Drugi syn Władysława Noakowskiego (1827-1879) rejenta okręgu nieszawskiego i Eleonory z Sandomierskich (1839-1910). Ojciec artysty w młodości bawił się piórem. Tłumaczył pisarzy francuskich (z oryginału) i angielskich (z francuskiego). Ojciec i brat Noakowskiego bardzo dobrze rysowali. Matka bardzo zajmująco opowiadała. Stanisław Noakowski od wczesnej młodości zdradzał zamiłowanie do rysunku i historii.
Studia – łącznie z wyjazdami na stypendia zagraniczne – zajęły mu 12 lat, do roku 1898. Tuż po otrzymaniu dyplomu rozpoczął starania o stanowisko wykładowcy na Politechnice Warszawskiej, jednak bezskutecznie. Został więc w Rosji i w latach 1899–1918 zajął się nauczaniem. W roku 1906 został powołany na profesora Moskiewskiej Szkoły Malarstwa, Rzeźby i Architektury.
Od 1915 roku był członkiem Akademii Sztuk Pięknych w Petersburgu, w 1918 został powołany do Moskiewskiego Kolegium Plastycznego. W Rosji spędził 20 lat.
Profesurę na Politechnice otrzymał dopiero w roku 1919 i został jednym z najpopularniejszych i najbardziej cenionych wykładowców. Przez trzy lata był dziekanem Wydziału Architektury.
Uczył historii architektury nowożytnej.
Grób Noakowskiego na cmentarzu Powązkowskim (2012)
1867 – w Nieszawie na Kujawach urodził się Stanisław Noakowski.
1877–1884 – uczęszczał do Sześcioklasowej Szkoły Realnej we Włocławku.
1886 – ukończył siódmą klasę w Łowickiej Szkole Realnej. Wyjazd do Petersburga, gdzie wstąpił na Wydział Budownictwa tamtejszej Akademii Sztuk Pięknych.
1894 – ukończył Akademię i otrzymał stypendium na wyjazd za granicę (Włochy, Niemcy, Szwajcaria, Francja, Anglia).
1898 – powrót do Petersburga, gdzie przyłączył się do grupy młodych rosyjskich artystów zgrupowanych wokół czasopisma „Świat Sztuki”.
1899 – mianowany kustoszem muzeum Stroganowskiej Szkoły Przemysłu Artystycznego w Moskwie, a następnie wykładowcą tej uczelni.
1901 – wystawił w Moskwie cykl rysunków „Stara Rosyjska Architektura”.
1903 – otrzymał II nagrodę na ogłoszonym w Moskwie konkursie na projekt pałacyku dla księcia P. P. Wolkońskiego.
1906 – został profesorem moskiewskiej Uczelni Malarstwa, Rzeźby i Architektury.
1907 – zwiedzał Grecję.
1909 – podróż do Włoch.
1908 – zaproszony na członka Towarzystwa Artystów Polskich „Sztuka”.
1911 – propozycja (nieprzyjęta) objęcia Katedry Architektury na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie.
1912 – wydał w Moskwie album „Pomysły architektoniczne w stylach polskich”
1914 – otrzymał tytuł honorowy członka petersburskiej Akademii Sztuk Pięknych.
1915 – wybrany członkiem rzeczywistym petersburskiej Akademii Sztuk Pięknych, został członkiem korespondentem Moskiewskiego Towarzystwa Archeologicznego[2].
1918 – wszedł do utworzonego w Moskwie Kolegium Artystycznego przy sekcji Sztuk Przedstawiających Ludowego Komisariatu Oświaty. Jesienią wraca do Warszawy. Rozpoczął pracę jako referent inwentaryzacji w Ministerstwie Sztuki i Kultury.
1919 – mianowany profesorem zwyczajnym historii architektury nowożytnej na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej.
1920-1923 – dziekan Wydziału Architektury Politechniki Warszawskiej.
1923 – został profesorem warszawskiej Szkoły Sztuk Pięknych.
1921–1928 – wystawy prac (Londyn, Paryż, Praga, Wiedeń, Budapeszt, Amsterdam).
1928 – 1 października zmarł.
Twórczość
Wnętrze zamkowe (1924)
Noakowski tworzył kolorowe rysunki na temat architektury europejskiej wszystkich epok i stylów, a także projekty nowoczesne. W jego twórczości widoczny jest wpływ secesji. Zaznaczył się on w projektach dworków wiejskich i mauzoleów parkowych, a także w ornamentyce exlibrisów. Malował tuszem, sepią lub akwarelą.
Wykonał tysiące rysunków i cykli rysunkowych, w których widać jego niezwykłą wrażliwość na piękno w architekturze. Noakowski tworzył tak zwaną fantazję architektoniczną, czyli pokazywał jak mógłby wyglądać dowolny obiekt w każdej epoce. Bardzo dużo pracował, stworzył wiele cykli rysunkowych.
Wystawiał w kraju i za granicą.
Wykonane prace (wybór)
projekt kaplicy mieszczącej urnę z sercem T. Kościuszki na zamku w Rapperswillu, 1895
W 1934 roku w klasycystycznym domu z I połowy XIX w., w którym rodzina Noakowskich mieszkała w latach 1868–1877, utworzono Muzeum im. Stanisława Noakowskiego w Nieszawie.
W 1930 jedna z warszawskich ulic położona w pobliżu Politechniki przyjęła Stanisława Noakowskiego jako swojego patrona.
↑Maria Blombergowa, Polscy członkowie Cesarskiego Moskiewskiego Towarzystwa Archeologicznego (1864-1914), w: Kwartalnik Historii Nauki i Techniki 25/3 (1980) s. 557.
