Sonata Arctica

Sonata Arctica
	; Sonata Arctica podczas Tuska Open Air Metal Festival 30 czerwca 2006
Inne nazwy	Tricky Beans (1996-1999); Tricky Means (1999)
Rok założenia	1996
Pochodzenie	Finlandia
Gatunek	power metal, heavy metal, metal symfoniczny, metal progresywny
Wydawnictwo	Nuclear Blast, Avalon/Marquee Inc.
Powiązania	Northern Kings, Cain’s Offering, Altaria, Raskasta Joulua
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Strona internetowa

Sonata Arctica – fińska grupa muzyczna wykonująca power metal. Powstała w 1996 roku w Kemi pod nazwą Tricky Beans, rok później formacja przyjęła nazwę Tricky Means, a w 1999 roku Sonata Arctica.

Muzycy

Obecny skład zespołu

Tony Kakko – wokal prowadzący (od 1996), instrumenty klawiszowe (1996–2001, 2003, od 2007)
Elias Viljanen – gitara, wokal wspierający (od 2007)
Pasi Kauppinen – gitara basowa (od 2013)
Tommy Portimo – perkusja (od 1996)
Henrik Klingenberg – instrumenty klawiszowe, wokal wspierający (od 2002)

Byli członkowie zespołu

Pentti Peura – gitara basowa, wokal wspierający (1996−1998)
Janne Kivilahti – gitara basowa, wokal wspierający (1998−2000)
Mikko Härkin – instrumenty klawiszowe, wokal wspierający (2000−2002)
Jani Liimatainen – gitara, wokal wspierający (1996−2007)
Marko Paasikoski – gitara basowa, wokal wspierający (2000-2013), gitara (1996–1997)

Historia

Sonata Arctica powstała w 1996 roku w Kemi w Finlandii. Na początku zespół nazywał się Tricky Beans. Pod tą nazwą wyprodukował trzy dema: Friend till the End, Agre Pamppers i PeaceMaker. Poza tym grupa dwa razy zagrała w telewizji. Po kilku zmianach personalnych nazwę zmieniono na Tricky Means.

W 1999 roku nagrali nowe demo FullMoon, które z pomocą Tico-Tico Studio otworzył zespołowi drogę do kariery już jako Sonata Arctica. Pierwszy singel – UnOpened został wydany latem 1999 roku. Jesienią wypuszczono do sprzedaży pierwszy album studyjny Ecliptica. Niedługo potem Sonata Arctica towarzyszyła jako support grupie Stratovarius na europejskim Tournée. Występy trwały dwa miesiące, a zespół zagrał około 30 koncertów w 10 krajach.

Dwa lata później w maju 2001 roku wydano pierwszy singel z drugiego albumu zespołu, Silence, zatytułowany Wolf & Raven. Album Silence otrzymał status złotej płyty – sprzedano 15 tysięcy egzemplarzy. Był to pierwszy sukces zespołu. Następnie wydano singel Last Drop Falls. Czwartego września 2001 roku w Tokio nagrano album na żywo wydany później jako Songs of Silence – Live In Tokyo.

Na trzecim studyjnym albumie grupy jako klawiszowiec udzielił się członek grupy Stratovarius Jens Johansson. Zagrał w 4 utworach, w pozostałych piosenkach na płycie jako klawiszowiec wystąpił wokalista zespołu Tony Kakko. Pierwszym singlem z albumu Winterheart’s Guild był Victoria’s Secret, który w pierwszym tygodniu sprzedaży wspiął się na 2 miejsce w oficjalnych fińskich notowaniach. W ciągu następnych dwóch tygodni znalazł się on na 1 miejscu, pozostawiając w tyle takich artystów jak Eminem, Negative i The Rasmus. Victoria’s Secret został najlepiej sprzedającym się singlem w historii grupy.

Kolejny sukces odniósł album Winterheart’s Guild, który w pierwszym tygodniu sprzedaży uplasował się na trzecim miejscu notowań pozostając w pierwszej dziesiątce przez 5 tygodni. Krążek w Finlandii rozszedł się w nakładzie ok. 14 000 egzemplarzy. W drugiej połowie 2003 roku wydano kolejny singel zatytułowany Broken.

W marcu 2004 roku perkusista zespołu, Tommy Portimo został ojcem, a zespół rozpoczął nagrywanie czwartego albumu studyjnego. Trzy miesiące później zespół zakończył pracę w studio. Album zatytułowany Reckoning Night trafił do sprzedaży na początku października. Pierwszy singel z płyty został wydany 23 sierpnia. Trafił on od razu na pierwsze miejsce fińskich notowań i pozostał w pierwszej dziesiątce przez sześć tygodni. Po wydaniu tego albumu muzycy otrzymali zaproszenie do wspólnego Europejskiego Tournée z zespołem Nightwish.

W roku 2005 wytwórnia Spinefarm Records (z którą Sonata współpracowała do 2003 roku) wydała na pożegnanie zespołu kompilację ich największych przebojów zatytułowaną „The End of This Chapter”. Po koncercie w Tokio w lutym 2005 roku zespół wydał rok później DVD, na którym znajdował się zapis tegoż koncertu. Tytuł DVD oraz CD, która była dołączona do filmu brzmiał „For the Sake of Revenge”.

Zelitan Games, firma zajmująca się produkcją gier, zapowiedziała w 2006 roku grę cRPG bazującą na muzyce Sonaty. Będzie się ona nazywać „Winterheart’s Guild”. Nazwa pochodzi od tytułu trzeciego albumu Finów. Pracę nad grą zostały jednak zawieszone z nieokreślonych powodów. Na konferencji gier wideo w Lipsku w 2006, z klawiszowcem zespołu Henrikiem Klingenbergiem, jako jednym z grywalnych postaci.

W maju 2007 roku zespół wydał swój kolejny studyjny album zatytułowany Unia (co po fińsku znaczy „marzenia”). Utwory znajdujące się na krążku są mroczniejsze od poprzednich piosenek Sonaty. Ich styl poszedł również bardziej w stronę tzw. progpoweru (progressive metal połączony z power metalem). We wrześniu 2007 roku zespół opuścił gitarzysta Jani Liimatainen. Zastąpił go Elias Viljanen.

Dwa i pół roku po premierze albumu Unia Sonata wydała swój kolejny album studyjny – The Days of Grays. Znalazły się na nim w sumie 22 utwory (12 w wersji podstawowej albumu + 3 utwory dodatkowe + 7 wersji orkiestralnych zamieszczonych na osobnej płycie). Wraz z nowym albumem pojawiły się dwa promujące single – „The Last Amazing Grays” oraz „Flag in the Ground”. Teledysk do utworu „Flag in the Ground” został nakręcony we Wrocławiu przez polską wytwórnię – Grupa 13.

11 listopada 2011 zespół wydał album koncertowy Live in Finland zawierający nagrania koncertowe z koncertu w Oulu oraz Sonata Arctica Open Air w Kemi. W maju 2012 został wydany kolejny, siódmy album studyjny, zatytułowany Stones Grow Her Name. Jako single z tego albumu ukazały się utwory I Have a Right oraz Shitload Of Money, oba z dostępną wersją limitowaną (500 sztuk) z autografami wszystkich członków zespołu.

26 sierpnia 2013 po zakończeniu trasy koncertowej „Stones Grow Her Name” z zespołu odszedł basista Marko Paasikoski. Jego miejsce zajął Pasi Kauppinen.

Dyskografia

Albumy studyjne

Rok	Tytuł	Pozycja na liście								Certyfikat
Rok	Tytuł	FIN ^[5]	DEU ^[6]	SWE ^[7]	AUT ^[8]	CHE ^[9]	FRA ^[10]	NLD ^[11]	JPN ^[12]	Certyfikat
1999	Ecliptica Data: 4 września 1999 Wydawca: Spinefarm Records	18	–	–	–	–	–	–	57	FIN: złota płyta^[13]
2001	Silence Data: 16 lipca 2001 Wydawca: Spinefarm Records	3	–	–	–	–	–	–	16	FIN: złota płyta^[13]
2003	Winterheart’s Guild Data: 17 marca 2003 Wydawca: Spinefarm Records	3	88	–	–	–	63	–	19	FIN: złota płyta^[13]
2004	Reckoning Night Data: 11 października 2004 Wydawca: Nuclear Blast	2	77	57	–	85	132	–	17	FIN: złota płyta^[13]
2007	Unia Data: 25 maja 2007 Wydawca: Nuclear Blast	1	35	27	62	40	101	–	23	FIN: złota płyta^[13]
2009	The Days of Grays Data: 18 września 2009 Wydawca: Nuclear Blast	2	24	31	52	26	41	50	40	FIN: złota płyta^[13]
2012	Stones Grow Her Name Data: 18 maja 2012 Wydawca: Nuclear Blast	1	24	37	29	21	74	74	44	FIN: złota płyta^[13]
2014	Pariah’s Child Data: 28 marca 2014 Wydawca: Nuclear Blast	1	31	50	30	13	74	52	103
2016	The Ninth Hour Data: 7 października 2016 Wydawca: Nuclear Blast	2	22	60	43	18	96	–	55
2019	Talviyö Data: 6 Września 2019 Wydawca: Nuclear Blast	2	26	14	54	22	133	–	69
2022	Acoustic Adventures – Volume One
2022	Acoustic Adventures – Volume Two
2024	Clear Cold Beyond
„—” pozycja nie była notowana.

Albumy koncertowe

Rok	Tytuł	Pozycja na liście		Certyfikat
Rok	Tytuł	FIN ^[5]	JPN ^[12]	Certyfikat
2002	Songs of Silence – Live In Tokyo Data: 1 lipca 2002 Wydawca: Spinefarm Records	22	62
2006	For the Sake of Revenge Data: 28 kwietnia 2006 Wydawca: Nuclear Blast	25	—	FIN: złota płyta^[13]
2011	Live in Finland Data: 11 listopada 2011 Wydawca: Nuclear Blast	20	142
„—” pozycja nie była notowana.

Minialbumy

Rok	Tytuł	Pozycja na liście
Rok	Tytuł	JPN ^[12]
2000	Successor Data: 18 października 2000 Wydawca: Spinefarm Records	80
2001	Orientation Data: 22 lutego 2001 Wydawca: Spinefarm Records	–
2003	Takatalvi Data: 5 listopada 2003 Wydawca: Spinefarm Records	–
2004	Don’t Say a Word Data: 30 sierpnia 2004 Wydawca: Nuclear Blast	–
„—” pozycja nie była notowana.

Kompilacje

Rok	Tytuł	Pozycja na liście		Certyfikat
Rok	Tytuł	FIN ^[5]	JPN ^[12]	Certyfikat
2005	The End of This Chapter Data: 24 sierpnia 2005 Wydawca: Marquee Records	–	44
2006	The Collection 1999–2006 Data: 15 listopada 2006 Wydawca: Spinefarm Records	16	–	FIN: złota płyta^[13]
2018	The Harvests (2007-2017) Data: 25 Lipca 2018 Wydawca: AVALON (MICP-90110)	–	–
2022	Acoustic Adventures – Volume One Data: 21 Stycznia 2022 Wydawca: Atomic Fire	5	–
2022	Acoustic Adventures – Volume Two Data: 30 Września 2022 Wydawca: Atomic Fire	25	–
„—” pozycja nie była notowana.

Single

Rok	Tytuł	Pozycja na liście			Album
Rok	Tytuł	FIN ^[14]	SWE ^[15]	JPN ^[16]	Album
1999	UnOpened	16	–	–	Ecliptica
2001	Wolf & Raven	3	–	–	Silence
2001	Last Drop Falls	3	–	–	Silence
2003	Victoria’s Secret	1	–	–	Winterheart’s Guild
2003	Broken	3	–	–	Winterheart’s Guild
2004	Don't Say a Word	1	25	68	Reckoning Night
2004	My Selene	–	–	–
2005	Shamandalie	3	–	–
2006	Replica 2006	1	–	–	The Collection 1999–2006
2007	Paid in Full	1	–	128	Unia
2009	The Last Amazing Grays	3	–	–	The Days of Grays
2009	Flag in the Ground	–	–	–	The Days of Grays
2012	I Have a Right	–	–	–	Stones Grow Her Name
2012	Shitload of Money	–	–	—
2013	Alone in Heaven	–	–	—
2014	The Wolves Die Young	–	–	—	Pariah’s Child
	Cloud Factory	–	–	—
	Love	–	–	—
„—” pozycja nie była notowana.

Inne

Rok	Tytuł
1996	Friend 'till the End (demo) Data: 1996 Wydawca: brak (wydanie własne)
	Agre Pamppers (demo) Data: 1996 Wydawca: brak (wydanie własne)
	PeaceMaker (demo) Data: 1996 Wydawca: brak (wydanie własne)
1999	FullMoon (demo) Data: 1999 Wydawca: brak (wydanie własne)

Teledyski

Rok	Tytuł	Reżyseria	Album	Źródło
2001	„Wolf & Raven"	Santtu Siippainen	Silence	^[17]
2007	„Don't Say A Word"	Ed Grain	Reckoning Night
2007	„Paid In Full"	—	Unia
2009	„Flag In The Ground"	Dariusz Szermanowicz, Grupa 13	The Days Of Grays
2012	„I Have A Right"	Tuukka Temonen	Stones Grow Her Name
2012	„Shitload Of Money"
2013	„Alone in Heaven"
2014	„The Wolves Die Young"	Patric Ullaeus	Pariah’s Child

Przypisy

↑ Sonata Arctica. metalstorm.net. [dostęp 2016-09-02]. (ang.).
↑ Encyclopaedia Metallum – Sonata Arctica. metal-archives.com. [dostęp 2011-08-18]. (ang.).
↑ ^a ^b Sonata Arctica. rockdetector.com. [dostęp 2016-09-02]. (ang.).
↑ ^a ^b Andy Hinds: Sonata Arctica Biography. allmusic.com. [dostęp 2016-09-02]. (ang.).
↑ ^a ^b ^c Sonata Arctica Finnish Albums Charts. finnishcharts.com. [dostęp 2011-08-18]. (ang.).
↑ Chartverfolgung / Sonata Arctica / Longplay. musicline.de. [dostęp 2011-08-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)]. (niem.).
↑ Sonata Arctica Swedish Albums Charts. swedishcharts.com. [dostęp 2011-08-18]. (ang.).
↑ Sonata Arctica Austrian Albums Charts. austriancharts.at. [dostęp 2011-08-18]. (ang.).
↑ Sonata Arctica Swiss Albums Charts. hitparade.ch. [dostęp 2011-08-18]. (ang.).
↑ Sonata Arctica French Albums Charts. lescharts.com. [dostęp 2011-08-18]. (ang.).
↑ Sonata Arctica Dutch Albums CHarts. dutchcharts.nl. [dostęp 2011-08-18]. (ang.).
↑ ^a ^b ^c ^d Sonata Arctica Oricon. oricon.co.jp. [dostęp 2011-08-18]. (jap.).
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ IFPI: Sonata Arctica. ifpi.fi. [dostęp 2011-08-18]. (fiń.).
↑ Sonata Arctica Finnish Singles Charts. finnishcharts.com. [dostęp 2011-08-18]. (ang.).
↑ Sonata Arctica Swedish Singles Charts. swedishcharts.com. [dostęp 2011-08-18]. (ang.).
↑ Sonata Arctica Oricon SP. oricon.co.jp. [dostęp 2012-05-07]. (jap.).
↑ Sonata Arctica Videos. metalstorm.net. [dostęp 2012-05-07]. (ang.).