Clinton Joseph Davisson (d. 22 Ekim 1881 - ö. 1 Şubat 1958), elektron kırınımı keşfi ile 1937 yılında Nobel Fizik Ödülünü alan Amerikalı fizikçidir. Davisson ödülü bağımsız olarak kendi ile aynı anda elektron kırınımını keşfeden George Paget Thomson ile paylaşmıştır.
Hayatı ve Kariyeri
Bloomington, Illinois doğumlu Davisson 1902'de burslu olarak Chicago Üniversitesi'ne kabul edilmiş, 1905 yılında Robert A. Millikan tavsiyesi üzerine Princeton Üniversitesi'nde fizik okutmanı olarak görev yapmaya başlamıştır. Doktorasını 1911 yılında Owen Richardson'ın öğrencisi olarak Princeton'da tamamlamıştır. Yardımcı doçent olarak Carnegie Teknoloji Enstitüsü'ne atanan Davisson 1917'de I. Dünya Savaşı sırasında enstitüden ayrılmış ve askeri araştırmalar yapan Bell Labs'da mühendislik departmanında çalışmaya başlamıştır. Savaş sonrasında da burada kalıcı bir pozisyonu kabul etmiş ve 1946 yılındaki emekliliğine kadar burada çalışmaya devam etmiştir. Emekliliğinden sonra Virginia Üniversitesi'nde profesörlük görevini kabul etmiş ve 1954 yılına kadar bu görevi sürdürmüştür.
1927 yılında Clinton Davisson ve Lester GermerBell Labs'da elektronların vakumda nikel (Ni) kristalden saçılması üzerine deney yaparlarken, tamamen rastlanti eseri elektronların aynı x ışınları gibi kırınım desenleri oluşturduğunu gözlemlediler ve elektronların dalga boylarını ölçmeyi başardılar. Ölçütükleri dalgaboyu, şeklindeki de Broglie Hipotezi ile uyum sağlayarak hipotezi doğrulamıştır. Buradaki Planck sabiti ve elektronun momentumudur.[1] Davisson ve Germer deneyi parçacıların dalga özelliği taşıdığını yani kuantum mekaniğinin temel prensiplerinden birini, madde dalgalarının varlığını kanıtlamıştır.
Wikimedia Commons'ta Clinton Davisson ile ilgili ortam dosyaları bulunmaktadır.
^Davisson, Clinton (1965). "The Discovery of Electron Waves". Nobel Lectures, Physics 1922-1941. Amsterdam: Elsevier Publishing Company. 27 Ağustos 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Eylül 2007.
