Otpornici i tranzistori se uklapaju u „jednačinu“ svetlosnih senzora na sledeći način:
Otpornici zavisni od svetla nazivaju se i fotoćelije ili fotootpornici. Njihova otpornost se menja u zavisnosti od količine svetlosti koja pada na njih. Tipična fotoćelija je najosetljivija na vidljivu svetlost, posebno u zelenožutom delu spektra.[2]
Tranzistori i diode osetljive na svetlost nazivaju se fototranzistorima odnosno fotodiodama. Fototranzistori i fotodiode spolja izgledaju isto. Najčešće su osetljivi na infracrvenu svetlost, (u osnovi to je toplota) koja se ljudskim okom ne vidi.[2]
Primena
Fotodetektor se kao bitan dio ugrađuje u sklopove koji u prvome redu služe da bi promjenom, najčešće prekidom, svjetlosnoga snopa automatski dojavili neku informaciju ili promjenu postojećega stanja, pokrenuli ili zaustavili neki uređaj i slično (na primjer alarmni uređaji u čuvanim zgradama, bankama, muzejima, uređaji za rad pokretnih stuba, za otvaranje vratiju u većim javnim prostorima, te za vrlo precizno mjerenje vremena na sportskim natjecanjima).[3]
Senzori svetlosti se takođe koriste za komunikaciju. Na primer, kada koristite daljinski upravljač televizora, fotodioda u daljincu šalje infracrvene signale fototranzistoru u televizoru.[2]