Tadeusz Jaroszewicz

Tadeusz Jaroszewicz
	; Tadeusz Jaroszewicz (1926)
	podpułkownik dyplomowany kawalerii
Data i miejsce urodzenia	27 listopada 1890 ; Mytnica, gubernia kijowska, Imperium Rosyjskie
Data i miejsce śmierci	28 sierpnia 1934 ; Warszawa, Polska
	Przebieg służby
Lata służby	1914–1933
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier; Wojsko Polskie
Formacja	Legiony Polskie
Jednostki	1 Pułk Ułanów Legionów Polskich; 1 Pułk Szwoleżerów Józefa Piłsudskiego
Stanowiska	zastępca szefa sztabu KGML; attaché wojskowy
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa; wojna polsko-bolszewicka
Późniejsza praca	Ministerstwo Spraw Zagranicznych
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Tadeusz Jaroszewicz (ur. 27 listopada 1890 w Mytnicy, zm. 28 sierpnia 1934 w Warszawie) – podpułkownik dyplomowany kawalerii Wojska Polskiego i dyplomata II Rzeczypospolitej, kawaler Krzyża Srebrnego Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

Ukończył gimnazjum w Kijowie i studiował na Wydziale Mechanicznym Politechniki Kijowskiej. Od końca 1914 do czerwca 1915 był członkiem Polskiej Organizacji Wojskowej w Warszawie. Uwięziony przez władze carskie. Walczył w 1 pułku ułanów Legionów Polskich. Od 5 lutego do 31 marca 1917 był słuchaczem kawaleryjskiego kursu oficerskiego przy 1 pułku ułanów w Ostrołęce. Kurs ukończył z wynikiem dobrym. Posiadał wówczas stopień starszego ułana^[1]. Latem tego roku, w czasie kryzysu przysięgowego, jako poddany Królestwa Polskiego odmówił złożenia przysięgi i 20 lipca został internowany w Szczypiornie.

Od połowy 1918 w Pogotowiu Bojowym PPS, następnie w stopniu podporucznika zastępca szefa sztabu Komendy Głównej Milicji Ludowej. Od lipca 1919 w Wojsku Polskim, brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej jako rotmistrz 1 pułku szwoleżerów. W 1920 roku został skierowany do Wyższej Szkoły Kawalerii w Saumur(inne języki) we Francji. W 1923 pełnił służbę w Oddziale Szkolnym Centralnej Szkoły Kawalerii w Grudziądzu, pozostając oficerem nadetatowym 1 pszwol^[2]. W następnym roku powrócił do macierzystego pułku^[3]. 25 września 1925 został przeniesiony do dowództwa XII Brygada Kawalerii w Ostrołęce na stanowisko oficera sztabu^[4]. 3 maja 1926 został awansowany na stopień majora ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1925 i 12. lokatą w korpusie oficerów kawalerii. 2 listopada 1927 został przeniesiony do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza Kursu normalnego 1927/1929^[5]. 23 sierpnia 1929, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera dyplomowanego, został przeniesiony służbowo do Oddziału II Sztabu Głównego. 24 grudnia 1929 roku został mianowany podpułkownikiem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930 roku i 13. lokatą w korpusie oficerów kawalerii^[6]. Z dniem 1 listopada 1931 został przeniesiony na stanowisko attaché wojskowego w Helsingforsie z jednoczesnym pełnieniem obowiązków attaché wojskowego w Sztokholmie z siedzibą w Helsingforsie^[7]^[8]. Od 20 maja 1933 był chargé d’affaires RP w Egipcie. Z dniem 31 sierpnia 1933 został przeniesiony z dyspozycji Ministra Spraw Zagranicznych do rezerwy z jednoczesnym przydziałem w rezerwie do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I^[9]. Placówką w Kairze kierował do lipca 1934. Po powrocie do Warszawy zmarł 28 sierpnia 1934. 1 września 1934 został pochowany w Warszawie^[10].

Tadeusz Jaroszewicz od 1919 był żonaty z Haliną (Heleną) z Chełmickich h. Nałęcz, członkinią POW, senatorem RP, z którą miał dwoje dzieci:

syna Jana (1920–1942), żołnierza kampanii wrześniowej 1939 i ZWZ-AK, poległego w szeregach „Wachlarza”,
córkę Marię Ewę po mężu Zielińską (ur. 1923), żołnierza ZWZ-AK, uczestniczkę powstania warszawskiego, artystę plastyka, rzeczoznawcę Ministerstwa Kultury i Sztuki.

Ordery i odznaczenia

Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 234 (1920)^[11]
Krzyż Niepodległości z Mieczami (28 grudnia 1933)^[12]
Krzyż Walecznych (czterokrotnie)
Krzyż Komandorski Orderu Miecza (Szwecja, 13 marca 1934)^[13]
Krzyż Komandorski Orderu Białej Róży Finlandii (Finlandia, 13 marca 1934)^[14]
Medal Zwycięstwa („Médaille Interalliée”)

Przypisy

↑ CAW ↓, sygn. I.120.1.125 s. 11.
↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 595, 678, 1520.
↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 537, 601.
↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 96 z 25 września 1925 roku, s. 522.
↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 329, 341.
↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 21 z 24 grudnia 1929 roku, s. 439.
↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 7 z 23 października 1931 roku, s. 330.
↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 142, 424.
↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 140.
↑ Z kraju. Pogrzeb ś. p. płk. Jaroszewicza. „Gazeta Lwowska”, s. 2, Nr 208 z 2 września 1934.
↑ Polak (red.) 1993 ↓, s. 80-81.
↑ M.P. z 1934 r. nr 23, poz. 35 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości” - zamiast uprzednio nadanego Krzyża Niepodległości (M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 100).
↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 19 marca 1934 roku, s. 122.
↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 19 marca 1934 roku, s. 121.

Bibliografia

Komenda Legionów (Dowództwo Polskiego Korpusu Posiłkowego). Centralne Archiwum Wojskowe. [dostęp 2017-11-07].
Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
Jaroszewicz Tadeusz w: Kto był kim w Drugiej Rzeczypospolitej (redakcja naukowa Jacek M.Majchrowski przy współpracy Grzegorza Mazura i Kamila Stepana), Warszawa 1994, wyd. BGW, s. 98, ISBN 83-7066-569-1.
Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.