Bu sayfanın tamamının ya da bir kısmının Türkçeye çevrilmesi gerekmektedir. Bu sayfanın tamamı ya da bir kısmı Türkçe dışındaki bir dilde yazılmıştır. Madde, alakalı dilin okuyucuları için oluşturulmuşsa o dildeki Vikipedi'ye aktarılmalıdır. İlgili değişiklikler gerçekleşmezse maddenin tamamının ya da çevrilmemiş kısımların silinmesi sözkonusu olabilecektir. İlgili çalışmayı yapmak üzere bu sayfadan destek alabilirsiniz
Bu madde, Vikipedi biçem el kitabına uygun değildir. Maddeyi, Vikipedi standartlarına uygun biçimde düzenleyerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz. Gerekli düzenleme yapılmadan bu şablon kaldırılmamalıdır.(Nisan 2020)
Henri Ey tıp eğitimine 1917'de Toulouse'da başladı daha sonra eğitiminde 1920'de Paris'te devam etti ve 1926'da hekimlik unvanını aldı. Ayrıca eş zamanlı olarak felsefe ve adli tıp diploması da aldı.[2] Paris'teki Sainte-Anne hastanesinde (1925-1931), Jacques Lacan[3], Eugène Minkowski, Pierre Mâle ile birlikte staj yaptı ve orada gelecekteki eşi olacak olan Renée Schlouch ile tanıştı. Sonrasında klinik şefliğini olarak çalıştı (1931-1933).
Kariyeri
Bonneval'daki Henri-Ey Hastanesi
Henri Claude'un öğrencisi olan Ey, 1933 yılında Bonneval Akıl Hastanesinin başhekimi oldu ve 1970'te emekli oluncaya kadar bu görevi yürüttü.[3] Bu sırada, Sainte-Anne hastanesinde gerçekleşen "Ste Anne Çarşambaları" olarak bilinen toplantılarda, eğitmenlik yapmaya devam etti.[2]
1945 senesinde psikiyatr ve filozof Minkowski ile birlikte, L'Évolution psychiatrique (psikiyatrik evrim) hareketini kurdu ve aynı adlı derginin de editörlüğünü üstlendi. 1950'de Dünya Psikiyatri Birliği'nin kurucuları arasında yer aldı ve genel sekreterlik görevini üstlendi,[4] aynı yıl Paris'te derneğin ilk kongresinin hazırlanmasına da katkısıda bulundu.
Bonneval Seminerleri
Paris Sainte-Anne Hastanesi'nin kütüphanesinde verdiği kurslarla; hekimleri, psikanalistleri, nörologları ve filozofları bir araya getiren Ey'in, "Bonneval konferansları" aracılığıyla bir psikiyatr kuşağı üzerinde belirgin bir etkisi olmuştur.[3] Bilimsel yazıları, özellikle "Psikiyatri üzerine bir inceleme" adlı yazısı kaynak mahiyetindeki klinik önemini sürdürmektedir. Verdiği çeşitli konferanslar:[2]
1942: Deliliğin doğal tarihi
1943: Nöroloji ve psikiyatri raporları (Ajuriaguerra ve Hécaen ile)
1946: Psikoz ve nevrozların psikogenez problemi (Lacan, Bonnafé, Follin ve Rouart ile)
1960: Bilinçdışı (Blanc, Diatkine, Follin, André Green, Lairy, Jacques Lacan, Georges Lanteri-Laura, Jean Laplanche, Serge Lebovici, Serge Leclaire, Lefebvre, Perrier, Paul Ricœur, Stein ve de Waelhens vb.
Çalışmaları
Kendi dalındaki çalışmaların yanı sıra 1936 senesinde Sigmund Freud ve Eugene Bleuler'in psikanalitik teorilerinden ve John Hughlings Jackson'ın nöroloji prensiplerinden temel alarak organo-dinamik teoriyi ortaya atmıştır.
Jean-Martin Charcot çizgisinde ve Paul Guiraud'un temsil ettiği önceki neslin aksine, psişik fonksiyonların hiyerarşisini beynin anatomik organizasyonu ve sinir sisteminin üzerinde tutan, dinamik, kompleks olduğu ölçüde de hümanist ve mekanik önkabullerden arınmış, hastanın somatik belirlenimlerine zarar vermeden psişe'nin tekil bir şekilde evrilmesini sağlayan bir psikiyatri yaklaşımı kurdu.
Henri Ey, eşzamanlı olarak hem organik temellere (kalıtım, fizyopatoloji, serebral nöromediyatörler vb.) hem de özneyi dinleme odağına alan, dinamik, psikanalitik bakış açısına yoğunlaşmıştır. İşte bu yaklaşıma "organodinamik" denmektedir.
Organodinamik, psikiyatrik belirtiler ve nörofizyolojik veriler arasında bir sentez girişiminde bulunmuştur. Bir işlev bozukluğunun, patolojiye atlayana kadar başka bir işlevin aşırı gelişimine yol açabileceği fikrine dayanır. Dolayısıyla tüm psişik ve organik fonksiyonlar hiyerarşik bir biçimde birbirine bağlıdır [3] .
Bu kuramın tarihi ve teorik kaynakları Jacksonian ve neo-Jacksonian akımında aranmalıdır.
Psikiyatride Jacksonyanizm tarihi, her şeyden önce klinik nörolojik olgu ile evrimcilik arasındaki değişimin tarihidir. 1930'larda John Hughlings Jackson'ın bazı eserleri ortaya çıktı : Jackson'ın modeli psikiyatri için de geçerlidir, örneğin şizofreninin tanımında kullanılmıştır (birincil semptomlar ve ikincil semptomlar arasındaki ayrım).
Plon ve Roudinesco'nun iddiasına göre;
“
Ey'e göre, nöroloji psikiyatri ile bir araya getirilmeli, ikincisine Freudizmi entegre edebilecek gerçek bir teori sunulmalıdır.
Gerçekten de Elisabeth Roudinesco'nun bahsettiği 3 farklı kahramanı var, ancak farklı ve daha yakından iç içe dağılmışlar. Ey, aslında 1920'lerden beri kısmen Freudcudur. 1948'de, Çalışmalarında şöyle ifade eder: "Psikoanalistlerin -Freud sayesinde- sahip oldukları bilgi, bilim ve psikiyatrik antropolojiyi gözardı eden bütün psikiyatri kuramları ancak gülünç olabilir".
Ancak ölümünden kısa bir süre önce şunları yazar: "Psikiyatrinin organodinamik anlayışı, psikiyatrinin tıbbın bir parçası olduğu ve nihayetinde nörolojinin altında olduğu sonucuna varır ve ek olarak danöroloji bilgisinin psikiyatristler için temel teşkil etmesi gerekliliğinin altını çizmek gerekir."
Ey, Freudizm'i Organodinamizme iyi entegre etti, en azından "topografik kuramı"nı. "Dinamik kuramı"nı da kendi kuramını oldukça kayda değer bir şekilde değiştirerek barındırabilirdi. Ancak Freud'un “psişik aygıt” kavramını “psişik beden” ile değiştirmeyi tercih etti.
Artık otuzlu yılların Jacksonian nörolojisine yakın bir kaynak olmaktan ziyade, bir yanda evrimsel perspektifler için Spencer ve Fr. Jacob'a yakın; diğer taraftan da farkındalık ve eylem için, kendi söylemiyle: “aşkın(transandantal) bir varoluş düzeni, bir başka deyişle bir tarihsellik ve kişisel değerler - ilişkiler sistemi üretme olasılığı” için J. P. Sartre ve sonrasında E. Mounier ve P. Ricoeur'a yakın bir referans haline gelmiştir.
"Psişik beden sadece organizmada nihayete eren bir canlı beden değil, aynı zamanda yaşamın düzenine zihnin düzenine eklenen, varoluşun bir anlamda 'novum organum'udur".
Öte yandan Ey, Fransız Psikanalizinin Tıbba daha yakından entegre olmak istemediğinden derinden üzüntü duyuyor, bu bağlamda kendisini tıp camiasında bir anlamda "fildişi kulesi"ne hapsettiğini söylemek yerinde olur [El. Amado Levy Valensi bu duruma onun "obsidyonel kompleksi (complexe obsidional; bir anlamda baskı altında hissetmenin yarattığı, kendisine yöneltilen eleştirileri yadsıması)" diyecekti].
Çeşitli yayımları
Hallucinations et Délire, Alcan 1934. réédité: Ed.: L'Harmattan; 2000, 2-7384-7843-3
Des idées de Jackson à un modèle organo-dynamique en psychiatrie, Doin 1938, Privat 1975, L'Harmattan 2000, 2-7384-5926-9
Le Problème de la psychogenèse des névroses et des psychoses (avec L. Bonnafé, S. Follin, J. Lacan, J. Rouart), Desclée de Brouwer, 1950. Réédition 1977 et 2004 (Tchou)
Études psychiatriques : Desclée de Brouwer t.I, 1948, 296p; t.II. 1950, 550p; t.III 1954. réédité en 2 volume et un CDRom, Préface Patrice Belzeaux et Jean Garrabé, Ed.: CREHEY Cercle de Recherche et d'Edition Henri Ey; 2007, 2-9527859-0-2
Traité de psychiatrie de l’Encyclopédie Médico-chirurgicale (avec 142 collaborateurs), 3 t. 1955.
Manuel de psychiatrie (avec Bernard et Brisset), Masson 1960, 5 fois réédité.
L’Inconscient 1 vol. Desclée de Brouwer 1966, 2004 (Tchou), réédition: L'Inconscient : VIe colloque de Bonneval, Ed.: Bibliothèque des Introuvables, 2006, 2-84575-187-7
La Conscience, l vol. PUF 439p (1963) et Desclée de Brouwer 1968.
Conscience, article in Encyclopædia universalis, vol.IV, mai 1969,922–927.
La dissolution de la conscience dans le sommeil et le rêve et ses rapports avec la psychopathologie. Esquisse d'une théorie de la relativité généralisée de la désorganisation de l'être conscient et des diverses maladies mentales, in l'Evolution psychiatrique, rééd.: 2007, n0 72, 2-84299-898-7
Traité des hallucinations, Masson 1973, 2 tomes., 2004 (Tchou), Réédition T.1, Ed.: Bibliothèque des Introuvables, 2006, 2-84575-185-0, Tome 2, Ed.: Bibliothèque des Introuvables, 2006, 2-84575-186-9
La Notion de schizophrénie (séminaire de Thuir), Desclée de Brouwer 1975.
Schizophrénie: études cliniques et psychopathologiques, Ed.: Empecheurs Penser en Rond, 1996, 2-908602-82-2
Psychophysiologie du sommeil et psychiatrie. Masson 1974.
Défense et illustration de la psychiatrie, Masson 1977.
Naissance de la médecine. 1 vol. Masson, 1981.
Le déchiffrement de l'inconscient ; Travaux psychanalytiques, (texte de 1964), Ed.: L'Harmattan, 2005, 2-7475-8008-3
Neurologie et psychiatrie, (texte de 1947), Ed.: Hermann, 1998, 2-7056-6372-X
Consciousness: A Phenomenological Study of Being Conscious and Becoming Conscious, Trans John H. Flodstrom, Bloomington/London: Indiana University Press, 1978.
Ödüller ve mirası
Ödülleri
Officier de l'Ordre national de la Légion d'honneur (1959)
Officier de la Santé publique (1956)
Docteur honoris causa, Universités de Barcelone, Hambourg, Lima, Montréal et Zurich
Hommage à Henri Ey, Évolution psychiatrique n° spécial 1977, 530 p. (48 auteurs); avec la Bibliographie complète des œuvres de H. Ey par J. Grignon (présente aussi sur le site de l'Association H. Ey: <www.ey.asso.fr> ).
Coffin, Jean-Christophe, ed. 2008. Conceptions de la folie & pratiques de la psychiatrie. Autour d'Henri Ey. Perpignan: Association pour la Fondation Henri Ey.
Tatossian (A.), Albernhe (T.) et Roux (J.) : La pensée de Henri Ey. Ed. médicales Spécia, 1990.
Blanc (C.J.) :
Henri Ey, théoricien de la conscience, Actualité d'une œuvre historique, in Psychiatrie française 1996, n°1,33–46.
Psychiatrie et pensée philosophique. Intercritique et quête sans fin. 1 vol. L'Harmattan 1998.
Blanc (C.J.), Chazaud (J.) et coll.: La Psychopathologie et la philosophie de l’esprit au Salon. 1 vol. L'Harmattan, 2001.
Garrabe (J.)
Les Etudes cliniques et psychopathologiques sur la schizophrénie de H.Ey. Empêcheurs/Synthelabo 1996.
Henri Ey et la pensée psychiatrique contemporaine. Empêcheurs,1997.
Palem (R.M.), Belzeaux (P.) et coll.: Henri Ey, un humaniste Catalan dans le siècle et dans l'Histoire, 1997, Ed.Trabucaire, 2 rue Jouy d'Arnaud 66140 Canet-en-Roussillon.
Palem (R.M.)
H. Ey psychiatre et philosophe. Ed.Rive droite, Paris, 1997
La modernité d’H. Ey: l’organodynamisme. Desclée de Brouwer éd.1997 et Soronsha Tokyo 2004 (trad. T.Fujimoto).
Organodynamisme et neurocognitivisme. L'Harmattan éd.2006
Prats (Ph.) : Une psychiatrie philosophique : l’organodynamisme comme anthropologie, L'Harmattan éd., 2001.
Belzeaux (P.) : Vie et œuvre de H.Ey (chronologie) sur le site WEB de l'Association pour la Fondation H.Ey : <www.ey.asso.fr>
Charles (M.): Ey-Lacan: du dialogue au débat ou l'homme en question. L'Harmattan 2004. -Henri Ey psychiatre du XXIe. Actualité de l'œuvre d'Henri Ey", collectif de l'Assoc. Fondation HEY, Ed. : L'Harmattan, 2000.
Jacques Chazaud, Lucien Bonnafé : La folie au naturel, le premier colloque de Bonneval comme moment décisif de la psychiatrie, l'Harmattant, 2005, 2-7475-9836-5
Evans (Ph.) : Henri Ey's concepts of the organisation of Consciousness and its disorganization: an extension of Jacksonian theory. Brain vol.95,II,1972,413–440.
Benedetto Farinaa, Maurizio Ceccarellib, Massimo Di Giannantonioc. (2005) Henri Ey's Neojacksonism and the Psychopathology of Disintegrated Mind. Psychopathology, 38, 285–290. [1] 8 Ağustos 2011 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
Herbert Spiegelberg. Phenomenology in French Psychiatry: Henri Ey. In Spiegelberg's Phenomenology in Psychology and Psychiatry. Northwestern University Press. pages 114–120
