Ścieżka prochowa – masa prochu, zazwyczaj prochu czarnego lub innej mieszaniny pirotechnicznej, wydzielającej przy spalaniu minimalną ilość gazów, zaprasowana w rurce lub rowku pierścienia nastawczego w zapalniku. Służy do opóźnienia detonacji o zadaną długość czasu (wyznaczaną czasem palenia się ścieżki). Czasami stosowana też w urządzeniach służących do samolikwidacji pocisku, który nie trafił w cel[1].
Przypisy
↑Mikołaj Korzun: 1000 słów o materiałach wybuchowych i wybuchu. Warszawa: Wydawnictwo MON, 1986, s. 185. ISBN 83-11-07044-X.
