Scooter – niemieckizespół muzyczny założony w 1993 roku, wykonujący szeroko rozumianą elektroniczną muzykę taneczną z gatunków: Hard Dance, Happy Hardcore, Trance, Electro, Pop, Hardstyle, UK Hardcore, Jumpstyle, Dance, Electro House, Bigroom, Dubstep, Jungle. Zespół jest uznawany za pionierski w kwestii popularyzacji muzyki określanej współcześnie jako EDM wśród szerokiej publiki – za sprawą popularyzacji tego nurtu w mainstreamowych mediach począwszy od wczesnych lat 90. aż po dzień obecny.
Historia
Początki istnienia
Zespół rozpoczął działalność w 1993 jako projekt stworzony po rozwiązaniu się zespołu Celebrate the Nun założonego przez frontmana i wokalistę H.P. Baxxtera oraz klawiszowca Rick J. Jordana. Na pierwszym singlu nowej grupy – „Vallée de Larmes” – znalazł się tytułowy utwór wraz z pierwszymi nagraniami i remiksami[2]. Piosenka została wydana jedynie na płycie winylowej. Pierwsze numery zespołu były prezentowane głównie w niemieckich klubach muzycznych. W tym samym roku podczas pierwszego koncertu w Hamburgu wokalista grupy zaczął freestyle do tanecznego utworu instrumentalnego, czego efektem okazał się nowy utwór formacji – „Hyper Hyper”[3]. Zrewolucjonizował on niemiecką muzykę happy hardcore i jako pierwszy singiel tego gatunku dotarł do drugiego miejsca krajowej listy przebojów oraz otrzymał certyfikat platynowej płyty osiągając wynik ponad 700 tys. sprzedanych egzemplarzy.
1994-97: ...and the Beat Goes On!, Our Happy Hardcore, Wicked!, Age of Love
W grudniu 1994 ukazał się debiutancki album formacji zatytułowany ...and the Beat Goes On!, zawierał 11 piosenek w popularnych w latach 90. stylach happy hardcore i rave[4]. Okazał się on hitem nie tylko w Niemczech, gdzie osiągnął status platynowej płyty, ale także w Polsce, Szwajcarii, Danii i Holandii. Scooter nagrał teledyski do czterech singli z płyty: „Hyper Hyper”, „Move Your Ass!”[5], „Friends”[6] (w których po raz pierwszy użyto charakterystycznego pitched voice, czyli efektu syntezatorowego głosu[7]) oraz „Endless Summer”. W tym samym roku zespół odbył swoją pierwszą trasę koncertową po Niemczech i wystąpił gościnnie w niemieckim talk-show nadawanym na stacji Viva.
W marcu 1996 wydali drugi album pt. Our Happy Hardcore[8], którą promowały single „Let Me Be Your Valentine”[9], „Back in the U.K.”[10] oraz nowa wersja piosenki „Rebel Yell” z repertuaru Billy Idola[11]. Utwory uplasowały się w czołówce europejskich list przebojów. W tym samym roku ukazał się kolejny krążek formacji zatytułowany Wicked![12], z którego pochodzi singiel „I'm Raving”[13] i ,,Break it up". Kolejna płyta w dorobku grupy pt. The Age of Love została wydana w 1997 roku[14], promował ją tytułowy utwór oraz single „Fire!”[15] i „No Fate”[16]. Utwór „Fire!" zostaje wykorzystany w filmie „Mortal Kombat 2: Unicestwienie".
1998–2002: Rough and Touch and Dangerous, No Time to Chill, Back to the Heavyweight Jam, Sheffield
W 1998 zespół wydał album kompilacyjny pt. Rough and Touch and Dangerous zawierający zbiór wszystkich dotychczasowych singli formacji[17]. Wydawnictwo podsumowało twórczość grupy od 1994 do 1998 roku, okres ten został nazwany przez zespół pierwszym rozdziałem w ich karierze. W tym samym roku ze składu grupy odszedł Ferris Bueller, którego później zastąpił niemiecki DJ – Axel Coon. Na albumie pojawiły się także nagrania z koncertów, remiksy oraz wersje instrumentalne utworów. W lipcu na rynku ukazał się piąty długogrający krążek zespołu pt. No Time to Chill[18], na którym umieszczono takie utwory, jak m.in. „How Much Is the Fish?”[19], „Call Me Mañana”[20], „We Are the Greatest” i „I Was Made for Lovin’ You”, będący coverem piosenki zespołu Kiss[21]. Album osiągnął status platynowej płyty w kraju.
W 1999 grupa zmieniła oficjalne logo wykorzystywane na okładkach płyt z napisu Scooter na symbol megafonu, co stało się tym samym znakiem firmowym wytwórni płytowej, z którą zespół współpracował. Zespół zaczął koncertować nie tylko w Europie, ale także w Brazylii, Argentynie, Rosji, Japonii, Stanach Zjednoczonych oraz na Ukrainie, jako jeden z pierwszych grup zachodnich, grających muzykę elektroniczną, pojawił się także w krajach wschodniej Europy. W sierpniu wydana została kolejna płyta długogrająca zespołu pt. Back to the Heavyweight Jam[22], którą promowały single „Faster Harder Scooter”[23] i „Fuck the Millennium”[24]. W czerwcu 2000 roku do sprzedaży trafił siódmy krążek studyjny grupy pt. Sheffield[25], w 2001 – album pt. We Bring the Noise![26], a w styczniu 2002 roku – składankę Push the Beat for This Jam zawierającą wszystkie single wydane przez grupę w latach 1998–2002[27]. Na reedycji krążka umieszczono dodatkowo zapis audio wykonania na żywo piosenek podczas koncertu w Polsce, remiksy oraz kilka bonusowych utworów zespołu[28].
2002-07: Encore: Live and Direct, The Stadium Techno Experience, Mind the Gap
W lutym 2002 zespół nagrał swoją wersję utworu „Nessaja” Petera Maffaya i Rolfa Zuckowskiego[29]. Piosenka zapowiadała nowy album koncertowy pt. Encore: Live and Direct, na którym znalazł się zapis audiowizualny ze styczniowego koncertu formacji w Kolonii. W nowym wydawnictwie znalazły się także wszystkie dotychczasowe teledyski zespołu, wywiady z członkami zespołu oraz quizy muzyczne związane z historią formacji[30]. W lipcu tego samego roku ukazała się kolejna płyta kompilacyjna Scootera pt. 24 Carat Gold nagrana w towarzystwie nowego członka zespołu – Jaya Froga, który zastąpił Alexa Coona[31].
W 2003 premierę miał dziewiąty album studyjny zespołu pt. The Stadium Techno Experience[32], który promowały single „Maria (I Like It Loud)”[33] i „The Night”[34]. W ramach promocji płyty formacja wyruszyła w trasę koncertową, występując m.in. w Norwegii, Turcji, Japonii, Stanach Zjednoczonych i we Francji. W listopadzie ogłoszono, że grupa zgłosiła się do udziału w krajowych eliminacjach do 49.Konkursu Piosenki Eurowizji (12 Points)[35][36][37] z utworem „Jigga Jigga!”[38], z którym zajęła ostatecznie drugie miejsce, przegrywając jedynie ze zwycięzcą selekcji, Maximilianem Mutzkem[39]. Dwa tygodnie przed występem w koncercie finałowym eliminacji, tj. 6 marca, zespół otrzymał nagrodę Echo przyznawaną przez niemiecką branżę muzyczną najpopularniejszym wykonawcom[40]. Na początku listopada tego samego roku zespół wydał swój jubileuszowy, dziesiąty album długogrający zatytułowany Mind the Gap[41], a rok później – płytę pt. Who’s Got the Last Laugh Now?[42], na której znalazły się single „Hello! (Good to Be Back)”[43] i „Apache Rocks the Bottom!”[44]. W czerwcu 2006 roku ukazał się kolejny krążek koncertowy formacji pt. "Excess All Areas" zawierający zapis audio i wideo z koncertu zagranego przez muzyków w Hamburgu. Wydawnictwo zostało wzbogacone o wywiady z członkami zespołu oraz ich fanami, a także o wszystkie teledyski wydane w latach 1994-2006[45]. Niedługo ze składu grupy odszedł Jay Frog, a reszta zespołu postanowiła nagrywać kolejne płyty w studiach muzycznych w Polsce ze względu na niższe koszty produkcji.
2008-10: The Ultimate Aural Orgasm, Jumpin’ All Over the World, Under the Radar Over the Top
W 2007 członkowie grupy pojawili się gościnnie w talk-show Kuba Wojewódzki. W trakcie programu muzycy zaprezentowali singiel „Behind the Cow”[46] z nowej płyty zatytułowanej The Ultimate Aural Orgasm. Album został nagrany razem z Michaelem Simonem, który został nowym członkiem zespołu[47]. W sierpniu premierę miał nowy singiel formacji – „The Question Is What Is the Question” nagrany w stylu jumpstyle, w którym zaczął tworzyć zespół[48]. W listopadzie tego samego roku na rynku ukazał się trzynasty album studyjny w dorobku Scootera pt. Jumpin’ All Over the World[49], na którym znalazły się takie utwory, jak m.in. „And No Maches”[50] i „I'm Lonely”[51]. W ramach trasy koncertowej promującej wydawnictwo grupa wystąpiła m.in. w Australii. Rok później na rynku europejskim ukazała się reedycja płyty pt. Jumping All Over The World – Whatever You Want, która została wydana aż w 3 wersjach: standardowej (zawierającej nowe wersje piosenek „Lighten Up the Sky” i „I'm Lonely”, singel „Whatever You Want” nagrany wraz z grupą Status Quo[52] oraz 7 utworów z projektu pt. Hands On Scooter, w ramach którego inni wykonawcy nagrali swoje wersje piosenek z repertuaru Scootera[53]), premium (wzbogaconej o zapis wideo z koncertu zespołu w Berlinie) oraz rozszerzonej, do której dodano także płytę DVD ze wszystkimi teledyskami zespołu, koszulką oraz autografem muzyków[54].
W październiku ukazała się kolejna płyta zespołu pt. Under the Radar Over the Top[55], którą promowały single: „J'adore Hardcore”[56], „Ti Sento”[57], „The Sound Above My Hair”[58] i „Stuck on Replay”[59].
Od 2011: The Fifth Chapter, Ace, Forever
W 2011 muzycy wyruszyli w trasę koncertową zatytułowaną Stuff The Turkey X-Mas Tour. W czerwcu tego samego roku odbył się specjalny koncert pt. The Stadium Techno Inferno, w ramach którego gościnnie wystąpili tacy wykonawcy, jak m.in. Jan Delay i Heinz Strunk. W tym samym roku premierę miał kolejny album zespołu – The Big Mash Up[60], na którym znalazły się single „The Only One”[61], „David Doesn't Eat”[62], „C'est bleu” (nagrany w duecie z Vicky Leandros[63] i „It's a Biz (Ain’t Nobody)”[64]. W listopadzie 2012 roku na rynku ukazał się nowy album formacji pt. Music for a Big Night Out[65] promowany przez utwory „4 AM”[66] i „Army of Hardcore”[67].
W 2013 drugi ze współzałożycieli i klawiszowiec zespołu, Rick J. Jordan, ogłosił odejście ze składu formacji, co tłumaczył chęcią spędzenia większej ilości czasu z przyjaciółmi i rodziną oraz próbą stworzenia nowego i własnego projektu muzycznego .W tym samym roku ukazał się specjalny album kompilacyjny zespołu pt. 20 Years of Hardcore wydany z okazji 20-lecia istnienia projektu[68]. W 2014 roku premierę miał kolejny album zespołu zatytułowany The Fifth Chapter[69]. W grupie pojawia się Phil Speiser, który komponuje i miksuje utwory zespołu specjalną techniką komputerową.
4 stycznia 2016 ogłosił premierę swojego osiemnastego albumu studyjnego pt. Ace, który ukazał się 5 lutego[70]. Płytę promują piosenki takie jak „Riot” i „Oi”. 6 maja tego samego roku pokazał się singiel „Mary Got No Lamb”, który przedstawia koncert zespołu.
3 sierpnia 2017 roku Scooter wystąpił na festiwalu muzycznym ZBFest w Bałakławie na zaanektowanym przez Rosję Krymie. Za nielegalne przekroczenie granicy zespołowi grozi do ośmiu lat więzienia[71]. W tym samym miesiącu przyjechał do Polski, by zagrać koncert w Katowicach w ramach 90. Festiwalu.
W listopadzie 2018 roku Phil Speiser odchodzi z zespołu. Na jego miejsce do czasu zakończenia trasy koncertowej 25 Years Wild and Wicked Tour do zespołu dołącza Etnik Zarari , zaś w marcu 2019 oficjalnym członkiem zespołu zostaje Sebastian Schilde[72].
W 2019 zagrali cztery koncerty w Polsce, w tym dwa w Warszawie, jeden w Katowicach i jeden we Wrocławiu.
Latem 2020 ukazać miał się dwudziesty studyjny album zespołu pt.God Save the Rave, jednak jego premiera ze względu na ograniczenia spowodowane pandemią COVID-19 odbyła się ostatecznie w kwietniu 2021 roku[73].
W grudniu 2022 zespół wydał oświadczenie w którym poinformował o odejściu Michaela Simona ze składu, który postanowił skupić się na solowej karierze. Przy okazji zespół potwierdził podawane przez różne źródła informacje o odejściu drugiego z instrumentalistów Sebastiana Schilde który odszedł prawdopodobnie z powodu konfliktu z pozostałymi członkami[74][75]. W styczniu ogłoszono iż do zespołu dołączyli Mark Blou oraz Jay Frog który powrócił do składu po odejściu w 2006 roku[76].
W styczniu 2023 roku zespół wydał singiel pt. Waste Your Youth, zaś do kin trafił film dokumentalny FCK 2020 – TWO AND A HALF YEARS WITH SCOOTER” będącym podsumowaniem działalności zespołu z ostatnich dwóch i pół lat.[77]
22 marca 2024 ukazał się dwudziesty pierwszy album studyjny zespołu pt. Open Your Mind and Your Trousers.[78]
