Share to: share facebook share twitter share wa share telegram print page

Zakład Karny w Hrubieszowie

Zakład Karny w Hrubieszowie[1]
Państwo

 Polska

Adres

22-500 Hrubieszów
ul. Nowa 64

Rodzaj

zakład karny

Jednostka nadrzędna

OISW Lublin[2]

Przeznaczenie

zamknięty przeznaczony dla recydywistów penitencjarnych

Kierownictwo jednostki

ppłk Mariola Mielniczuk[3]

Pojemność

630

Data powstania

1968

Położenie na mapie Hrubieszowa
Mapa konturowa Hrubieszowa, po prawej znajduje się punkt z opisem „Zakład Karny w Hrubieszowie”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko prawej krawiędzi nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Zakład Karny w Hrubieszowie”
Położenie na mapie województwa lubelskiego
Mapa konturowa województwa lubelskiego, na dole po prawej znajduje się punkt z opisem „Zakład Karny w Hrubieszowie”
Położenie na mapie powiatu hrubieszowskiego
Mapa konturowa powiatu hrubieszowskiego, blisko centrum u góry znajduje się punkt z opisem „Zakład Karny w Hrubieszowie”
Ziemia50°47′57″N 23°54′58″E/50,799066 23,916055
Multimedia w Wikimedia Commons

Zakład Karny w Hrubieszowie – zakład karny w województwie lubelskim, utworzony w 1968 r. Podlega pod Okręgowy Inspektorat Służby Więziennej w Lublinie.

Zakład ma 630 miejsc, jest najbardziej wysuniętą na wschód jednostką penitencjarną w powojennej Polsce[4]. Jest zakładem karnym typu zamkniętego dla recydywistów penitencjarnych z aresztem śledczym oraz oddziałami typu półotwartego dla odbywających karę po raz pierwszy i młodocianych. W odpowiednio przystosowanej celi mogą także odbywać karę skazani niepełnosprawni fizycznie. Do prowadzenia pracy wychowawczej służy w jednostce osiem świetlic oddziałowych, biblioteka, radiowęzeł oraz kompleks boisk. Pod nadzorem wychowawców skazani wychodzą na zewnątrz, gdzie biorą udział w zawodach sportowych, wycieczkach rowerowych, zwiedzają muzea, kościoły i cmentarze oraz spotykają się z młodzieżą na terenie szkół, przestrzegając przed konsekwencjami naruszeń prawa[4].

Historia

Został utworzony 31 lipca 1968 r. Zakład budowali więźniowie odbywający karę pozbawienia wolności w Ośrodku Pracy Więźniów w Werbkowicach, który był oddziałem zewnętrznym Zakładu Karnego w Chełmie[4].

Ośrodek internowania

Po 13 grudnia 1981 r., kiedy wprowadzono stan wojenny, był jednym z ośrodków internowania, osadzano tu także skazanych za naruszenie dekretu o stanie wojennym. Przez zakład przewinęło się około 150 więźniów tego rodzaju. Więzienie w Hrubieszowie należało do ciężkich. Raport Prawa człowieka i obywatela w PRL podaje, że dochodziło w nim do pobić, brakowało należytej opieki lekarskiej, zła była jakość posiłków i brak informacji o sytuacji w kraju[5].

W 1984 r. podziemna „Poczta Solidarność” wydała upamiętniający ten ośrodek znaczek pocztowy Obóz internowania w Hrubieszowie. Był to blok sześciu znaczków ciętych o nominale 200 zł w kolorach czarnym i czerwonym przedstawiających: 1. W kole Polska za drutem kolczastym 2. Kotwica, w środku litera „P”. 3. Orzeł w koronie. 4. Głodówka. 5. Orzeł w koronie, w środku Matka Boża z Dzieciątkiem. 6. „Solidarność” w Dniu Kobiet[5].

W 1983 r. do Zakładu Karnego w Hrubieszowie rysownik Sławomir Łuczyński zorganizował przemyt aparatu fotograficznego[6]. Przemyconym aparatem Zbigniew Libera zrobił na spacerniaku zdjęcia więźniów, udających pobyt na plaży[7].

Bunt osadzonych

Jesienią 1989 r. dwukrotnie doszło do buntu osadzonych[4].

Przypisy

  1. ↑ Obwieszczenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 15 czerwca 2022 r. w sprawie wykazu jednostek organizacyjnych podległych Ministrowi Sprawiedliwości lub przez niego nadzorowanych (M.P. z 2022 r. poz. 693).
  2. ↑ Informacje o służbie więziennej. [dostęp 2007-05-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-02-28)].
  3. ↑ Zakład Karny w Hrubieszowie. Kierownictwo. Służba Więzienna. [dostęp 2022-01-30]. (pol.).
  4. ↑ a b c d Charakterystyka Zakładu Karnego w Hrubieszowie [online], Służba Więzienna [dostęp 2020-01-01] (pol.).
  5. ↑ a b Hrubieszów. [w:] Polskie Miesiące. Grudzień 1981 [on-line]. Instytut Pamięci Narodowej. [dostęp 2022-02-01]. (pol.).
  6. ↑ Tomasz Czarnecki: Sławomir Łuczyński. Encyklopedia Solidarności. [dostęp 2022-02-01]. (pol.).
  7. ↑ Agnieszka Kowalska: Uciec stąd do Afryki. Rozmowa z Michałem Wolińskim. gazeta.pl/Warszawa, 2010-07-23. [dostęp 2022-02-01]. (pol.).
Kembali kehalaman sebelumnya