Pavel Nikolajevič Miljukov (27. januar 1859 - 31. mart 1943) bio je ruski historičar i liberalni političar, poznat kao osnivač i vođa Konstituciono-demokratske partije (Kadeta). Prije bavljenja politikom je stekao veliki ugled svojim historijskim radovima, ali i neprijateljstvo carističkog režima zbog svojih stavova, te je često bio zatvaran, proganjan i prisiljen odlaziti u egzil u inozemstvo. Iz egzila se vratio za vrijeme Prve ruske revolucije 1905. godine, kada je, iskoristivši Manifest 17. oktobra osnovao Kadete. Oni su pod njegovim vodstvom trijumfirali na izborima za Prvu državnu dumu 1906. godine, te zajedno sa Trudovicima stekli većinu i nastojali ishoditi program radikalnih reformi, zbog kojih je car raspustio Dumu. Pokušaj Miljukova da je nastavi voditi u Viborgu, gdje je izdao Viborški manifest, nije uspio, te su se carističke snage konsolidirale. Miljukov je podržao ulazak Rusije u Prvi svjetski rat, ali je nakon niza poraza vladu i dvorsku kliku optuživao za izdaju i šurovanje sa Nijemcima, prije svega Grigorija Raspućina. Nakon Februarske revolucije je u martu 1917. formirana Privremena vlada kojom su dominirali Kadeti, i gdje je Miljukov držao mjesto ministra vanjskih poslova. Tamo se zalagao za nastavak rata, te zbog toga brzo postao jedan od njenih nanjnepopularnijih članova i bio prisiljen podnijeti ostavku. Nakon Oktobarske revolucije je prebjegao na područje Dona, gdje se počeo okupljati antiboljševički Bijeli pokret. Nakon poraza Bijelih je 1921. godine emigrirao u Francusku. Usprkos svog antikomunizma je pred kraj života podržavao sovjetsku vanjsku politiku, te je tako za vrijeme Zimskog rata rekao da mu je "žao Finaca, ali da želi obnovu ruske Viborške gubernije".
Vanjske veze
Šablon:Commonscatinline
