Wszystkie pliki konfiguracyjne są napisane w XML-u, co ułatwia głębokie zmiany w środowisku. Z założenia ma być ono proste w obsłudze, ładne i szybkie. Xfce jest złożone z wielu modułów, między innymi z menedżera okien Xfwm i menedżera plików Thunar, które w połączeniu oferują w pełni funkcjonalne środowisko. Xfce może też korzystać z modułów innych środowisk graficznych zamiast swoich własnych.
Wersja 4.12 pojawiła się dwa lata i 10 miesięcy po 4.10, powodując spekulacje o zakończeniu rozwoju projektu.
nowe ikony dla środowiska bazujące na jednolitej palecie barw
usunięcie kodu odpowiedzialnego za obsługę GTK+ 2
możliwość spauzowania operacji na plikach w Thunarze
poprawienie interfejsu programu odpowiedzialnego za ustawienia zasilania
możliwość skalowania elementów interfejsu, przydatna przy wyświetlaczach o dużej gęstości pikseli
Historia
Olivier Fourdan rozpoczął ten projekt w 1996 roku jako linuksową wersję Common Desktop Environment (CDE)[4][5], uniksowegośrodowiska graficznego, które z początku było zamkniętym oprogramowaniem, a później stało się wolnym oprogramowaniem[6]. Po wielu latach rozwoju, Xfce zaczęło odbiegać od CDE. Nazwa środowiska znaczyła początkowo „XForms Common Environment”, ale po dwukrotnym przepisaniu kodu, przestało ono używać XForms. Nazwa pozostała, choć nie jest już oficjalnie zapisywana jako „XFCE”, lecz jako „Xfce”. Obecnie ten skrótowiec nie oznacza niczego. Zostało ono też nazwane „Cholesterol Free Desktop Environment”. Inna, żartobliwa możliwość zaproponowana na Xfce Wiki to X Freakin’ Cool Environment[7].
Wczesne wersje
Xfce rozpoczęło się jako projekt korzystający z XForms. Olivier Fourdan wydał prosty program będący paskiem zadań na SunSITE[8].
Fourdan kontynuował rozwój projektu. w roku 1998 zostało wydane Xfce 2 wraz z menedżerem okien Xfwm. Autor zaproponował włączenie projektu do Red Hat Linux, lecz dostał negatywną odpowiedź ze względu na bazowanie na XForms. Red Hat akceptował wyłącznie projekty oparte na otwartej licencji kompatybilnej z GPL lub BSD, a w tym czasie XForms było darmowe wyłącznie do użytku domowego[8]. Z tego samego powodu, Xfce nie znajdowało się w Debianie przed wersją 3, a Xfce 2 znajdowało się w repozytorium contrib[9].
W marcu 1999 roku Fourdan rozpoczął przepisywanie Xfce opierając się na zyskującym na popularności GTK+. Wynikiem było Xfce 3.0, oparte na licencji GPL. Wraz z bazowaniem w pełni na otwartym oprogramowaniu, otrzymało ono wsparcie funkcji „przeciągnij i upuść”, wersji językowych i większe możliwości konfiguracji. Xfce zostało umieszczone na SourceForge.net w lutym 2001 roku w wersji 3.8.1.[10]
Xfce obecnie
W wersji 4.0.0, wydanej, Xfce zaczęło używać bibliotek GTK+ 2.[11] Do zmian w wersji 4.2.0 zalicza się menedżer kompozytowania okien, dodający przezroczystość i cienie okien, oraz nowy, domyślny schemat ikon SVG[12]. W lutym 2007 roku zostało wydane Xfce 4.4.0. Menedżer plików Thunar zastąpił Xffm. Dodano wsparcie dla ikon pulpitu. Dokonano też wielu usprawnień aby zapobiec niestabilności paneli z powodu wadliwych wtyczek[13]. W lutym 2009 roku zostało wydane Xfce 4.6.0. Ta wersja dodała nowy menedżer ustawień, mikser dźwięku, oraz wiele zmian do podstawowych komponentów Xfce[14].
W styczniu 2011 roku zostało wydane Xfce 4.8.0. Ta wersja między innymi zastąpiła ThunarVFS i HAL ma GIO, udev, ConsoleKit i PolicyKit, oraz dodała kilka przydatnych narzędzi. Aplikacja panelu została napisana od nowa dla lepszego rozmieszczania się, wsparcia przezroczystości i uruchamiania aplikacji. 4.8 wprowadziło też nową wtyczkę menu. Biblioteka 4.8 pozostawia kompatybilność z wtyczkami dla wersji 4.6. Nowe okno konfiguracji ekranu wspiera RandR 1.2, wykrywa podłączone monitory, pozwala zmienić rozdzielczość ekranu, częstotliwość odświeżania i obrót ekranu. Wybór klawiatury stał się prostszy. Ręczny edytor ustawień stał się bardziej funkcjonalny[15].
Cykl rozwoju wersji 4.8 był pierwszym korzystającym z nowego modelu „Xfce Release and Development Model”. Nowa aplikacja sieciowa ułatwiła rozwój środowiska, została skonfigurowana usługa Transifex dla łatwiejszego tłumaczenia projektu[16].
Xfce 4.10, które pojawiło się 28 kwietnia 2012, wprowadziło pionowy tryb wyświetlania paneli. Przeniesiono duża część dokumentacji do internetowej wiki. Przy tym wydaniu skupiono się na poprawie doświadczenia użytkowników[17].
Xfce 4.12 zostało wydane 28 stycznia 2015, dwa lata i dziesięć miesięcy później, ze względu na częste przypuszczenia o zaprzestaniu rozwoju projektu[18]. Do nowych funkcji zalicza się nowe okno Alt+Tab i inteligentne zarządzanie wieloma monitorami. Została wprowadzona nowa wtyczka do zarządzania energią, nowy, domyślny edytor tekstu Mousepad, ulepszono też menedżer plików[19]. W celu pokazania przenośności Xfce, zrzuty ekranu zostały wykonane na systemie OpenBSD[20]. Xfce 4.12 wspiera GTK+ 3, a wiele podstawowych elementów systemu zostało przepisanych, używając GTK+ 3.[21]
Xfce 4.14 zostało ogłoszone w kwietniu 2016. Głównym celem jest przeniesienie pozostałych części projektu z GTK+ 2 do GTK+ 3, zamieniając zależności od dbus-glib na GDbus, implementację specyfikacji D-Bus z projektu GNOME, oraz usunięcie przestarzałych wtyczek. Ważniejsze funkcje pojawią się w wersji 4.16.[22]
Skład XFCE
Główne komponenty
Xfce4-panel – wyświetla listę aktywnych programów, zegarek, aktywatory aplikacji itp.
Xfce4-session – menadżer sesji, kontroluje otwieranie i zamykanie środowiska
Xarchiver – obsługa archiwów (równolegle rozwijany jest Squeeze)
Xfburn – program do nagrywania płyt
Xfmedia – oparty na xine odtwarzacz (obecnie nie rozwijany, wyparty przez Parole)
Dodatki
Whisker Menu, alternatywne menu startowe dla Xfce.
Oprócz wyżej wymienionych aplikacji, projekt Xfce zawiera również dodatkowe oprogramowanie (z ang. goodies), będące uzupełnieniem oficjalnych składników środowiska[23]. Najważniejsze z nich to:
Gigolo – narzędzie do zarządzania systemami plików, pozwalające m.in. na szybkie zamontowanie partycji.
Power Manager – menedżer zasilania.
Screenshooter – narzędzie pozwalające na szybie uchwycenie zawartości ekranu.
Task Manager – menedżer zadań projektu Xfce.
Thunar Volume Manager – służy do automatycznego zarządzania podłączonymi nośnikami pamięci masowej. Zaleta w porównaniu z innymi rozwiązaniami jest działanie bez działającego w tle daemona
Volstatus Icon – ikona paska powiadomień pozwalająca na szybkie sprawdzenie lub zmianę stanu systemu plików.
Whisker Menu – dostosowywalna i rozbudowana alternatywa dla wbudowanego w system menu. Posiada listę ulubionych aplikacji, ostatnio używanych i pozwala na wyszukiwanie aplikacji (również po słowach kluczowych).
Xfbib – narzędzie pozwalające na prostą edycję plików BibTeX.
Mythbuntu – wariant Ubuntu przeznaczony na komputery media center.
Sabayon – oparta na Gentoo, przyjazna dystrybucja Linuksa.
Ubuntu Studio – Ubuntu wyposażone w zestaw aplikacji multimedialnych
Xubuntu – Ubuntu korzystające domyślnie ze środowiska Xfce.
Dystrybucje oficjalnie wspierające Xfce
Te systemy pozwalają na prostą instalację środowiska Xfce z użyciem menedżera pakietów, lecz nie zawiera ono specyficznych dla dystrybucji ustawień[7].
Są one w rzeczywistości niższe, ponieważ sesja Xfce zainstalowana na openSUSE zużywa jedynie 133 MB pamięci RAM, co przy 256 MB pamięci pozostawia 123 MB dla użytkownika (wystarczająco do przeglądania plików lub lekkiej strony internetowej)[25].
Galeria
XFCE 2.x
XFCE 3.x
XFCE 4.4
XFCE 4.12
Przypisy
↑Odkąd Xfce zostało przepisane i nie używa już XForms, akronim ten jest już nieaktualny. Można używać żartobliwego określenia X Freakin’ Cool Environment.
↑Xfce 4.12 tour. Cytat: All but one of those screenshots were taken on machines running OpenBSD -current, a good proof that Xfce is still portable and friendly to all Unix systems.
