Syn Jana (zm. 1945) i Karoliny z domu Horbulewicz. Po zakończeniu II wojny światowej, w sierpniu 1945 r., w ramach repatriacji wraz z matką i siostrą przyjechał do Polski na Ziemie Zachodnie, gdzie osiedlił się w miejscowości Zawada, w której w 1947 r. ukończył szóstą klasę szkoły podstawowej. Dalsze nauczanie kontynuował m.in. w Zielonej Górze, gdzie ukończył VII klasę w Szkole nr 3 w 1948 r., a następnie z tzw. małą maturą ukończył Gimnazjum Przemysłowe w Zielonej Górze, do którego uczęszczał w latach 1949–1952. W latach 1952–1955 pracował jako nauczyciel w Szkole Zawodowej w Zielonej Górze. W 1956 r. w systemie zaocznym ukończył Technikum Mechaniczne, a następnie w 1959 r. ukończył Studium Nauczycielskie w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Katowicach, uprawniające do nauczania przedmiotów zawodowych w szkolnictwie zawodowym. 5 lat później, w 1964 r., ukończył w Zielonej Górze 3-letnie Studium Nauczycielskie, by w 1975 r. z powodzeniem ukończyć Wyższą Szkołę Pedagogiczną w Zielonej Górze na wydziale Matematyczno-Przyrodniczym na kierunku technika, uzyskując tytuł magistra. Mimo dalszego kształcenia W. Skibiński pracował jako wizytator Dyrekcji Okręgowej Szkolnictwa Zawodowego w Zielonej Górze (lata 1955–1957) oraz jako wizytator Kuratorium Okręgu Szkolnego (lata 1957–1967). W 1959 r. na stałe osiadł w Zielonej Górze i w tym samym roku poślubił Zenobię Sztanderę, z małżeństwa którego urodziła się trójka dzieci: Marek w 1960 r., Andrzej w 1962 r. oraz Alina w 1967 r. W 1968 r. został Dyrektorem Przedsiębiorstwa „Cezas”, a po okresie transformacji ustrojowej, już jako prezes, piastował to stanowisko do 1999 r. W latach 1980–1982 w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Zielonej Górze na Wydziale Matematyki, Fizyki i Techniki Wilhelm Skibiński – jako starszy wykładowca – przekazywał młodszym pokoleniom zdobytą przez lata wiedzę oraz doświadczenie. W ciągu całego okresu pracy nauczał również zawodu w Zespole Szkół Elektrycznych, Samochodowych i Budowlanych w Zielonej Górze.
Działalność społeczna
W latach 1954–1959 był przewodniczącym Miejskiego Koła Związku Młodzieży Polskiej w Zielonej Górze, a od roku 1965 skupił się na działalności społecznej w ramach zielonogórskiego Kuratorium Oświaty, gdzie w latach 1965–1975 był przedstawicielem tejże instytucji w komisjach egzaminacyjnych w Izbie Rzemieślniczej w Zielonej Górze. Następnie w latach 1975–1980 był Przewodniczącym Komisji Egzaminacyjnej Kuratorium Okręgu Szkolnego Zielona Góra dla wykwalifikowanych robotników i mistrzów. Przez cały ten okres, tj. w latach 1960–1970, pełnił również funkcję przedstawiciela z ramienia Kuratorium w Zarządzie Wojewódzkim Polskiego Czerwonego Krzyża w okręgu zielonogórskim. Poświęcał się również hobby sportowemu, w związku z czym współtworzył, powstały w 1951 roku z inicjatywy Jana Bajączaka, Ludowy Zespół Sportowy Zawada, gdzie pełnił funkcję jej trenera[4].
W latach 1970–1980 był wicedyrektorem Uniwersytetu Robotniczego w Zielonej Górze.
W. Skibiński czas poświęcał również sprawom swojego środowiska, czyli nauczycielom z którymi działał w Związku Nauczycielstwa Polskiego jako członek Zarządu Okręgu i Oddziału Związku w Zielonej Górze. W okresie poprzedzającym kierowanie „Cezasem” był też prezesem ogniska ZNP przy tym przedsiębiorstwie, a następnie został wiceprezesem Zrzeszenia Fabryk Pomocy Naukowych Cezas z siedzibą w Warszawie. W. Skibiński był również ławnikiem Sądu Rejonowego w Zielonej Górze, którym został w 1986 i pozostał aż do 1993 roku. Przez lata dziewięćdziesiąte, a także na początku XXI wieku był kolejno wiceprezesem oraz prezesem Zarządu Ogrodów Działkowych „Na polanie” w Zielonej Górze. Wielokrotnie uczestniczył w obchodach Dnia Pionierów Zielonej Góry[5].
Był jednym z inicjatorów odsłonięcia tablicy pamięci Edwarda Kuli, współorganizowane wespół z zielonogórskim Klubem Radnych Prawa i Sprawiedliwości i Katolickiego Stowarzyszenia "Civitas Christiana" w ramach odchodów Narodowego Dnia Pamięci Żołnierzy Wyklętych[6]. Za całokształt działalności społecznej podczas uroczystej sesji Rady Miasta Zielona Góra we wrześniu 2018 r. nadany został mu tytułu Honorowego Obywatela Miasta Zielonej Góry[7].
Stowarzyszenie „Wspólnota Bukowińska”
Książka autorstwa W. Skibińskiego
Największą uwagę i czas poświęcał i poświęca nadal Bukowinie i Bukowińczykom, czyli krainie swojego dzieciństwa oraz pochodzenia. Wśród największych osiągnięć należy podkreślić wkład w wybudowanie „Domu Bukowińskiego”[8], nazywanego dziś wespół z innymi obiektami „Zagrodą Bukowińską” w Muzeum Etnograficznym w Zielonej Górze z siedzibą w Ochli. W 1997 roku został wiceprezesem Fundacji Bukowińskiej, a już w 2000 r. stanął na czele Ogólnopolskiego Stowarzyszenia „Wspólnota Bukowińska”, jako jej wieloletni prezes. Jako krzewiciel kultury kresowej współorganizował w ramach stowarzyszenia wiele imprez kulturalnych, spotkań z zespołami bukowińskimi, czy kolonie w Polsce dla młodzieży z Ukrainy, Białorusi, Mołdawii i Rumunii[9]. Organizował również zbiórki książek dla mniejszości polskiej dalej zamieszkującej tereny Bukowiny i okolic, a na organizowanych z nim spotkaniach ukazywał zawiłą i trudną historię Bukowiny[10] oraz Polaków tam żyjących. Wspierał inne, liczne organizacje kontynuujące tradycję przodków pochodzących z Kresów[11]. Brał udział w debatach i dyskusjach dotyczących Polaków na Ziemiach Zachodnich, obecnej sytuacji rodaków na terenach Ukrainy i Rumunii, ich losów, tożsamości narodowej[12] oraz obecnej kulturze kresowej[13] na Ziemiach Zachodnich[14]. W swojej działalności zwracał uwagę na kontynuowanie obyczajów kresowych, historycznej tożsamości i polskości Bukowińczyków, dlatego też współorganizował z Janem Tarnowskim koncerty kultury kresowej[15]. Był autorem wielu artykułów w Biuletynach Stowarzyszeń związanych z tematyką kresową, w których przedstawiał losy Bukowińczyków w zmieniającym się względem nich otoczeniu, jakimi były częste zmiany granic i przynależność do państw, zarówno przed, w trakcie, jak i po II WŚ.
Rocznik Lubuski, TOM XXX, Edukacja w społeczeństwie wielokulturowym cz. I, W. Skibiński, A. Skibiński: Reemigranci polscy z pogranicza Ukrainy i Rumunii po 1945 roku na Ziemi Lubuskiej (2004)[19].