Share to: share facebook share twitter share wa share telegram print page

Senachtenre Ahmose

Senachtenre Ahmose
władca starożytnego Egiptu
Dane biograficzne
Dynastia

XVII dynastia

Ojciec

Antef VII

Żona

Tetiszeri

Dzieci

Sekenenre Tao

Senachtenre Ahmose (wcześniej znany jako Senachtenre Tao I[1]) – faraon, władca starożytnego Egiptu z XVII dynastii tebańskiej, z końca Drugiego Okresu Przejściowego. Syn Antefa VII.

Lata panowania

Panował prawdopodobnie w latach:

  • 1594-1592 p.n.e. lub
  • 1559-1558 p.n.e. lub
  • 1548-1545 p.n.e.

Jego Wielką Małżonką była Tetiszeri, ze związku z którą urodził się jego syn i następca, Sekenenre Tao. Istnieje niewiele śladów panowania tego władcy. Są to: odcisk pieczęci z jego imieniem tronowym, znaleziony w Dra Abu al-Naga, kartusz z jego imieniem na tablicy ofiarnej z Teb, obecnie znajdującej się w muzeum w Marsylii, oraz jego wizerunek w jednym z grobowców w Deir el-Medina.

Imię władcy

Na podstawie wzmianki w Papirusie Abbott przez lata uznawano, że imię własne króla (nomen) brzmiało Tao. W roku 2012 egiptolog Sébastien Biston-Moulin opublikował inskrypcje hieroglificzne odkryte na węgarze pochodzącym ze spichlerza świątyni Amona w Karnaku. Napis na nim wymienia tytulaturę władcy i ujawnia jego nomen: Ahmose[2]. To samo imię nosił Ahmose I, wnuk Senachtenre, założyciel XVIII dynastii, który wypędził Hyksosów z Egiptu. Drzwi wykonane prawdopodobnie na zlecenie samego Senachtenre, zostały później wykorzystane ponownie i odkryte w fundamentach budowli przylegającej do świątyni Ptaha w Karnaku[2].

Tytulatura

Królewski Protokół
prenomen lub imię tronowe:
M23
X1
L2
X1
N5O34
N35
M3
Aa1
X1
D36
N35
trl.: Se-nacht-en-Re
tłum.: Re-dający-nieśmiertelność
nomen lub imię rodowe:
G39N5
N12mss
trl.: Ahmose
tłum.: Księżyc-się-narodził

Przypisy

  1. E.O. Blunsom, The Past And Future Of Law, Xlibris Corporation, kwiecień 2013, s. 58, ISBN 978-1-4628-7514-6 [dostęp 2023-06-29] (ang.).
  2. a b Sébastien Biston-Moulin: Le roi Sénakht-en-Rê Ahmès de la XVIIe dynastie. "Égypte Nilotique et Méditerranéenne" 5, 2012, s. 61-71.
Kembali kehalaman sebelumnya