Pomysłodawcą i głównym organizatorem był Wiktor Budzyński, który tworzył formy sceniczne i audycje, z których finalnie wykształciła się Wesoła Lwowska Fala.
Bazą dla późniejszej audycji były amatorskie teatrzyki akademickie we Lwowie:
„Wesoły Ul” oraz „Nasze Oczko” (1928–1930[1]), który działał początkowo w celu finansowego zasilenia kas Bratniej Pomocy, wspomagającej materialnie studentów. Wystawiana przez formację w sali Kasyna i Koła Literacko-Artystycznego rewia Randka pod Wiedeńską cieszyła się ogromną popularnością i rozsławiło teatrzyk
dwa teatrzyki założone przez żydowską młodzież akademicką: „Złoty Pieprzyk” i „Różowy Monokl”, w których wystawiano programy Emanuela Schlechtera, bardzo popularnego twórcy wielu piosenkarskich przebojów, z piosenkami skomponowanymi przez Alfreda Schūtza (późniejszego twórcę Czerwonych maków na Monte Cassino).
Bezpośrednimi pierwowzorami radiowymi były kolejno: próbne audycje rozrywkowe emitowane na falach Polskiego Radia Lwów w 1931 i do lipca 1932, potem program nadany pod koniec lata 1932 z restauracji „Pohulanka”, a następnie wyemitowana premierowo 23 października 1932 audycja pt. Wesoła Niedziela, która jako całopopołudniowe pasmo pojawiała się co trzy tygodnie[2][3][1]. W dalszym toku rozwoju Wesoła Niedziela została przekształcona w Wesołą Lwowską Falą[4], która była emitowana od 16 lipca 1933[5] do 1938, stając się najpopularniejszym programem radiowym II RP[6].
Z okazji setnej audycji w 1935 została wydana odznaka pamiątkowa[7]. Według szacunków audycję słuchało każdorazowo ok. 6 mln słuchaczy (1/6 mieszkańców Polski) i jednocześnie ok. 50% populacji miejskiej[8].
Wesoła Lwowska Fala dawała również występy w innych polskich miastach poza Lwowem[9][10].
Od 1938 program funkcjonował pod nazwą „Tajoj”. Historię audycji w II Rzeczypospolitej zakończył wybuch II wojny światowej. Po agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 członkowie zespołu przekroczyli granicę polsko-rumuńską. Pod koniec 1939 w Rumunii była emitowana Wojenna Lwowska Fala[1]. Później twórcy audycji dotarli do Francji. Zmobilizowani do Polskich Sił Zbrojnych przeszli szlak bojowy z wojskiem polskim na Zachodzie – przez Francję, Wielką Brytanię, Włochy[11]. W latach 1940–1946 na obszarze Francji, następnie Szkocji i Anglii była tworzona Czołówka Teatralna Wojska Polskiego[1].
Po wojnie zespół przestał istnieć. Większość jego członków pozostała na uchodźstwie. Za pośrednią kontynuację audycji był uważany program pt. Podwieczorek przy mikrofonie, emitowany na antenie Rozgłośni Polskiej Radia Wolna Europa w latach 1952–1963, a później audycje na falach sekcji polskiej BBC[1].