Sławomir Łuczyński

Sławomir Łuczyński
Data i miejsce urodzenia	9 listopada 1953 ; Pabianice
Dziedzina sztuki	plastyka
Epoka	karykatura
	Odznaczenia
	Strona internetowa

Sławomir Łuczyński (ur. 9 listopada 1953 w Pabianicach) – polski rysownik, karykaturzysta i ilustrator. Należy do Stowarzyszenia Polskich Artystów Karykatury (SPAK)^[1], w którym pełnił funkcję skarbnika, a w kadencji 2011–2014 – wiceprezesa^[2].

Kariera artystyczna

Jego rysunki publikowane były m.in. przez „Szpilki”, „NIE”, „Twój Dobry Humor”, „Nad Wartą”, „Karuzelę”, „Angorę”, „Wprost”, „Przegląd Tygodniowy”, „Nowe Życie Pabianic”, Magazyn „Sezon”, „Obserwatora” (Londyn), „Głos Florydy”. Jest laureatem nagrody SPAK – „Eryk” 2002 za liczne nagrody zdobyte w konkursach zagranicznych i krajowych (m.in. Satyrykon w Legnicy)^[3]. Jest pierwszym polskim karykaturzystą, który zdobył 100 nagród w konkursach^[4]. W 1997 wraz z Henrykiem Cebulą, Jackiem Frąckiewiczem i Andrzejem Legusem, powołał do życia nieformalną grupę twórczą „Czwórka Bez Sternika”, której wystawa miała miejsce w Muzeum Karykatury w 2002^[3].

W 2012 Krzysztof Dumka zrealizował etiudę animowaną Moje podwórko opartą na pracach Łuczyńskiego^[5].

Rodzaj i styl twórczości

Rysunki Sławomira Łuczyńskiego cechują się charakterystycznym stylem: solidne warsztatowe rzemiosło służy rubasznemu, nieco czarnemu, a nawet makabrycznemu humorowi. Nierzadkie są motywy śmierci, starości i choroby, co nie od razu kojarzy się z satyrą. Łuczyński oswaja horror ostateczności i wyzwala śmiech^[6]. Innym gatunkiem uprawianym przez rysownika jest satyra obyczajowa, której celem jest polityka, mechanizmy władzy, codzienność małżeństwa, pijaństwo.
W nurcie rysunku Łuczyńskiego są też pozostające w pamięci prace przypominające obrazy surrealistów^[6].

Działalność opozycyjna

Sławomir Łuczyński w latach 1982–1983 był współpracownikiem podziemnego wydawnictwa „Pro Patria” w Pabianicach, autorem rysunków i linorytów wykonywanych na matrycach białkowych; drukarzem pism podziemnych „CDN”, „Metod”, „Trybuna”, ulotek i plakatów. W 1982 był współorganizatorem i uczestnikiem akcji ulotkowych w tramwajach na trasie Pabianice-Łódź i pociągach Sieradz-Łowicz, niszczenia plakatów WRON oraz współorganizatorem akcji umieszczenia na cmentarzu w Pabianicach flagi „S” i tabliczki upamiętniającej ofiary stanu wojennego. W 1983 zorganizował przemyt aparatu fotograficznego do Zakładu Karnego w Hrubieszowie, którym Zbigniew Libera zrobił zdjęcia więźniów na spacerniaku, udających pobyt na plaży^[7]^[8].

Wystawy i publikacje

Największą kolekcję prac Łuczyńskiego ma w swoich zbiorach Muzeum Historii Nowoczesnej (Musée d’Histoire contemporaine) w Paryżu^[4]. Prace Łuczyńskiego prezentowane były na kilkuset wystawach zbiorowych i ponad 130 indywidualnych, m.in. Satyra Sławomira Łuczyńskiego, Galeria Twórców Galera, 27 czerwca 2009, Muzeum Ziemi Lubuskiej, Zielona Góra.

Jego rysunki znajdują się w wielu publikacjach książkowych^[4]:

Będę szczery, 1983 (publikacja bezdebitowa)
Uwaga, Świeżo przemalowany, 1991, ISBN 83-900394-0-0.
Karykaturzyści polscy
Polska karykatura portretowa
Panorama literatury polskiej XX wieku, wyd. Amman Zurych
Śmiech na trudne czasy
Satyra konspira
Wyciąg ze zsypu
Zwykłe zadupie, 2008
Różowa seria, 2009
Rysunki na poziomie, 2010
Miszmasz, 2013

Odznaczenia i nagrody

Za działalność artystyczną i opozycyjną S. Łuczyński został wyróżniony:

Krzyżem Wolności i Solidarności przez prezydenta Andrzeja Dudę (23 czerwca 2017)^[9]
odznaką „Zasłużony dla Kultury Polskiej” (2014)^[10]^[11]
przez SPAK małym (2002) i dużym „Erykiem” (2003)^[12]
odznaką Zasłużony Działacz Kultury (2001)^[4].
medalem łódzkiej „Solidarności” „O Niepodległość Polski i Prawa Człowieka 13 XII 1981 – 4 VI 1989” (2001)^[7]
wyróżnieniem Ruchu „Piękniejsza Polska” pod patronatem Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego (2013)^[13]^[10]^[14]

Przypisy

↑ Członkowie Stowarzyszenia Polskich Artystów Karykatury. Stowarzyszenie Polskich Artystów Karykatury. [dostęp 2013-02-16]. (pol.).
↑ Zarząd Stowarzyszenia Polskich Artystów Karykatury (kadencja 2011–2014). Stowarzyszenie Polskich Artystów Karykatury. [dostęp 2013-02-16]. (pol.).
↑ ^a ^b Sławomir Łuczyński. Muzeum Karykatury. [dostęp 2013-02-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (28 sierpnia 2012)]. (pol.).
↑ ^a ^b ^c ^d Igor Myszkiewicz: Satyra Sławomira Łuczyńskiego. mmzielonagora.pl, 3 lipca 2009. [dostęp 2013-02-16]. (pol.).
↑ Film Moje podwórko na YouTube.
↑ ^a ^b IgorI. Myszkiewicz IgorI., Satyra Sławomira Łuczyńskiego, Galeria Twórców Galera, Zielona Góra 2009, 21 lipca 2010 [dostęp 2013-02-16] (pol.).
↑ ^a ^b Tomasz Czarnecki: Sławomir Łuczyński. Encyklopedia Solidarności. [dostęp 2022-02-01]. (pol.).
↑ Agnieszka Kowalska: Uciec stąd do Afryki. Rozmowa z Michałem Wolińskim. gazeta.pl/Warszawa, 2010-07-23. [dostęp 2022-02-01]. (pol.).
↑ wp: Krzyże Wolności i Solidarności dla działaczy opozycji antykomunistycznej. [w:] Portal „Dziennika Łódzkiego”. dzienniklodzki.pl Wiadomości Łódź [on-line]. Polska Press, 2017-06-23. [dostęp 2017-06-23].
↑ ^a ^b Tomasz Wybranowski: Sławomir Łuczyński – bielańskie peregrynacje. Art Imperium. [dostęp 2014-11-09].
↑ 50 lat Towarzystwa Przyjaciół Pabianic. Towarzystwo Przyjaciół Pabianic, 17 lutego 2014. [dostęp 2014-11-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-12-23)].
↑ Historia SPAK. Stowarzyszenie Polskich Artystów Karykatury. [dostęp 2013-02-16]. (pol.).
↑ Ruch Piękniejsza Polska nagrodził artystów. Gala na Zamku Królewskim. Strona SPAK. [dostęp 2014-11-09].
↑ Uwaga artysta!. Magazyn VIP. [dostęp 2014-11-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-11-09)].