Urodził się 4 kwietnia 1890[a] w Błotnicy, na terytorium ówczesnej Prowincji Poznańskiej w rodzinie Józefa i Elżbiety z Piotrowskich[2]. W 1907 został wydalony ze szkoły za próbę przeprowadzenia strajku. Był członkiem Towarzystwa Tomasza Zana i Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”. 1 października 1913 wcielony do Armii Cesarstwa Niemieckiego. Służył w 50 pułku piechoty im. Hrabiego Werderu w Rawiczu i z nim w sierpniu 1914 wyruszył na front zachodni. Był dwukrotnie ranny. 18 listopada 1918, po ogłoszeniu kapitulacji przez Niemcy, uciekł do rodzinnej Błotnicy i zorganizował tam oddział powstańczy.
1 stycznia 1919 wyruszył z nim na front. 5 stycznia 1919 zajął Wolsztyn, a 11 stycznia Kopanicę i Chobienice. 7 stycznia został mianowany dowódcą IV batalionu Grupy Zachodniej. 2 i 3 lutego walczył o Nowe Kramsko. 16 lutego został dowódcą III batalionu 2 pułku Strzelców Wielkopolskich. Razem z pułkiem wyruszył na front wschodni.
Szczególnie odznaczył się w walkach 17 marca 1920 „na czele swojego oddziału zdecydowanym atakiem zdobył Jakimowską Słobodę.”[2] Za tę waleczność został odznaczony Orderem Virtuti Militari[2].
Po zakończeniu wojny kontynuował zawodową służbę wojskową w 56 pułku piechoty wielkopolskiej w Krotoszynie. 10 lipca 1922 został zatwierdzony na stanowisku dowódcy batalionu[3]. W 1923 pełnił obowiązki dowódcy batalionu sztabowego[4]. W latach 1924–1926 dowodził III batalionem[5][6]. W marcu 1926 został zatwierdzony na stanowisku oficera Przysposobienia Wojskowego 56 pp[7]. Następnie pełnił służbę w Dowództwie 30 Dywizji Piechoty w Kobryniu na stanowisku rejonowego komendanta przysposobienia wojskowego[8]. 23 sierpnia 1929 roku został przeniesiony do 8 pułku piechoty Legionów w Lublinie na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[9][10]. 28 czerwca 1933 roku ogłoszono jego przeniesienie do 17 pułku piechoty w Rzeszowie na stanowisko dowódcy pułku[11]. 10 marca 1939 roku został przeniesiony do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr X w Przemyślu[12]. 30 czerwca 1939 roku został mianowany dowódcą Poznańskiej Brygady Obrony Narodowej.
Podczas kampanii wrześniowej dowodzona przez niego brygada osłaniała działania Armii „Poznań” w rejonie Krośniewice – Kutno i Ślesin – Koło – Dąbie. 11 września organizował obronę północnego skrzydła armii. Po kapitulacji przebywał w Oflagu VII A Murnau. Zmarł na niewydolność nerek 25 lutego 1945 r. w lazarecie we Freising, gdzie został pochowany na przyszpitalnym cmentarzu. Po likwidacji cmentarza w 1985 r. szczątki płk. S. Siudy zostały przeniesione na cmentarz wojenny w Neumarkt in der Oberpfalz.
Życie prywatne
Żonaty od 1919 z Ludwiką Forecką, z którą miał troje dzieci: Jerzego (ur. 1922), Barbarę (1924) i Ludwikę (1927)[2].
Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.
