Była najmłodszą zawodniczką wybraną do U.S. Ski Team[5]. Reprezentowała Park City Nordic Ski Club[1].
Przebieg kariery
Przed zawodami o Puchar Świata
W międzynarodowych zawodach organizowanych przez Międzynarodową Federację Narciarską zadebiutowała 16 lutego 2008 podczas konkursu Pucharu Kontynentalnego w Breitenbergu, zajmując dwudziestą czwartą pozycję[6][7]. Do końca sezonu najlepszym osiągnięciem było zajęcie 11. miejsca w Schönwald im Schwarzwald. Podczas odbywających się w tym roku mistrzostw świata juniorek w Zakopanem zajęła 16. miejsce[8]. W sezonie 2008/2009 wystartowała jedynie w siedmiu zawodach Pucharu Kontynentalnego: czterech w Ameryce Północnej (Park City, Whistler) oraz w lutowych zawodach odbywających się tuż przed mistrzostwami świata seniorek w Libercu[9]. Poza niespodziewanym zwycięstwem w Zakopanem[10] zajmowała miejsca w drugiej dziesiątce. Latem 2009 po raz pierwszy wystartowała w letniej edycji pucharu kontynentalnego, podczas którego dwukrotnie w Lillehammer stanęła na podium (2. i 3. miejsce), kończąc rywalizację w klasyfikacji generalnej na czwartym miejscu[11]. W sezonie 2009/2010 po raz drugi w karierze stanęła na podium zimowej edycji pucharu kontynentalnego. Podczas odbywającego się w Villach konkursie zajęła trzecie miejsce[12]. W tym sezonie zawodniczka zdobyła dotychczas jedyny medal mistrzostw świata juniorek. W odbywającym się w Hinterzarten konkursie zajęła trzecie miejsce[13]. Latem wystartowała w czterech zawodach w niemieckich miejscowościach Oberwiesenthal i Bischofsgrün, podczas których tylko w jednych zawodach nie stanęła na podium[14]. W sezonie 2010/2011 raz stanęła na podium[15]. W norweskim Vikersund zajęła drugie miejsce. W rozgrywanych w Otepää mistrzostwach świata juniorek nie obroniła brązowego medalu, zajmując 18. miejsce[16]. Miesiąc później w mistrzostwach świata seniorek zajęła 16. miejsce[17].
2011/2012
3 grudnia 2011 wystartowała w pierwszych zawodach Pucharu Świata kobiet w historii i od razu zwyciężyła, wyprzedzając drugą Coline Mattel o 29,3 punktu[18][19]. Następne zawody odbyły się w Hinterzarten, gdzie zajęła 9. miejsce w pierwszym konkursie, a w drugim zwyciężyła, dzięki oddanym dwóm najdłuższym skokom w obu seriach[20]. Po tygodniu dwukrotnie zwyciężyła w zawodach odbywających się w Predazzo, pokonując dwukrotnie drugą Danielę Iraschko[21][22]. W kolejnych zawodach odbywających się w Hinzenbach to Austriaczka zwyciężyła, zaś Hendrickson dwukrotnie zajęła drugie miejsce[23][24]. Po tygodniowej przerwie w Ljubnie zwyciężyła dwa razy, pokonując Sarę Takanashi[25][26]. Kolejne zawody odbyły się w Zaō. W pierwszym, sobotnim dniu odbyły się dwa konkursy, w tym jedno dodatkowo w miejsce jednego z odwołanych konkursów w Szczyrku. W pierwszym Amerykanka zwyciężyła zaledwie o 1,1 punktu[27], a w drugim zajęła drugie miejsce, wymieniając się pozycjami z reprezentantką gospodarzy – Takanashi[28]. Po zajęciu przez Danielę Iraschko 7. lokaty Amerykanka zapewniła sobie pierwszą w historii kryształową kulę[29].
2012/2013
Hendrickson druga podczas zawodów w Hinterzarten
23 listopada 2012 w Lillehammer, podczas pierwszego w historii konkursu drużynowego – mieszanego inaugurującego sezon 2012/2013 Pucharu Świata w skokach narciarskich Sarah Hendrickson zdobyła piąte miejsce dla USA wraz z Lindsey Van, Andersem Johnsonem, Peterem Frenette[30]. Kolejnego dnia w Lillehammer, podczas pierwszego indywidualnego konkursu PŚ kobiet w sezonie 2012/2013 Sarah Hendrickson zajęła drugie miejsce, przegrywając z Sarą Takanashi, jednocześnie wyprzedzając Anette Sagen[31]. Dwa tygodnie później podczas próby przedolimpijskiej w Krasnej Polanie w pierwszym konkursie zwyciężyła[32], zaś w drugim zajęła siódme miejsce[33]. W Ramsau ponownie zajęła siódme miejsce. W pierwszym konkursie w Schonach po raz pierwszy w karierze nie znalazła się w pierwszej dziesiątce zawodów pucharu świata, zajmując jedenaste miejsce[34]. W drugim zajęła piąte miejsce tracąc do zwyciężczyni Anette Sagen 4,4 punktu[35]. Tydzień później w Hinterzarten zwyciężyła po raz drugi w sezonie[36] oraz była druga, przegrywając z Takanashi[37].
Po zakończeniu mistrzostw uczestniczyła w japońskich konkursach Pucharu Świata, w których to zajęła 7. i 3. miejsce w Sapporo oraz 4. i 3.[40] w Zaō. Tydzień później w słoweńskiej miejscowości Ljubno zajęła 2.[41] i 3. miejsce[40].
Tydzień później wystartowała w seniorskich mistrzostwa świata, podczas których zdobyła złoty medal w konkursie indywidualnym. Już w pierwszej serii prowadziła, skacząc 106 m. W drugiej serii skoczyła 103 metry. Lepszą notę w drugiej serii miała Takanashi jednak przewaga z pierwszej serii wystarczyła by zdobyć tytuł mistrzyni świata[42][43]. Dwa dni później wystąpiła w konkursie mieszanym, w którym razem z: Jessicą Jerome, Peterem Frenette oraz Andersem Johnsonem zajęła szóste miejsce. Wśród zawodniczek Hendrickson uzyskała najlepszy wynik. W pierwszej serii skoczyła 99 metrów, a w drugiej 104,5 metra. Łączna suma punktów była wyższa o dwa od drugiej Takanashi[44][45].
Po mistrzostwach odbyły się jeszcze dwa konkursy w Norwegii w ramach Pucharu Świata. W obu zwyciężyła Amerykanka, wyprzedzając Takanashi oraz Seifriedsberger[46][47]. W końcowej kwalifikacji Pucharu Świata zajęła drugie miejsce, zdobywając 1047 punktów. Przegrała z Takanashi o 250 punktów.
2013/2014
Sezon letni rozpoczęła od zdobycia tytułu mistrzyni Stanów Zjednoczonych w skokach narciarskich na skoczni Utah Olympic Park w Park City. Tytuł zdobyła dzięki skokom na odległość 125,5 oraz 111,5 metra. Wynik ten pozwolił wyprzedzić drugą Jessica Jerome o 12,3 punktu[48]. Po tych zawodach zawodniczka wystartowała we Courchevel w konkursach Letniego Grand Prix. Hendrickson uczestniczyła w konkursie mieszanym na dużej skoczni oraz w konkursie indywidualnym na skoczni normalnej. Przez zawodami drużynowymi w obu seriach treningowych osiągnęła najdłuższe odległości[49]. Mimo tak dobrych wyników w seriach treningowych, zawodniczka nie spisała się najlepiej w konkursie, gdzie skoczyła 115 oraz 117 metrów. Wynik ten pomógł reprezentacji USA zająć szóste miejsce[50]. Dzień później w zawodach indywidualnych zajęła drugie miejsce, ustępując jedynie najlepszej tego dnia Słowence Emie Klinec[51].
Hendrickson (w środku) podczas IO w Soczi
Pod koniec sierpnia podczas treningu w Oberstdorfie na dużej skoczni Schattenbergschanze Hendrickson doznała kontuzji prawego kolana, po tym jak nie ustała skoku na odległość 148 metrów[52]. 29 sierpnia przeprowadzono operację, która miała na celu rekonstrukcję więzadła krzyżowego przedniego, pobocznego piszczelowego oraz stawu kolanowego z łąkotką. Operacja zakończyła się sukcesem[53]. W październiku mimo kontuzji zawodniczka została nominowana do żeńskiej kadry skoków narciarski na sezon zimowy[54]. Hendrickson na skocznię wróciła na skocznię po pięciu miesiącach. Swoje pierwsze skoki po kontuzji odbyła 11 stycznia 2014 na obiektach w Park City[55][56]. Ostatecznie zawodniczka została powołana na igrzyska olimpijskie[57]. Hendrickson wystartowała, mimo iż przed zawodami skarżyła się na odczuwany dyskomfort oraz zdarzające się bóle, przez które musiała ograniczać liczbę oddanych skoków[58]. Podczas treningów nie osiągała dobrych rezultatów, plasując się w trzeciej dziesiątce zawodniczek[59][60][61]. W kilku skokach treningowych startowała z niższej belki startowej chcąc skupić się na swojej technice skoku[62]. W odbywającym się 11 lutego 2014 pierwszym w historii igrzysk konkursie skoków kobiet oddała pierwszy w konkursie historyczny skok, lecąc na 94. metr. Prowadziła do piątego skoku pierwszej serii, kiedy to wyprzedziła ja rodaczka Lindsey Van. Ostatecznie po pierwszej serii zajmowała 19. miejsce[63]. W drugiej serii skoczyła 91,5 metra i ostatecznie zajęła 21. miejsce[64]. Do zwyciężczyni Cariny Vogt straciła prawie trzydzieści punktów[65].
Po zawodach ogłosiła swoje rozczarowanie wynikiem, ogłaszając jednocześnie, że po zawodach olimpijskich nie wystartuje już w zawodach tego sezonu, chcąc skoncentrować się na przygotowaniach do letnich startów[66].
2014/2015
Nowy sezon rozpoczęła startem w konkursie Letniego Pucharu Kontynentalnego w Trondheim. W obu konkursach sklasyfikowana została na drugim miejscu, przegrywając w obu przypadkach z Japonką Sarą Takanashi[67][68]. Tydzień po tych zawodach wyraziła swoje zadowolenie z uzyskanych wyników w Norwegii i zapowiedziała akces do obrony tytułu mistrza świata w Falun[69]. 12 października 2014 roku w Lake Placid zdobyła złoty medal w krajowych mistrzostwach na igelicie[70].
Hendrickson podczas konkursu PŚ w Hinzenbach
Z początkiem grudnia wystartowała w inauguracyjnych zawodach Pucharu Świata w Lillehammer, w których zajęła dziewiąte miejsce[71]. W połowie grudnia wystartowała w Notodden w ramach Pucharu Kontynentalnego. Oba konkursy zakończyła w czołowej piątce, zajmując kolejno czwarte oraz piąte miejsce[72][73]. Pierwsze konkursy w 2015 roku zaliczyła występem w Pucharze Świata w Sapporo, gdzie plasowała się na piątej[74] i ósmej pozycji[75]. Tydzień później w jednoseryjnym konkursie w Zaō sklasyfikowana została poza trzydziestką, bo na trzydziestym czwartym miejscu[76]. Kolejne zawody, w których wzięła udział, odbywały się w Oberstdorfie. Tam pierwszy konkurs zakończyła na siedemnastej pozycji[77]. Drugi zaś na ostatnim, czterdziestym miejscu będąc wraz z Czeszką Doleželovą współautorką najkrótszego skoku w konkursie[78]. Po konkursach w Niemczech Hendrickson skrytykowała organizatorów zawodów za nieprawidłowy dobór belek startowych, co miało odbić się na uzyskiwanych prędkościach na progu[79]. Na przełomie stycznia i lutego w austriackim Hinzenbach konkursy kończyła na ósmym[80] i piętnastym miejscu[81]. Tydzień później w Râșnovie oba konkursy zakończyła będąc sklasyfikowana w drugiej dziesiątce[82][83]. Przed konkursami w Ljubnie została oficjalnie powołana do kadry USA na zbliżające się mistrzostwa świata. Amerykanka stwierdziła, że średnie wyniki uzyskiwane przez nią w tym sezonie były związane ze stresem, który powodowała perspektywa obrony tytułu sprzed dwóch lat[84]. W Słowenii Hendrickson po raz pierwszy w sezonie stanęła na podium zawodów, zajmując w obu konkursach trzecie miejsce[85][86].
W połowie marca, niespełna trzy tygodnie po zakończonych mistrzostwach wzięła udział w finałowym konkursie Pucharu Świata w Oslo. Konkurs ten zakończyła na drugim miejscu. W całym cyklu sklasyfikowana została na ósmej lokacie[89].
2015/2016
Podczas przeprowadzonego z nią wywiadu przez FIS w lipcu 2015 roku oznajmiła, że chciałaby ponownie odnieść triumf w końcowej klasyfikacji generalnej Pucharu Świata oraz zdobyć medal podczas igrzysk olimpijskich w Pjongczangu[90]. Miesiąc wcześniej, bo w czerwcu Hendrickson ponownie doznała kontuzji prawego kolana i poinformowała o swojej absencji w nadchodzącym sezonie[91].
2016/2017
Po półtorarocznej przerwie od startów Amerykanka wróciła do treningów na skoczni[92]. Na początku listopada 2016 roku zapowiedziała, że chce wystartować w zawodach w Lillehammer, które zainaugurują kolejny sezon Pucharu Świata[93].
Hendrickson podczas konkursu PŚ w Hinzenbach
2 grudnia 2016 zgodnie ze swoimi zapowiedziami wystartowała w konkursach w Norwegii. Oba występy zakończyła na przełomie pierwszej i drugiej dziesiątki, zajmując kolejno jedenaste[94] i ósme miejsce[95]. Tydzień później w Niżnym Tagile zajmowała miejsca na końcu pierwszej i w połowie drugiej dziesiątki zawodów[96][97]. Na początku stycznia 2017 roku w Oberstdorfie na skoczni dużej pierwszy konkurs zakończył się dla niej dziewiątą pozycją[98]. Drugi zaś ukończyła na miejscu szesnastym[99]. W drugiej połowie miesiąca wzięła udział w konkursach odbywanych w Japonii. W Sapporo dwukrotnie zajmowała lokaty na początku drugiej dziesiątki[100][101], a w Zaō w pierwszym konkursie sklasyfikowana została na miejscu jedenastym[102], a w drugim na szesnastym[103]. W Râșnovie była czternasta[104], oraz dziesiąta. Był to jej czwarty konkurs w sezonie, który zakończyła w najlepszej dziesiątce konkursu[105]. Na początku lutego wystartowała w Hinzenbach, gdzie zajmowała miejsca w połowie drugiej dziesiątki[106][107].
Trzy tygodnie po swoim ostatnim starcie w zawodach znalazła się na liście startowej konkursu Mistrzostw Świata 2017 w Lahti[108]. 24 lutego w konkursie indywidualnym zajęła dwudzieste trzecie miejsce[109]. Dwa dni później wraz z Nitą Englund, Michaelem Glasderem i Kevinem Bicknerem wystartowała w konkursie drużyn mieszanych, kończąc zawody na ósmym miejscu[110].
Po mistrzostwach świata wystartowała w finałowych zawodach Pucharu Świata w Oslo. Tam zajęła dwudziestą pierwszą lokatę, co na przestrzeni całego sezonu było dla niej najsłabszym wynikiem. W końcowej klasyfikacji generalnej cyklu zajęła czternaste miejsce[111].
W rozmowie po zakończeniu sezonu wyznała, że cały sezon zmagała się z brakiem zaufania do samej siebie, czego powodem było kontuzjowane kolano[112]. W maju została wybrana do komitetu zawodników FIS[113].
2017/2018
11 sierpnia 2017 roku rozpoczęła sezon startem w Courchevel w ramach Letniego Grand Prix. Konkurs indywidualny ukończyła na ósmej pozycji[114]. Tydzień później wystartowała w czeskim Frenštácie, gdzie w pierwszym konkursie była dziewiąta[115], a w drugim piętnasta[116]. W pierwszej połowie września w Czajkowskim zajmowała miejsca na przełomie drugiej i trzeciej dziesiątki. Letni cykl zakończyła na czternastej pozycji[117][118]. Przed zimowym sezonem nie otrzymała wsparcia finansowego ze strony amerykańskiego związku[119].
Skocznia w Oberstdorfie, na której Hendrickson zdobyła swoje jedyne punkty PŚ w sezonie
Na początku grudnia wystartowała w inaugurującym Puchar Świata turnieju Lillehammer Triple rozgrywanym w Norwegii. Nie udało jej się przebrnąć przez kwalifikacje do pierwszych dwóch konkursów[120][121]. W trzecim nie wystartowała. W całym cyklu ze względu na brak zdobytych punktów nie została sklasyfikowana w klasyfikacji generalnej turnieju[122].
W konkursach w Hinterzarten rozegranych w połowie miesiąca wystartowała w konkursie drużynowym z Nitą Englund, Niną Lussi i Abby Ringquist, zajmując ósme miejsce[123]. Dzień wcześniej nie przeszła pomyślnie kwalifikacji do konkursu indywidualnego kończąc zawody na czterdziestej piątej pozycji[124]. 2018 rok rozpoczęła od krajowych kwalifikacji do południowokoreańskich zimowych igrzysk olimpijskich. Zawody te wygrała, gwarantując sobie tym samym pewne miejsce w składzie na zbliżające się igrzyska[125]. Następnie wystartowała w Japonii w Sapporo. Tam nie udało jej się zakwalifikować do obu konkursów indywidualnych[126][127]. W Zaō w konkursach indywidualnych zajmowała miejsce w drugiej połowie czwartej dziesiątki, nie zdobywając punktów do klasyfikacji generalnej Pucharu Świata[128][129]. W rozegranym tam drugim i ostatnim zarazem konkursem drużynowym w sezonie zajęła siódme miejsce z Nitą Englund, Tarą Geraghty-Moats oraz z Abby Ringquist[130].
Dwa tygodnie później wystartowała w Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2018 w Pjongczangu. Konkurs indywidualny zakończyła na dziewiętnastej pozycji, poprawiając swój ostatni rezultat sprzed czterech lat zaledwie o dwie pozycje[131].
Po zakończeniu igrzysk wystartowała w Oberstdorfie, w zawodach kończących Puchar Świata. Tam zajęła kolejno dwudziestą szóstą i trzydziestą szóstą pozycję. Sezon ten zakończyła na czterdziestym piątym miejscu[132][133].
2018/2019
Na początku listopada w wywiadzie przeprowadzonym w jednej z amerykańskich audycji wyznała, że nie chce rezygnować ze sportu jednocześnie myśląc o kształceniu się[134]. Miesiąc później, bo z początkiem grudnia oznajmiła, że nie wystartuje w żadnym z konkursów w tym sezonie, a czas ten poświęci na edukację[135]. W maju 2019 roku wystartowała w zawodach Red Bull 400 na skoczni w Ironwood, w których zwyciężyła[136]. W kwietniu dostała powołanie do kadry B kobiet na nadchodzący sezon[137].
2019/2020
Przed rozpoczęciem sezonu zapowiedziała swój start w Pucharze Świata[138]. 14 września 2019 roku wystartowała w konkursie Letniego Pucharu Kontynentalnego w Lillehammer, gdzie zajęła dziewiąte miejsce[139]. Tydzień później wzięła udział w finałowych konkursach cyklu w austriackim Stams. Pierwszy konkurs zakończył się dla niej dyskwalifikacją[140], zaś drugi zajęciem szóstej pozycji. W klasyfikacji generalnej cyku zajęła dwudzieste czwarte miejsce[141].
2020/2021
W lipcu 2020 r. przeszła operację pleców[142]. W sezonie 2020/2021 nie wystartowała w żadnych międzynarodowych zawodach. 26 marca 2021 za pośrednictwem serwisu społecznościowego Instagram poinformowała o zakończeniu swojej sportowej kariery[143].
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
