Data i miejsce urodzenia
27 czerwca 1930 Sacramento
Data i miejsce śmierci
24 kwietnia 2016 Honolulu
Dorobek medalowy
Tommy Kono , właśc. Thomas Tamio Kono (ur. 27 czerwca 1930 w Sacramento , zm. 24 kwietnia 2016 w Honolulu [1] amerykański sztangista , trzykrotny medalista igrzysk olimpijskich i wielokrotny medalista mistrzostw świata.
Jego rodzice byli z pochodzenia Japończykami i w czasie II wojny światowej cała rodzina została internowana. W dzieciństwie chorował na astmę . To właśnie w obozie internowania Tule Lake, w trakcie wojny, zaczął podnosić ciężary[2]
Około 1950 roku Kono został powołany do służby w United States Army , jednak ostatecznie nie wziął udziału w wojnie koreańskiej , z uwagi na starty olimpijskie[3]
Odnosił sukcesy także w kulturystyce, zdobywając m.in. tytuł AAU Mister Universe.
Pracował też jako trener.
Kariera
Kono był zawodnikiem wszechstronnym, startującym w czterech kategoriach wagowych: wadze lekkiej, lekkociężkiej, średniej i półciężkiej. Pierwszy sukces osiągnął w 1952 roku, kiedy podczas igrzysk olimpijskich w Helsinkach zwyciężył w wadze lekkiej. Wynikiem 362,5 kg ustanowił nowy rekord olimpijski i wyprzedził Jewgienija Łopatina z ZSRR i Australijczyka Verna Barberisa . Rok później zdobył złoty medal w wadze średniej na mistrzostwach świata w Sztokholmie , pokonując swego rodaka Dave’a Shepparda i Jurija Duganowa z ZSRR.
W 1954 roku znowu zmienił kategorię i na mistrzostwach świata w Wiedniu zwyciężył w wadze lekkociężkiej. Wynik ten powtórzył podczas rozgrywanych rok później mistrzostw świata w Monachium . W 1956 roku wystartował na igrzyskach olimpijskich w Melbourne , zdobywając złoty medal i ustanawiając nowy rekord świata wynikiem 447,5 kg. Pokonał tam Vasilijsa Stepanovsa z ZSRR o 20 kg i swego rodaka Jima George’a o 30 kg.
W latach 1957–1960 startował ponownie w wadze średniej. W tym czasie zdobył złote medale na mistrzostwach świata w Teheranie (1957), mistrzostwach świata w Sztokholmie (1958) i mistrzostwach świata w Warszawie (1959). W 1960 roku zdobył ponadto srebrny medal na igrzyskach olimpijskich w Rzymie , rozdzielając na podium Aleksandra Kurynowa z ZSRR i Węgra Győző Veresa .
Od 1961 roku ponownie startował w wadze lekkociężkiej, zdobywając brązowy medal podczas mistrzostw świata w Wiedniu . Wyprzedzili go tam Rudolf Plukfielder z ZSRR i Węgier Géza Tóth . Na rozgrywanych rok później mistrzostwach świata w Budapeszcie był drugi, plasując się za Győző Veresem, a przed Gézą Tóthem. Ponadto Kono zdobywał złote medale w tej wadze na igrzyskach panamerykańskich w Meksyku w 1955 roku i rozgrywanych osiem lat później igrzyskach panamerykańskich w São Paulo . W 1959 roku zwyciężył także w wadze średniej na igrzyskach panamerykańskich w Chicago .
Wielokrotnie bił rekordy globu, ustanawiając ich łącznie 27 w czterech różnych kategoriach wagowych[4]
W 2005 roku otrzymał od Międzynarodowej Federacji Podnoszenia Ciężarów (IWF) tytuł sztangisty stulecia[5]
Starty olimpijskie
Helsinki 1952 kategoria do 67,5 kilogramów – złoto Melbourne 1956 kategoria do 82,5 kilogramów – złoto Rzym 1960 kategoria do 75 kilogramów – srebro
Przypisy
Bibliografia
Identyfikatory zewnętrzne:
67,5 kg (1920–1992), 70 kg (1996), 69 kg (2000–2016), 73 kg (2020–)
82,5 kg (1920–1992), 83 kg (1996), 85 kg (2000–2016)
