Tadeusz Jemioło

Tadeusz Jemioło
	generał broni
Data i miejsce urodzenia	26 kwietnia 1940 ; Zapole
	Przebieg służby
Lata służby	1959–2000
Siły zbrojne	Siły Zbrojne PRL; Siły Zbrojne RP
Formacja	Wojska Obrony Powietrznej Kraju
Stanowiska	dowódca dywizjonu, dowódca pułku, dowódca brygady rakietowej OPK, komendant szkoły oficerskiej, dowódca korpusu OPK, zastępca szefa Sztabu Generalnego WP, komendant Akademii Sztabu Generalnego, komendant-rektor Akademii Obrony Narodowej
	Odznaczenia

Tadeusz Jemioło (ur. 26 kwietnia 1940 w Zapolu) – polski żołnierz i teoretyk wojskowości, generał broni Wojska Polskiego, profesor nauk wojskowych, poseł na Sejm X kadencji, członek centralnych władz PZPR.

Życiorys

Wykształcenie

W 1962 ukończył Oficerską Szkołę Radiotechniczną w Jeleniej Górze, a w 1968 studia na Wydziale Elektrycznym Politechniki Śląskiej w Gliwicach. W 1974 został absolwentem Akademii Sztabu Generalnego im. gen. broni Karola Świerczewskiego. W 1984 obronił doktorat na Wydziale Wojsk Lotniczych i Obrony Powietrznej Kraju ASG. W 1990 otrzymał tytuł profesora nauk wojskowych.

Służba wojskowa i działalność dydaktyczna

Po ukończeniu szkoły oficerskiej przechodził kolejne szczeble kariery w Ludowym Wojsku Polskim, obejmując szereg stanowisk dowódczych w wojskach rakietowych i artylerii oraz wojskach radiotechnicznych Wojsk Obrony Powietrznej Kraju. Początkowo służył w na stanowisku technika aparatury wyliczania komend zestawu rakietowego w 16 Dywizjonie Rakietowym Obrony Powietrznej w Bytomiu. Od 1967 był zastępcą dowódcy tego dywizjonu do spraw technicznych. Od 1969 służył w dowództwie 1 Dywizji Artylerii OPK na stanowisku inżyniera do spraw startowych sekcji eksploatacji wydziału technicznego. Od 1972 pełnił obowiązki dowódcy 18 Dywizjonu Artylerii Rakietowej OPK w Pszczynie. Od 1974 pełnił obowiązki, a od 1976 był dowódcą 3 pułku zakłóceń radioelektronicznych w Lidzbarku Warmińskim. Jako pułkownik dyplomowany w latach 1978–1981 dowodził 4 Brygadą Artylerii Obrony Powietrznej Kraju im. Obrońców Wybrzeża (zatwierdzony na stanowisku w 1980). Od 1981 do 1984 był komendantem Wyższej Oficerskiej Szkoły Radiotechnicznej im. kpt. Sylwestra Bartosika w Jeleniej Górze. W latach 1984–1988 był dowódcą 1 Korpusu Obrony Powietrznej Kraju.

W 1988 został zastępcą dowódcy Wojsk Obrony Powietrznej Kraju do spraw techniki i zaopatrzenia, po czym w grudniu 1988 objął stanowisko zastępcy szefa Sztabu Generalnego WP do spraw systemów kierowania. W 1990 był ostatnim komendantem Akademii Sztabu Generalnego, następnie do 2000 zajmował stanowisko komendanta-rektora Akademii Obrony Narodowej. Jako komendant AON kierował pracami nad opracowaniem i wdrożeniem nowych programów kształcenia na studiach dyplomowych i podyplomowych. Zainicjował i rozwinął kontakty z różnymi uczelniami wojskowymi państw NATO, m.in. w Waszyngtonie.

W 2000 przeszedł w stan spoczynku. Pozostał pracownikiem Instytutu Bezpieczeństwa Narodowego AON i profesorem zwyczajnym tej uczelni. Został też profesorem zwyczajnym na Uczelni Techniczno-Handlowej im. Heleny Chodkowskiej w Warszawie i wykładowcą ALMAMER Szkoły Wyższej w Warszawie^[1].

Działalność polityczna

W okresie stanu wojennego w Polsce (1981–1983) był pełnomocnikiem Komitetu Obrony Kraju – komisarzem wojskowym na województwo jeleniogórskie^[2].

Działacz Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. W latach 1981–1986 był członkiem Komitetu Centralnego PZPR^[3]. W latach 1986–1990 członek Centralnej Komisji Kontrolno-Rewizyjnej PZPR^[4].

W latach 1989–1991 sprawował mandat posła na Sejm X kadencji z ramienia PZPR. Został wybrany w okręgu szczecineckim, w trakcie kadencji przystąpił do Klubu Posłów Wojskowych. Zasiadał w Komisji Obrony Narodowej oraz w Komisji Odpowiedzialności Konstytucyjnej.

Awanse

porucznik – 1965
kapitan – 1969
major – 1973
podpułkownik – 1978
pułkownik – 1980
generał brygady – 1983 (nominację wręczył przewodniczący Rady Państwa PRL Henryk Jabłoński)
generał dywizji – 1990 (nominację wręczył prezydent RP Wojciech Jaruzelski)
generał broni – 1997 (nominację wręczył prezydent RP Aleksander Kwaśniewski)

Odznaczenia

Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (2000)^[5]
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1988)
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1981)
Złoty Krzyż Zasługi (1975)
Srebrny Krzyż Zasługi (1971)
Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” (1982)
Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju” (1979)
Krzyż Komandorski Orderu Zasługi Republiki Federalnej Niemiec (Niemcy, 2001)

Przypisy

↑ Prof. dr inż. Tadeusz Jemioło, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2008-07-06] .
↑ Arkadiusz Czwołek, Wojciech Polak, Stan wojenny: fakty, hipotezy, interpretacje: zbiór studiów, Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Mikołaja Kopernika, Toruń 2008, s. 169.
↑ IX Nadzwyczajny Zjazd Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, 14–20 lipca 1981 r. Stenogram z obrad plenarnych, Książka i Wiedza, Warszawa 1983, s. 740.
↑ X Zjazd Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej: 29 czerwca – 3 lipca 1986 r. Podstawowe dokumenty i materiały, Książka i Wiedza, Warszawa 1986, s. 339.
↑ M.P. z 2000 r. nr 31, poz. 644

Bibliografia

Stefan Czmur, Waldemar Wójcik, Generałowie w stalowych mundurach, Redakcja Czasopism Wojsk Lotniczych i Obrony Powietrznej, Dom Wydawniczy Bellona, Poznań 2003, s. 79–80.
Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990, t. II: I–M, Wydawnictwo Adam Marszałek, Toruń 2010, s. 100–102.
Strona sejmowa posła X kadencji. [dostęp 2020-05-17].
Prof. dr inż. Tadeusz Jemioło, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2008-07-06] .