Stanisław Domasik (ur. 1884 w Witkowicach, zm. 19 października 1948 w Krakowie) – polski duchowny rzymskokatolicki, doktor teologii, kanonik Krakowskiej Kapituły Katedralnej, proboszcz bazyliki archikatedralnej św. Stanisława i św. Wacława w Krakowie.
Życiorys
Urodził się w 1884 w Witkowicach[1]. Pierwotnie rozpoczął studia na Uniwersytecie Jagiellońskim, po czym przeniósł się do seminarium i w 1909 otrzymał sakrament święceń zostając duchownym rzymskokatolickim[1]. W 1912 uzyskał tytuł naukowy doktora teologii na Uniwersytecie w Innsbrucku. Po wybuchu I wojny światowej został wcielony do c. i k. armii i służył jako kapelan wojskowy[1].
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został proboszczem Parafii Opatrzności Bożej w Białej Krakowskiej. W 1924 abp Adam Stefan Sapieha mianował go kanonikiem Kapituły Metropolitalnej Krakowskiej, którą ks. Domasik pełnił do końca istnienia II Rzeczypospolitej[2].
Od 1932 do 1948 sprawował urząd proboszcza bazyliki archikatedralnej św. Stanisława i św. Wacława w Krakowie[1]. W nocy z 23/24 czerwca 1937 uczestniczył w ceremonii przeniesienia trumny ze zwłokami trumny Józefa Piłsudskiego pochowanego na Wawelu z krypty św. Leonarda do krypty pod Wieżą Srebrnych Dzwonów, podpisując stosowny protokół[1] (wydarzenie to wywołało tzw. konflikt wawelski).
11 listopada 1937 otrzymał Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski „za zasługi na polu pracy społecznej”[3].
Podczas II wojny światowej w czasie okupacji niemieckiej pełnił funkcję kanclerza Kurii Metropolitalnej w Krakowie[1]. Został usunięty z pomieszczeń w komnatach wawelskich, które zajął generalny gubernator okupowanych ziem polskich (Generalne Gubernatorstwo), Hans Frank[1].
Zmarł 19 października 1948[1][4][5]. Został pochowany w grobowcu kanoników Krakowskiej Kapituły Katedralnej na cmentarzu Rakowickim w Krakowie (pas LD, rząd zachód)[5].
Przypisy
.JPG)
