Szymon Fedorońko[a] urodził się 21 sierpnia 1893 w Czerteżu pod Sanokiem[1][2]. Był synem Michała[2] (tamtejszy rolnik[1][b]) i Anastazji[2][3][4][5] (wzgl. Anny)[6]. Miał brata Stefana (ur. 1879)[7].
Był pochodzenia ukraińskiego i pierwotnie należał do Kościoła greckokatolickiego[1] (unickiego[8]). Uczył się w C. K. Gimnazjum w Sanoku, gdzie w roku szkolnym 1906/1907 jako repetent powtarzał I klasę[1], w 1907/1908 ukończył II klasę[9], w 1908/1909 ukończył III klasę[10], w 1909/1910 ukończył IV klasę[11], w 1910/1911 ukończył V klasę[12], w 1911/1912 nie ukończył VI klasy[13], zaś w trakcie roku szkolnego 1912/1913 jako uczeń VI klasy opuścił gimnazjum[14]. Później ukończył prawosławne seminarium duchowne w Żytomierzu i tam uzyskał święceniakapłańskie w 1914[2][3].
Podczas I wojny światowej i wycofaniu się wojsk rosyjskich z Galicji w 1915 wyjechał jako osoba cywilna do Kijowa i tam działał przy metropolicie Eulogiuszu, prowadzącego wówczas akcję przeciwunicką[8]. Pracę w duszpasterstwie wojskowym rozpoczął w 1922 w stopniu kapelana ze starszeństwem z 1 czerwca 1919[3][15][16]. W tym roku został szefem duszpasterstwa prawosławnego w Okręgu Korpusu Nr X w Przemyślu[17][2]. Następnie służył w Okręgu Korpusu Nr II w Lublinie, gdzie w 1928 był szefem duszpasterstwa[18], a w 1932 pełnił funkcję dziekana[19][2]. Później posługiwał w Okręgu Korpusu Nr I w Warszawie, gdzie od 1934 był dziekanem prawosławnym oraz p.o. naczelnego kapelana wyznania prawosławnego[2]. 4 lutego 1934 został mianowany starszym kapelanem w duchowieństwie wojskowym z lokatą 1 w grupie wyznania prawosławnego[20][5], z jednoczesnym powierzeniem obowiązków referenta w Głównym Urzędzie Duszpasterstwa Prawosławnego w Biurze Wyznań NiekatolickichMinisterstwa Spraw Wojskowych[3]. Wkrótce potem został szefem tego urzędu[21][3][4][5]. Objął funkcję etatowego naczelnego kapelana wyznania prawosławnegu[2]. Jako ksiądz protoprezbiter w listopadzie 1935 celebrował w garnizonowej cerkwi prawosławnej na warszawskiej Pradze pierwsze w odrodzonej Polsce nabożeństwo w języku polskim[22]. Na stopień dziekana został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1937 i 1. lokatą w duchowieństwie wojskowym wyznania prawosławnego[23].
Orest i Wiaczesław byli żołnierzami Armii Krajowej. walczyli w Powstaniu Warszawskim: podchorąży Orest (ps. „Fort”) zginął w pierwszym dniu powstania na placu Dąbrowskiego, kpr. pchor. Wiaczesław (ps. „Sławek”) zginął 18 sierpnia[29]. W 1947 przed Obwodowym Urzędem Inwalidzkim w Rzeszowie toczyło się postępowanie w sprawie uznania za zaginionego Szymona Fedorońki po zgłoszeniu przez Wierę Fedorońko roszczenia o zaopatrzenie inwalidzkie[6].
8 października 2009, w ramach akcji „Katyń... pamiętamy” / „Katyń... Ocalić od zapomnienia”, w tzw. Alei Katyńskiej na Cmentarzu Centralnym w Sanoku został zasadzony Dąb Pamięci poświęcony Szymonowi Fedorońce (zasadzenia dokonali jego krewna Anna
Słuszkiewicz i ks. Jan Antonowicz)[40][41]. Dąb Pamięci honorujący Szymona Fedorońkę został zasadzony także w Płocku.
↑Źródła gimnazjalne w Sanoku jednoznacznie podawały zapis nazwiska „Fedorońko”. W ewidencji Wojska Polskiego początkowo pojawiała się forma nazwiska „Fedorenko” (Roczniki Oficerskie 1923, 1924), a w późniejszych była podawana właściwa forma „Fedorońko” (Roczniki Oficerskie 1928, 1932).
↑M.P. z 2019 r. poz. 101 jako wyraz najwyższego szacunku wobec znamienitych zasług poniesionych dla chwały, dobra i pożytku Rzeczypospolitej Polskiej, z okazji Narodowych Obchodów Setnej Rocznicy Odzyskania Niepodległości Rzeczypospolitej Polskiej.
Andrzej Brygidyn: Sanocka Lista Katyńska. Jeńcy Kozielska, Ostaszkowa, Starobielska oraz innych obozów i więzień Polski kresowej pomordowani w Rosji Sowieckiej. Sanok: 2000, s. 36–37.
Edward Zając. Sanoczanie zamordowani w Katyniu (II). „Tygodnik Sanocki”, s. 6, Nr 12 (750) z 24 marca 2006.
