Varahagiri Venkata Giri (język telugu: వరాహగిరి వేంకట గిరి; ur. 10 sierpnia 1894, zm. 24 czerwca 1980[1]) – indyjski prawnik i polityk, także działacz związkowy.
Życiorys
Był synem prawnika V. V. Jogayya Pantulu[2]. Studiował w Madrasie i Irlandii[3]. Z Indyjskim Kongresem Narodowym związany od 1916. Zaangażowany w ruch obrony praw pracowniczych. W 1926 był jednym ze współzałożycieli Ogólnoindyjskiego Kongresu Związków Zawodowych, pełnił funkcję przewodniczącego tej organizacji. Od 1929 do 1936 był sekretarzem generalnym Ogólnoindyjskiej Federacji Kolejarzy, następnie (1936 - 1943) przewodniczył jej[4]. W 1937 wybrany do Zgromadzenia Ustawodawczego Madrasu (zasiadał w nim do 1939), wszedł w skład prowincjonalnego gabinetu jako minister pracy, przemysłu, handlu i kooperacji. Podczas II wojny światowej więziony przez Brytyjczyków. W 1946 - 1947 ponownie zasiadał w lokalnym parlamencie Madrasu, ponownie odpowiadając również za pracę, przemysł, handel i kooperację w rządzie stanowym[5]. Po uzyskaniu przez Indie niepodległości wysoki komisarz na Cejlonie[6] (do 1951). W wyborach w 1951 uzyskał mandat posła do Lok Sabhy[7]. W 1952 został federalnym ministrem pracy (do 1954). W kolejnych latach pełnił funkcje gubernatora (Uttar Pradesh 1957 - 1960[8], Kerala 1960 - 1965[9], Majsur 1965 - 1967[10]). 13 maja 1967 został wiceprezydentem Indii i przewodniczącym Rajya Sabhy. Od 3 maja 1969 do 20 lipca 1969 pełnił obowiązki Prezydenta Republiki[11]. 24 sierpnia tego samego roku został czwartym prezydentem Indii. Funkcję tę sprawował do 24 sierpnia 1974[12].
W 1975 został odznaczony Orderem Bharat Ratna[13]. Otrzymał kilka doktoratów honorowych (między innymi od Banares Hindu University i Agra University). Od 1995 jego imię nosi National Labour Institute[14].
Wybrane publikacje
- Labour problems in Indian Industry
- Industrial Relations[15]
Życie prywatne
Żonaty z Sarasvathi Bai Giri. Miał czterech synów i siedem córek[16].
Przypisy
