Tadeusz Łęcki, ps. Orkan (ur. 8 kwietnia 1917 w Marculach, zm. 27 maja 1998[1][2]) – pułkownik Wojska Polskiego, oficer AL.
Życiorys
Syn Józefa i Stanisławy. Ukończył szkołę powszechną w Iłży i seminarium nauczycielskie w Kielcach. W 1938 ukończył Szkołę Podchorążych we Lwowie i skierowany został do służby w 52 pp[3]. W jego szeregach wziął udział w kampanii wrześniowej, został ranny pod Zamościem[4]. Następnie wrócił w rodzinne strony, gdzie podjął dorywczą pracę na roli. W 1942 został aresztowany przez Gestapo, a następnie wywieziony do obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu[3]. Zwolniony po jedenastu miesiącach. Po powrocie wstąpił do Polskiej Partii Robotniczej. Wiosną 1944 wstąpił do Armii Ludowej. Był szefem sztabu, a następnie zastępcą dowódcy oddziału partyzanckiego „Świt”. 17 października 1944 otrzymał nominację na dowódcę 2 Brygady AL „Świt”. W nocy z 27 na 28 października Brygada uderzyła na linie niemieckie pod Chotczą, przełamując po kilku dniach pozycje niemieckie, jednak ponosząc przy tym dotkliwe straty – ok. 170 zabitych i rannych. Tym samym Brygada zakończyła swoją działalność bojową. Po wojnie służył jako zawodowy żołnierz, dochodząc do stopnia pułkownika. Od lipca do września 1965 zastępca dyrektora Gabinetu ministra spraw wewnętrznych[3].
Był członkiem Rady Naczelnej Związku Bojowników o Wolność i Demokrację. Pochowany na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera HII-6-18)[5].
Publikacje
Odznaczenia
Przypisy
Bibliografia
- Józef Bolesław Garas, Oddziały Gwardii Ludowej i Armii Ludowej 1942-1971, Wydawnictwo MON, Warszawa 1971.
- Aleksander Mazur, Order Krzyża Grunwaldu 1943-1985, Wydawnictwo MON, Warszawa 1988.
