurii metropolitalnej, po czym akta zostały przesłane do Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych do Rzymu[46][47]. Zgodnie z życzeniem kard. Dziwisza dalszym przebiegiem procesu wobec Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych zajmować się będzie Prowincja Polski Południowej Towarzystwa Jezusowego[47]. 22 grudnia 2012 Kongregacja Spraw Kanonizacyjnych wydała dekret o ważności procesu beatyfikacyjnego na szczeblu diecezjalnym, co otworzyło drogę do opracowywania tzw. Positio, które złożono w 2018[43]. 9 kwietnia 2022 decyzją papieża Franciszka podpisano dekret o heroiczności jej cnót[48][49] i od tej pory przysługuje jej tytuł Czcigodnej Służebnicy Bożej.
Szczególnym miejscem kultu jest bazylika Najświętszego Serca Pana Jezusa w Krakowie, przy ul. Kopernika 26, w którym ustawiono jej sarkofag (obecnie pusty) projektu poznańskiego artysty Michała Gołąbka[51] i gdzie każdego 19. dnia (początkowo 13. dnia) miesiąca odprawiana jest msza święta w intencji wyniesienia jej na ołtarze
Przy wejściu na oddział dermatologiczny szpitala św. Łazarza przy ulicy Kopernika w Krakowie została wmurowana tablica pamiątkowa jej poświęcona
28 listopada 2003 w Krakowie zostało utworzone Stowarzyszenie „Róża” przyjaciół Służebnicy Bożej Rozalii Celakówny[54]
W Jachówce na poletku na którym stał jej rodzinny dom (obecnie nieistniejący) postawiono figurę Serca Jezusa, kapliczkę Matki Bożej oraz obelisk z tablicą pamiątkową poświęconą Rozalii Celakównie[55]. W kościele Najświętszego Serca Jezusowego w tej miejscowości znajduje się wbudowany witraż z jej stylizowanym wizerunkiem. Z kolei w kościele Trójcy Przenajświętszej w Bieńkówce, 15 września 2014 została poświęcona i wmurowana tablica pamiątkowa ku jej czci[56]. Proboszcz parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa w Jachówce ks. Stanisław Maślanka wraz z postulatorem procesu beatyfikacyjnego ks. prof. Władysławem Kubikiem oraz stowarzyszeniem Dzieło Osobistego Poświęcenia się Najświętszemu Sercu Jezusowemu postanowili w 2020 doprowadzić do zbudowania jej izby pamięci, która powstała w specjalnym budynku pomiędzy kościołem parafialnym a plebanią w Jachówce[57][58].
Powstała specjalna pieśń jej poświęcona[59] oraz nowenna o uproszenie łask za jej wstawiennictwem[60]
↑Do najcenniejszych należą zeznania o. Piusa Przeździeckiego, generała Zakonu Paulinów na Jasnej Górze, o. Henryka Jakubca, jako długoletniego spowiednika mistyczki (→ Celakówna i Czepiel 2008 ↓, s. 7 (Wprowadzenie))
↑W wydawnictwie jezuickim WAM jako pierwsza publikacja na temat Rozalii Celakówny ukazała się książka Wielkie wezwanie Serca Jezusa do narodu polskiego pod redakcją Sylwii Kaczmarek i Anny Matusiak na podstawie publikacji o. Zygmunta Dobrzyckiego OSPPE i o. Sykstusa Szafrańca OSPPE Rozalia Celakówna Apostołka Intronizacji Najświętszego Serca Pana Jezusa wydanej przez Arcybractwo Straży Honorowej Najświętszego Serca Pana Jezusa w Chicago w 1994 (→ Bejda 2014 ↓ oraz Celakówna i Czepiel 2008 ↓, s. 7 (Wprowadzenie)).
↑Rodzice posiadali niespełna dwa hektary ziemi (→ Wieczorek 2006 ↓, s. 2).
↑Rodzeństwo Rozalii to: Anna (1903–1952)[2], Maria (1905–1989)[3], Józef (1907–1955)[4], Franciszek – zmarł w dzieciństwie, Anastazja (1911–1992)[5], st. sierż. pilot Stanisław (1914–1995)[6] i ks. Władysław Rafał SDS (1922–2000)[7] (→ Dobrzycki i Szafraniec 1998 ↓, s. 225).
↑Mając na uwadze opinię o świątobliwości jej życia przesłuchano powołanych świadków. 8 listopada 1947 zeznawała w Krakowie siostra miłosierdzia Bronisława Felicja Bialik SM, współpracownica Rozalii w szpitalu św. Łazarza, 27 października 1950 zeznań udzielił jej brat ks. Rafał Celak. 4 stycznia 1955 najobszerniejsze zeznanie w kurii metropolitalnej w Krakowie złożyła jej koleżanka, pielęgniarka Anna Polak zamieszkała w Krakowie przy ul. Radziwiłłowskiej 8, następnie 28 kwietnia 1960 zeznawała była kierowniczka apteki szpitala św. Łazarza w Krakowie mgr Zofia Sławikowa zamieszkała w Krakowie przy ul. Mikołajskiej 28, potem 6 maja 1960 zeznania złożyła higienistka Stanisława Schneikart zamieszkała w Krakowie przy ul. Blich 3/8 oraz 7 sierpnia 1960 zeznawała ksieni klasztoru sióstr klarysek w Krakowie s. Antonina Janusz OSC (→ Dobrzycki i Szafraniec 1998 ↓, s. 117–160).
↑ abcGrażynaG.BergerGrażynaG., Relacja z otwarcia procesu kanonizacyjnego, [w:] Strona poświęcona Służebnicy Bożej Rozalii Celakównie [online], rozalia.krakow.pl, 5 listopada 1996 [zarchiwizowane z adresu 2019-12-28].
↑Opis wotum, [w:] Strona poświęcona Służebnicy Bożej Rozalii Celakównie [online], rozalia.krakow.pl [zarchiwizowane z adresu 2016-09-03].
↑Złota korona dla Jezusa Króla, [w:] Strona poświęcona Służebnicy Bożej Rozalii Celakównie [online], rozalia.krakow.pl [zarchiwizowane z adresu 2021-12-06].
Rozalia Celakówna, [w:] Rzymskokatolicka Parafia pw. Przenajświętszej Trójcy w Bieńkówce [online], parafia.bienkowka.pl [zarchiwizowane z adresu 2022-10-02].
