Virpi Katriina Sarasvuo z d. Kuitunen (ur. 20 maja1976 r. w Kangasniemi) – fińskabiegaczka narciarska, dwukrotna medalistka olimpijska, ośmiokrotna medalistka mistrzostw świata oraz dwukrotna zwyciężczyni Pucharu Świata.
Kariera
Po raz pierwszy na arenie międzynarodowej Virpi Kuitunen pojawiła się podczas mistrzostw świata juniorów w Gällivare, gdzie zajęła szesnaste miejsce w biegu na 5 km techniką klasyczną, a w sztafecie zdobyła brązowy medal. W Pucharze Świata zadebiutowała 18 stycznia 1997 roku w Lahti, zajmując 51. miejsce na dystansie 15 km stylem klasycznym. Był to jej jedyny start pucharowy w sezonie 1996/1997 i wobec braku zdobytych punktów nie została uwzględniona w klasyfikacji generalnej. Taka sama sytuacja miała miejsce w kolejnym sezonie, w którym również wystąpiła jedynie w Lahti, zajmując miejsce w szóstej dziesiątce. Pierwsze punkty Pucharu Świata zdobyła 14 lutego 1999 roku w Seefeld, gdzie była trzydziesta w biegu na 5 km stylem dowolnym. Kuitunen wystartowała jeszcze w czterech biegach sezonu 1998/1999, ale nie zdobyła już punktów. Z dorobkiem 1 punktu zajęła ostatecznie 81. miejsce w klasyfikacji generalnej. W lutym 1999 roku brała także udział w biegu na 5 km klasykiem podczas mistrzostw świata w Ramsau, kończąc rywalizację na 35. pozycji.
Sezon 1999/2000 zaczęła od zajęcia trzydziestego miejsca w biegu na 15 km stylem dowolnym 8 stycznia 2000 roku w Moskwie. W kolejnych dziewięciu startach w PŚ punkty zdobywała ośmiokrotnie, najlepsze wyniki osiągając 25 lutego w Falun i 8 marca w Oslo, gdzie zajmowała piętnaste miejsce, odpowiednio w biegu na 10 km stylem dowolnym oraz sprincie klasykiem. Sezon ten zakończyła na 34. miejscu. W sezonie 2000/2001 wystartowała tylko sześć razy, sześciokrotnie punktując. 29 listopada 2000 roku w Beitostølen po raz pierwszy znalazła się w czołowej dziesiątce, zajmując dziewiąte miejsce w biegu na 5 km stylem dowolnym. Już 17 grudnia w Brusson Finka wywalczyła swoje pierwsze podium: była trzecia w sprincie technik dowolną, przegrywając tylko ze swoją rodaczką Pirjo Manninen oraz CzeszkąKateřiną Neumannovą. Na podium stanęła także 10 lutego 2001 roku w Otepää, gdzie była druga za NorweżkąBente Skari w biegu na 5 km klasykiem. W klasyfikacji generalnej dało jej to osiemnaste miejsce. W lutym 2001 roku brała udział w mistrzostwach świata w Lahti, gdzie zdobyła złoty medal w biegu łączonym na 10 km. na tych samych mistrzostwach była także piąta w biegach an 10 i 15 km klasykiem, a wspólnie z koleżankami z reprezentacji była druga w sztafecie, jednak drużyna fińska została zdyskwalifikowana po wykryciu u Kuitunen skrobi etanolowej[1]. Nie odebrano jej medalu zdobytego w biegu łączony, została jednak zawieszona na dwa lata, straciła więc szanse na występ podczas igrzysk olimpijskich w Salt Lake City w 2002 roku.
Do rywalizacji powróciła w końcówce sezonu 2002/2003. W sześciu startach zawsze punktowała, w tym 11 marca 2003 roku w Drammen była trzecia w sprincie klasykiem, ulegając tylko Bente Skari i NiemceManueli Henkel. Trzy dni wcześniej w Oslo zajęła piąte miejsce na dystansie 30 km techniką klasyczną. Mimo niewielu startów w klasyfikacji generalnej zajęła 23. miejsce. Na początku 2003 roku zdołała także wystąpić na mistrzostwach świata w Val di Fiemme, gdzie była szesnasta w biegu łączonym na 10 km. Ponadto Finki z Kuitunen w składzie ponownie zajęły drugie miejsce w sztafecie, jednak podobnie jak dwa lata wcześniej zostały zdyskwalifikowane za doping (we krwi Kaisy Varis wykryto EPO)[2]. Przełom w karierze fińskiej biegaczki nastąpił w sezonie 2003/2004. Z 25 zawodów jednych nie ukończyła, a w trzech nie brała udziału, w pozostałych jednak zawsze punktowała. Aż piętnastokrotnie plasowała się w czołowej dziesiątce, czterokrotnie stając na podium: 13 grudnia 2003 roku w Davos była druga w biegu na 10 km klasykiem, 18 stycznia w Novym Měscie była druga w sprincie stylem dowolnym, drugie miejsce zajęła także w sprincie klasykiem 26 lutego w Drammen, a 7 marca 2004 roku odniosła swoje pierwsze zwycięstwo, wygrywając bieg na 10 km klasykiem w Lahti. W klasyfikacji generalnej była ostatecznie szósta, w dystansowej siódma, a w sprinterskiej czwarta.
Mistrzostwa świata w Oberstdorfie w 2005 roku przyniosły jej kolejny medal. Kuitunen została tam wicemistrzynią świata w biegu na 30 km techniką klasyczną, przegrywając tylko z Marit Bjørgen z Norwegii. W pozostałych startach była piąta w sprincie klasykiem oraz w sztafecie, a w biegu łączonym na 15 km ostatecznie nie wystartowała. W startach pucharowych dziesięć razy znalazła się w pierwszej dziesiątce, w tym siedmiokrotnie stała na podium. Jedyne zwycięstwo odniosła 9 marca 2005 roku w sprincie klasykiem w Drammen, 14 grudnia 2004 roku w Asiago była druga w tej samej konkurencji, a 20 listopada 2004 roku w biegu na 10 km klasykiem w Gällivare, 5 marca w sprincie klasykiem w Lahti, 12 marca w biegu na 30 km klasykiem w Oslo oraz 16 marca 2005 w sprincie stylem dowolnym w Göteborgu zajmowała trzecie miejsce. W klasyfikacji generalnej była trzecia za Bjørgen i Neumannovą, w klasyfikacji sprintu była druga, a w klasyfikacji biegów dystansowych zajęła ósme miejsce. W kolejnym sezonie startowała rzadziej, ale zawsze punktowała. Tylko trzykrotnie nie zmieściła się w pierwszej dziesiątce, a na podium stanęła czterokrotnie. Już w drugim starcie sezonu, 19 listopada 2005 roku w Beitostølen była druga w biegu na 10 km klasykiem, dwa tygodnie później w Ruce powtórzyła ten wynik, następnie 4 lutego 2006 roku w Davos była druga w sprincie stylem dowolnym, a dzień później w tej samej miejscowości wygrała bieg na 10 km stylem klasycznym. Sezon ten ukończyła na szóstej pozycji w klasyfikacji generalnej, siódmej w klasyfikacji dystansowej oraz dziesiątej wśród sprinterek. Na igrzyskach olimpijskich w Turynie wywalczyła wraz z Aino-Kaisą Saarinen brązowy medal w sprincie drużynowym techniką klasyczną. Była także piąta w sprincie indywidualnym, siódma w sztafecie i dziewiąta w biegu na 10 km stylem klasycznym.
Sezon 2006/2007 zaczęła od dwunastego miejsca w sprincie stylem dowolnym w Düsseldorfie i trzynastego w biegu na 10 km stylem dowolnym w Gällivare. 25 listopada w Ruce była druga w sprincie klasykiem, a dzień później wygrała bieg na 10 km klasykiem, podobnie jak 13 grudnia w Cogne, a 16 grudnia w La Clusaz była najlepsza w biegu na 15 km stylem dowolnym. Na przełomie 2006 i 2007 roku wzięła udział w pierwszej edycjiTour de Ski. Z sześciu etapów w trzecim zajęła trzecie miejsce (Oberstdorf – 10 km klasykiem), a czwarty (Asiago – sprint stylem dowolnym) i piąty (Cavalese – 15 km klasykiem) wygrała. Finka zwyciężyła w klasyfikacji końcowej, wyprzedzając Marit Bjørgen i Wałentynę Szewczenko z Ukrainy. W pozostałej części sezonu zajęła między innymi drugie miejsce 27 stycznia w biegu na 10 km klasykiem w Otepää, dzień później wygrała sprint klasykiem; wygrała także bieg na 10 km stylem dowolnym 3 lutego w Davos, sprincie stylem dowolnym 10 marca w Lahti i sprint klasykiem 14 marca w Drammen, 17 marca w Oslo była druga na dystansie 30 km klasykiem, a 21 marca 2007 roku zajęła drugie miejsce w Sztokholmie w sprincie klasykiem. W klasyfikacji generalnej zdecydowanie wygrała, zdobywając ponadto małe kryształowe kule w klasyfikacji dystansowej i sprinterskiej. Kuitunen została tym samym pierwszą Finką od 19 lat, która triumfowała w Pucharze Świata - w sezonie 1987/1988 najlepsza była Marjo Matikainen. Z mistrzostw świata w Sapporo przywiozła złote medale w sprincie drużynowym techniką dowolną (zdobyty z Riittą-Liisą Roponen), biegu na 30 km techniką klasyczną i biegu sztafetowym (razem z Pirjo Muranen, Riittą-Liisą Roponen i Aino-Kaisą Saarinen) oraz brązowy medal w sprincie techniką klasyczną.
Finka najlepsza była także w klasyfikacjach: generalnej i dystansowej sezonu 2007/2008, a w klasyfikacji sprinterskiej była trzecia za Petrą Majdič ze Słowenii i Astrid Jacobsen z Norwegii. Drugą edycję Tour de Ski ukończyła na drugim miejscu, około 36 sekund za SzwedkąCharlotte Kallą i 17 sekund przed WłoszkąArianną Follis. Kuitunen wygrała pierwszy (Nové Město - 3,3 km klasykiem) i siódmy etap (Val di Fiemme – 10 km klasykiem), a w piątym (Nové Město - 10 km klasykiem) była druga. W pozostałych startach tego sezonu odniosła sześć zwycięstw: 8 grudnia w Davos (10 km klasykiem), 9 lutego w Otepää (10 km klasykiem), 27 lutego w Sztokholmie (sprint klasykiem), 2 marca w Lahti (10 km klasykiem), 5 marca w Drammen (sprint klasykiem) oraz 16 marca w Bormio (bieg łączony 2x10 km). Była także trzecia w sprincie klasykiem 10 lutego 2008 roku w Otepää, a w sześciu innych startach znajdowała się w pierwszej dziesiątce.
W sezonie 2008/2009 startowała rzadziej, opuszczając między innymi cykl Finału Pucharu Świata w Falun. Zwyciężyła za to w trzeciej edycji TdS, stając się pierwszą w historii zawodniczką, która dwukrotnie triumfowała w tej imprezie. Wygrała drugi (Oberhof – 10 km klasykiem), czwarty (Nové Město – 9 km klasykiem) i szósty (Val di Fiemme – 10 km klasykiem) etap, a w pozostałych nie schodziła poniżej 21. miejsca. Ostatecznie jednak wyprzedziła swoją rodaczkę Saarinen, która zajęła drugie miejsce o zaledwie 7,2 sekundy. Ponadto była druga w sprincie klasykiem 29 listopada w Ruce, pierwsza w biegu na 10 km klasykiem 13 grudnia w Davos oraz dwukrotnie trzecia w Otepää w biegu na 10 km i sprincie klasykiem, odpowiednio 24 i 25 stycznia. W klasyfikacji generalnej była piąta, dystansowej szósta, a w sprinterskiej zajęła jedenastą pozycję. W lutym 2009 roku brała udział w mistrzostwach świata w Libercu, gdzie razem z Saarinen zdobyła złoty medal w sprincie drużynowym stylem klasycznym, a wspólnie z Saarinen, Roponen i Muranen zwyciężyła także w sztafecie. W pozostałych startach była między innymi czwarta w biegu na 10 km techniką klasyczną, przegrywając walkę o podium z Justyną Kowalczyk oraz trzynasta w biegu łączonym.
Najważniejszym punktem sezonu 2009/2010 były igrzyska olimpijskie w Vancouver. Reprezentacja Finlandii w składzie: Pirjo Muranen, Virpi Kuitunen, Riitta-Liisa Roponen i Aino-Kaisa Saarinen zdobyła tam brązowy medal, ulegając tylko drużynom Norwegii i Niemiec. Indywidualnie medalu ni zdobyła, zajmując dziewiąte miejsce w sprincie klasykiem oraz trzynaste na dystansie 30 km tą samą techniką. W startach pucharowych punktowała za każdym razem, ani razu jednak nie znalazła się na podium. Trzykrotnie plasowała się w najlepszej dziesiątce zawodów, najlepszy wynik osiągając 16 stycznia 2010 roku w Otepää, gdzie była szósta w biegu na 10 km stylem klasycznym. Wystartowała w czwartej edycji TdS, ale wycofała się z rywalizacji przed czwartym etapem. W klasyfikacji generalnej zajęła ostatecznie 22. miejsce.
W marcu 2010 roku zakończyła karierę. Łącznie 43 razy stawała na podium zawodów Pucharu Świata, odnosząc przy tym 20 zwycięstw. Niedługo później, 16 lipca wyszła za mąż za Jariego Sarasvuo[3].
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
