Symonia, świętokupstwo – handel godnościami i urzędami kościelnymi, sakramentami oraz dobrami duchowymi. Termin pochodzący od Szymona Maga, którego św. Piotr zganił za chęć kupienia od apostołów daru udzielenia Ducha Świętego (zob. Dzieje Apostolskie Dz 8, 9-24)[1].
Papież Grzegorz I[2], podzielił korzyści z niej uzyskiwane na trzy klasy:
- munus a manu (korzyści materialne) – wszelkie wartości pieniężne, dobra ruchome i nieruchome oraz prawa i przywileje skutkujące napływem bogactwa;
- munus a lingua (korzyści wynikające z poparcia) – słowne poparcie, publiczne pochwały, wspieranie w awansie;
- munus ab obsequio (oddawanie czci) – oddawanie czci itp.
Symonia była poważnym problemem Kościoła rzymskiego w średniowieczu. Za jej uprawianie groziły surowe kary. Mimo to przedmiotem handlu były najwyższe godności. Sprzedawano nawet godność papieską. W związku z tym papież Juliusz II unieważnił wybory wszystkich swoich poprzedników, którzy zasiedli na Stolicy Apostolskiej dzięki symonii. Zarządzenie Juliusza zostało jednak unieważnione przez Piusa X.
Symonia była jednym z głównych powodów krytyki Kościoła rzymskokatolickiego w okresie reformacji.
Symonia stanowiła problem dla Kościoła, ponieważ biskupi, poza sprawowaniem funkcji kościelnych, administrowali nadanymi im ziemiami, a zaniedbywali obowiązki stanu duchownego.
Przypisy
- ↑ Średniowiecze. Historia I, część 2. – B. Burda, B. Halczyk, R. M. Józefiak, A. Szymczak.
- ↑ Grzegorz Wielki: Homilie na Ewangelie, Księga I, Homilia IV Przeciw symonii i haniebnemu zyskowi. Warszawa: Oficyna Wydawnicza Viator, 1998, s. 55. ISBN 83-85770-22-4.
