Temperatura Curie (oznaczana TC) – temperatura, powyżej której ferromagnetyk gwałtownie traci swoje właściwości magnetyczne i staje się paramagnetykiem[1], zjawisko to wynika ze zmiany fazy ciała stałego. Nazwa pochodzi od nazwiska francuskiego fizyka Pierre’a Curie (męża Marii Skłodowskiej-Curie).
W temperaturze niższej od temperatury Curie dipole magnetyczne atomów lub cząsteczek ustawiane są przez wiązania chemiczne w jednym kierunku, tworząc domeny ferromagnetyczne. W temperaturze powyżej temperatury Curie drgania cieplne sieci krystalicznej niszczą ustawienia dipoli magnetycznych, a dipole wykonują drgania.
Poprzez analogię do ferromagnetyków, w ferroelektrykach i ferroplastykach temperatura zaniku ich szczególnych własności też jest nazywana temperaturą Curie.
Temperatury Curie wybranych substancji w kelwinach[potrzebny przypis]:
| Substancja |
Temperatura (K)
|
| Fe |
1043
|
| Co |
1388
|
| Ni |
627
|
| Gd |
292
|
| Dy |
88
|
| MnAs |
318
|
| MnBi |
670
|
| MnSb |
587
|
|
| Substancja |
Temperatura (K)
|
| MnOFe2O3 |
573
|
| FeOFe2O3 |
858
|
| NiOFe2O3 |
858
|
| CuOFe2O3 |
728
|
| MgOFe2O3 |
713
|
| Y3Fe5O12 |
560
|
| CrO2 |
386
|
| EuO |
69,3[2]
|
|
| Substancja |
Temperatura (K)
|
| EuS |
16,5
|
| CrBr3 |
37
|
| Au2MnAl |
200
|
| Cu2MnAl |
630
|
| Cu2MnIn |
500
|
| GdCl3 |
2,2
|
| Fe2B |
1015
|
| MnB |
578
|
|
Dzięki opisywanemu zjawisku jest możliwa budowa silników cieplno-magnetycznych, w których energia cieplna zostaje przekształcona w mechaniczną za pośrednictwem oddziaływań magnetycznych. Budowa takiego urządzenia nie jest skomplikowana i może pełnić ono funkcję dydaktyczną[3].
Zobacz też
Przypisy
