Wspólnota Sant’Egidio

Wspólnota Sant’Egidio („Wspólnota św. Idziego”, wł. Comunità di Sant’Egidio) – katolicka, świecka organizacja krzewiąca idee ekumenizmu i niosąca wsparcie ubogim.

Wspólnota powstała w 1968 roku na fali reform Kościoła katolickiego wprowadzonych przez Sobór watykański II. Inicjatorem ruchu był Andrea Riccardi^[1]. Inspirowani pierwszą wspólnotą chrześcijańską opisywaną w Dziejach Apostolskich i działalnością św. Franciszka z Asyżu, założyli na terenie peryferyjnej dzielnicy biedoty Rzymu pierwszą szkołę „Scuola Popolare”^[1].

Metodami realizacji celów wspólnoty są modlitwa, krzewienie Ewangelii, wolontariat na rzecz potrzebujących (chorych na AIDS, dzieci emigrantów, więźniów zakładów karnych, ubogich^[2]), ekumenizm i dialog^[1].

W działalność ruchu zaangażowanych jest ok. 60 tys. wolontariuszy (2015)^[3] w siedemdziesięciu krajach na świecie^[1]. W Polsce w Chojnie, Bytomiu, Krakowie, Poznaniu, Stargardzie i Warszawie^[4] wolontariusze działają w hospicjach, domach dziecka i noclegowniach^[2].

Zaangażowanie Wspólnoty Sant’Egidio doprowadziło 4 października 1992 r. do podpisania pokoju w Mozambiku kończącego trwającą od 1977 roku wojnę domową^[3].

Siedzibą wspólnoty jest Kościół św. Idziego w Rzymie na Zatybrzu^[5]. Od 1986 r. została zaliczona przez Stolicę Apostolską do grona międzynarodowych stowarzyszeń wiernych^[5].