Share to: share facebook share twitter share wa share telegram print page

Henry George

Henry George
Doğum2 Eylül 1839(1839-09-02)
Philadelphia, Pensilvanya, ABD
Ölüm29 Ekim 1897 (58 yaşında)
New York, ABD
Ölüm sebebiİntraserebral kanama
MilliyetAmerikalı
Vatandaşlık ABD
MeslekEkonomist, siyasetçi, gazeteci
Evlilik
Annie Corsina Fox
(e. 1861; ö. 1897)
Çocuk(lar)Henry George Jr.
Anna George de Mille
Akademik geçmişi
Etkilendikleri
Akademik çalışmaları
DönemModern felsefe
GelenekGeorgizm
Etkiledikleri
İmza

Henry George (2 Eylül 1839 - 29 Ekim 1897), Amerikalı bir ekonomist, siyasetçi, filozof ve gazetecidir. Yazıları 19. yüzyıl Amerika'sında son derece popülerdi ve İlerici Dönem'in reform hareketlerini ateşledi. İnsanların kendi ürettikleri değere sahip olmaları gerektiği, ancak toprağın ekonomik değerinin (doğal kaynaklar dahil) toplumun tüm üyelerine eşit olarak ait olması gerektiği inancı olan Georgizm olarak bilinen ekonomik felsefeye ilham verdi. George, arazi değerleri üzerindeki tek bir verginin daha üretken ve adil bir toplum yaratacağını ünlü bir şekilde savundu.

En ünlü eseri olan İlerleme ve Yoksulluk (1879), dünya çapında milyonlarca kopya sattı.[15] Eserinde, ekonomik ve teknolojik ilerlemenin ortasında artan eşitsizlik ve yoksulluğun paradoksunu, sanayileşmiş ekonomilerin döngüsel doğasıyla birlikte iş döngüsünü ve bunlara bir çare olarak arazi değeri vergisi ve diğer tekel karşıtı reformlar gibi rant yakalamanın kullanımına değinmiştir. George'un diğer çalışmaları, serbest ticareti, gizli oylamayı ve kamu mülkiyetini savundu.

George uzun yıllar gazetecilik yaptı ve yazılarının ve konuşmalarının popülaritesi onu 1886'da New York Belediye Başkanı olarak seçilmeye yöneltti.[16] 1886'da Birleşik İşçi Partisi adayı ve 1897'de Jefferson Demokrasi Partisi adayı olarak sırasıyla yüzde 31 ve yüzde 4 oy aldı ve ilk yarışı eski New York Eyalet Meclisi'ndeki Azınlık Lideri Theodore Roosevelt'in önünde bitirdi. İkinci kampanyası sırasında öldü ve ölümünden sonra fikirleri, örgütler ve siyasi liderler tarafından kamuoyuna iletildi.

20. yüzyılın ortalarında çalışma ekonomisti ve gazeteci George Soule, Henry George'un açık ara "en ünlü Amerikan ekonomi yazarı" ve "dünya çapında muhtemelen ekonomi üzerine şimdiye kadar yazılmış diğer tüm çalışmalardan daha fazla tirajı olan bir kitabın yazarı" olduğunu yazdı.[17]

Kişisel hayatı

George, Philadelphia'daki alt-orta sınıf bir ailede doğdu. Richard SH George ve Catharine Pratt George'un (kızlık soyadı Vallance) on çocuğundan ikincisidir. Babası dini metinler yayımcısı ve dindar bir psikopostu ve George'u, Philadelphia'daki Piskoposluk Akademisi'ne gönderdi. George, dini yetiştirilme tarzından rahatsız oldu ve akademiden mezun olmadan ayrıldı.[18][19] Babasını bir öğretmen tutmaya ikna etti ve Franklin Enstitüsündeki derslere katıldı. Resmi eğitimi 14 yaşında sona erdi ve Nisan 1885'te, henüz 15 yaşındayken, Melbourne ve Kalküta'ya gitmek üzere Hindoo ile denize açıldı. 1858'de kendini Batı Amerika'da buldu ve kısaca altın aramayı düşündü, ancak bunun yerine aynı yıl San Francisco'da dizgici olarak çalışmaya başladı.[20]

George Kaliforniya'da iken, Avusturalyalı Annie Corsina Fox'a aşık oldu. 12 Ekim 1860'ta on yedinci doğum gününde tanıştılar. Annie yetimdi ve amcasının yanında kalmaktaydı. Amcası, yoksullaşan George'nin, yeğeni ile evlenmesine karşı çıktı. Ancak çift, ona meydan okuyarak kaçtı ve 3 Aralık 1861'de Henry, ödünç alınmış bir takım elbise giyerek, Annie ise sadece bir paket kitap getirerek evlendi.

Çift, mutlu bir evlilik sürdü ve evlilikten doğan dört çocukları oldu. 3 Kasım 1862'de Annie, gelecekteki bir Birleşik Devletler Temsilcisi olan Henry George Jr.'ı (1862–1916) doğurdu. Üç yıl sonra, geleceğin heykeltıraşı Richard F. George'un (1865–1912) doğduğu zamanda bile aile açlıktan ölmek üzereydi.[21][22] Çiftin diğer iki çocuğu kızdı. İlki, daha sonra Jennie George Atkinson olacak olan Jennie George'du (1867–1897).[23] George'un diğer kızı, hem geleceğin dansçısı ve koreografı Agnes de Mille'in hem de Margaret George de Mille doğumlu geleceğin aktris Peggy George'un annesi olacak olan Anna Angela George'du (1878-1947).[24]

İkinci çocuğunun doğumundan sonra George'un işi ve parası yoktu ve yemek için dilenmek zorunda kaldı. Normalde yasal bir adam olan George, sokakta gördüğü ilk iyi giyimli yabancıya yaklaştığında, eğer kendisine yardım etmeyecekse, onu soymaya karar verdi. Neyse ki adam ona acıdı ve ona beş dolar verdi.[25]

George bir Episkopal olarak yetiştirildi, ancak "deist insancıllığa" inanıyordu. Karısı Annie İrlandalı Katolikti, ancak Henry George Jr., çocukların esas olarak Henry George'un deizmi ve hümanizminden etkilendiğini yazdı.[26][27]

Gazetecilik kariyeri

George, yeni oluşturulan San Francisco Times için matbaacı olarak işe alındı.[28] Kaliforniya okullarında onlarca yıldır zorunlu olarak okutulan ve popüler olan What the Railroads Will Bring Us[29] dahil olmak üzere, yazıları yayımlandı. George, Times'ın saflarında yükseldi ve sonunda 1867 yazında yönetici editör oldu.[30][31] George, kendi gazetesi olan San Francisco Daily Evening Post'un editörü olarak, dört yıl (1871-1875) dahil olmak üzere birkaç gazetede çalıştı ve bir süre Demokratik bir tekel karşıtı yayın olan Reporter'ı yönetti.[32][33][34] George, gazetesini ayakta tutmaya çalışırken dört zorlu yıl yaşadı ve sonunda dilenmek için sokaklara çıkmak zorunda kaldı. George ve ailesi mücadele etti, ancak George'un artan itibarı ve gazete endüstrisindeki katılımı, onları yoksulluktan kurtardı.

Siyaset ve ekonomi felsefesi

George, siyasi görüş olarak Lincoln Cumhuriyetçisi olarak başladı ama sonra bir Demokrat oldu. Demiryolu ve madencilik çıkarlarının, yozlaşmış politikacıların, arazi spekülatörlerinin ve işçi müteahhitlerinin güçlü bir eleştirmeniydi. Görüşlerini ilk olarak 1868'de "Demiryolu Bize Ne Getirecek" başlıklı bir makalesinde dile getirdi. George, demiryolu inşaatındaki patlamanın yalnızca demiryolları ve diğer ilgili işletmelerde hisse sahibi olan şanslı bir azınlığa fayda sağlayacağını ve nüfusun büyük bir bölümünü korkunç bir yoksulluğa sürükleyeceğini savundu. Bu, Orta Pasifik Demiryolu yöneticilerinin düşmanlığını kazanmasına yol açtı.[34][35][36]

Siyasi kariyeri

1880'de artık popüler bir yazar ve konuşmacı[37] George, New York'a taşındı ve İngiliz kökenli olmasına rağmen İrlandalı milliyetçi toplulukla yakın ittifak kurdu. Oradan, İrlanda ve İskoçya gibi toprağa erişimin önemli bir siyasi sorun olduğu (ve hala da öyledir) yerlere birkaç konuşma gezisi yaptı.

1886'da Birleşik İşçi Partisi'nin adayı olarak New York belediye başkanlığı için kampanya yürüttü[38][39] Cumhuriyetçi aday Theodore Roosevelt'ten daha fazla oy alarak ikinci oldu. Seçimleri Abram Hewitt kazandı. Birleşik İşçi Partisi kısa sürede iç bölünmeler nedeniyle zayıfladı. George, Birleşik İşçi koalisyonunun kilit bir üyesi olan Emek Şovalyeleri başkanı Terrence V. Powderly ile sorun yaşadı. Başlangıçta Powderly ile dost olan George, Powderly ve diğer birçok işçi liderinin Amerikan işçilerinin korunması için hayati önem taşıdığını düşündüğü tarife politikalarına şiddetle karşı çıktı. George'un tarifeye yönelik sert eleştirisi, onu Powderly'ye ve işçi hareketindeki diğerlerine karşı koydu.[40] 1897'de George, New York belediye başkanlığına tekrar aday oldu. Ancak, kampanya sırasında ölümcül felç geçirdi.[41][42]

George'un yaşamı boyunca, Delaware ve Alabama'daki topluluklar, onun arazi üzerindeki tek vergisine dayalı olarak geliştirildi ve bu miras, Avustralya, Yeni Zelanda ve Tayvan da dahil olmak üzere dünyanın çeşitli yerlerindeki uygulamalarla devam etti.[43]

Ölümü ve cenazesi

George'un ilk felç geçirmesi, 1890'da, toprak hakları ve rant ile yoksulluk arasındaki ilişki hakkında küresel bir konuşma turunun ardından meydana geldi. Bu felç onu büyük ölçüde zayıflattı ve asla tam olarak iyileşmedi. Buna rağmen George siyasette aktif kalmaya çalıştı. George, doktorlarının tavsiyesine karşın, 1897'de bu kez Bağımsız Demokrat olarak New York belediye başkanlığı için kampanya yürüttü. Kampanyanın gerilimi ikinci bir felci hızlandırdı ve seçimden dört gün önce ölümüne yol açtı.[44][45][46][47]

Tahminen 100.000 kişi, Henry George'un yüzünü görmek için gün boyunca Büyük Merkez Sarayı ziyaret etti. Yine tahmini olarak 100.000 kişi, kalabalık sebebiyle içeri giremedi ve polis tarafından engellendi.[48]

Başka bir yerde ayrı anma törenleri düzenlendi. Chicago'da, eski Illinois valisi John Peter Altgeld ve John Lancaster Spalding'in anma konuşmalarını dinlemek için beş bin kişi sıraya girdi.[49] Belediye Başkanı Strong, George'a şehit diyerek bir toplantıda yıkıldı ve ağladı.[46]

New York Times, akşamın ilerleyen saatlerinde yaklaşık 2.000 kişilik organize bir cenaze alayının, Büyük Merkez Sarayından ayrıldığını ve Manhattan üzerinden Brooklyn Köprüsü'ne doğru ilerlediğini bildirdi. Bu alay "tamamen ... her iki tarafta da sessiz gözlemcilerden oluşan kalabalıklarla doluydu."

Görüşleri ve siyasi önerileri

Arazi ve doğal kaynak rantlarının toplumsallaştırılması

Henry George, arazinin ekonomik rantının, toplum tarafından paylaşılması gerektiğini savundu. Bu görüşünün en açık ifadesi, en ünlü eseri olan İlerleme ve Yoksulluk'ta bulunur: "Toprağı ortak mülkiyet haline getirmeliyiz."[50][51] Toprak değerlerini vergilendirerek toplum, ortak mirasının değerini yeniden ele geçirebilir, ücretleri yükseltebilir, arazi kullanımını iyileştirebilir ve üretken faaliyetler üzerindeki vergi ihtiyacını ortadan kaldırabilir. George, toprak sahipleri arazileri üzerine inşa edilen herhangi bir endüstri veya yapı için vergi cezasına çarptırılmayacakları ve değerli yerleri boş tutarak kar elde edemeyecekleri için, arazi spekülasyonuna yönelik mevcut teşvikleri ortadan kaldıracağına ve kalkınmayı teşvik edeceğine inanıyordu.[52] Bu prensip, günümüzde Georgizm olarak bilinmektedir. George'un zamanında, "tek vergi" hareketi olarak biliniyordu ve bazen, özellikle İrlanda'da, toprak kamulaştırma hareketleriyle ilişkilendiriliyordu.[53][54]

Kamu hizmetlerinin belediyeleştirilmesi ve ücretsiz toplu taşıma

George, münhasır geçiş hakkı arazi imtiyazına güvenen işletmeleri "doğal" tekeller olarak görüyordu. Bu hizmetlere örnek olarak kamu hizmetlerinin (su, elektrik, kanalizasyon), bilgi (telekomünikasyon), mal ve yolcu taşımacılığı dahildir. George, "kamu yolları" üzerindeki bu ulaşım sistemlerinin genellikle kamu hizmetleri olarak yönetilmesi ve ücretsiz olarak veya marjinal maliyetle sağlanması gerektiğini savundu. Bazı durumlarda, halka açık yollarda faaliyet gösteren kargo nakliye şirketleri gibi, özel hizmet sağlayıcılar arasında kamu "geçiş hakları" konusunda rekabete izin vermek mümkün olabilir, ancak George, rekabetin imkansız olduğu her yerde tam bir kamulaştırmayı destekledi.

George, faydalı kamu mallarına yapılan yatırımların arazi değerlerini her zaman bu yatırımların toplam maliyetinden daha fazla artırma eğiliminde olduğu için bu hizmetlerin ücretsiz olarak sağlanacağını söyledi. George, konut sakinlerinin asansörlerin eklenmesiyle elde ettiği artan değerin bir kısmından ödenen ücretsiz dikey geçiş sağlayan kentsel binalar örneğini kullandı.[55][56]

Fikri mülkiyet reformu

George, tüm fikrî mülkiyet ayrıcalıklarına karşıydı veya bunlardan şüpheleniyordu, çünkü onun klasik "toprak" tanımı "tüm doğal güçleri ve fırsatları" içeriyordu. Bu nedenle George, fikrî mülkiyet ayrıcalığının kaldırılmasını veya büyük ölçüde sınırlandırılmasını önerdi. George'un görüşüne göre, doğanın güçleri tarafından yönetilen, malzemelerin belirli düzenlemeleri ve etkileşimleri üzerinde bir tekele sahip olmak, tapu sahiplerinin, sıradan arazi tapularının sahiplerine benzer bir şekilde, üreticilerden telif kirası almalarına izin verdi.

Serbest ticaret

George, o zamanlar hem korumacı ticaret politikasının ana yöntemi hem de önemli bir federal gelir kaynağı olan vergilere karşıydı, federal gelir vergisi henüz getirilmemişti. Tarifelerin tüketiciler için fiyatları yüksek tuttuğunu, ancak genel ücretlerde herhangi bir artış sağlamadığını savundu. Vergilerin tekelci şirketleri rekabetten koruduğuna ve böylece güçlerini artırdığına da inanıyordu.

1997'de Spencer MacCallum, Henry George'un "serbest ticaret konusunda şimdiye kadar yaşamış en büyük yazar ve hatip" olduğunu yazdı.[57] 2009'da Tyler Cowen, George'un 1886 tarihli Koruma veya Serbest Ticaret kitabının "serbest ticaret konusunda bugüne kadar belki de en çok tartışılan yol olmaya devam ettiğini" yazdı.[58]

Gizli oy

George, Amerika Birleşik Devletleri'nde gizli oylamanın benimsenmesinin en eski ve en önde gelen savunucularından biriydi.[59] Harvard tarihçisi Jill Lepore, Henry George'un savunuculuğunun Amerikalıların bugün gizli oylarla oy kullanmasının nedeni olduğunu iddia ediyor.[60] George'un gizli oylamayı destekleyen ilk makalesi "Seçimlerde Rüşvet" başlığını taşıyordu ve Aralık 1871 tarihli Overland Review'de yayınlandı. İkinci makalesi, Mart 1883 tarihli North American Review dergisinde yayınlanan "Money in Selections" idi. Bir eyalet yasama organı tarafından onaylanan ilk gizli oylama reformu, George'tan etkilendiklerini söyleyen reformcular tarafından gerçekleştirildi.[61] Avustralya Oylaması olarak da adlandırılan gizli oylamayı benimseyen ilk eyalet, 1888'de Richard Henry Dana III liderliğindeki Massachusetts'ti. 1891'de eyaletlerin yarısından fazlası da bunu benimsemişti.[62]

Kaynakça

  1. ^ Kaye, Harvey J. "Founding Father of the American Left." The New York Times, July 31, 2005, query.nytimes.com/gst/fullpage.html?res=9801E2DB153CF932A05754C0A9639C8B63
  2. ^ Greenslade, William (2005). Grant Allen : literature and cultural politics at the Fin de Siècle. Aldershot, Hants, England Burlington, VT: Ashgate. ISBN 0754608654. 
  3. ^ Barnes, Peter (2006). Capitalism 3.0 : a guide to reclaiming the commons. San Francisco Berkeley: Berrett-Koehler U.S. trade Bookstores and wholesalers, Publishers Group West. ISBN 1576753611. 
  4. ^ Becker, Gary. "Gary Becker Interview". 6 Ekim 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Ekim 2015. 
  5. ^ Drewry, John E. (2010). Post Biographies Of Famous Journalists. Kessinger Publishing, LLC. 
  6. ^ Douglas, Paul. "We Need Land Reform". Incentive Taxation, September 1987. 8 Ağustos 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 9 Kasım 2016. 
  7. ^ Contemporary Europe since 1870. Carlton J. H. Hayes. 1953. https://books.google.com/books?id=yCmUjgEACAAJ Quote: "A young Welsh Liberal, David Lloyd George, was especially impressed by Henry George."
  8. ^ Stone, Tanya Lee (2018). Pass go and collect $200: the real story of how Monopoly was invented. 1st. New York: Henry Holt and Company. ISBN 9781627791687. 
  9. ^ Mace, Elisabeth. "The economic thinking of Jose Marti: Legacy foundation for the integration of America". 8 Eylül 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Ağustos 2015. 
  10. ^ Nearing, The Making of a Radical, p. 29.
  11. ^ Putz, Paul Emory (2 Temmuz 2015). "Summer Book List: Henry George (and George Norris) and the Crisis of Inequality". 14 Temmuz 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Temmuz 2015. 
  12. ^ McNab, John (1972). Towards a Theology of Social Concern: A Comparative Study of the Elements for Social Concern in the Writings of Frederick D. Maurice and Walter Rauschenbusch (PhD tez). Montreal: McGill University. s. 201. 6 Aralık 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Şubat 2019. 
  13. ^ Evans, Christopher H. (2005). "Rauschenbusch, Walter (1861–1918)". Shook, John R. (Ed.). The Dictionary of Modern American Philosophers. 4. Bristol, England: Thoemmes Continuum. s. 2010. ISBN 978-1-84371-037-0. 
  14. ^ Piott, Steven L. (2006). American Reformers, 1870–1920: Progressives in Word and Deed. Lanham, Maryland: Rowman & Litlefield Publishers. s. 78. ISBN 978-0-7425-2763-8. 
  15. ^ "American History: Excerpt from Henry George Progress and Poverty 1879". University of Groningen. 10 Mart 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Temmuz 2021. 
  16. ^  Chisholm, Hugh, (Ed.) (1911). "madde adı gerekli". Encyclopædia Britannica (11. bas.). Cambridge University Press. 
  17. ^ Soule, George. Ideas of the Great Economists (1955) p. 81.
  18. ^ Dictionary of American Biography, 1st. ed., s.v. "George, Henry," edited by Allen Johnson and Dumas Malone, Vol. VII (New York: Charles Scribner's Sons, 1931), pp. 211–212.
  19. ^ David Montgomery, American National Biography Online, s.v. "George, Henry," February 2000, http://www.anb.org/articles/15/15-00261.html 3 Mart 2016 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. Accessed September 3, 2011
  20. ^ "American National Biography Online."
  21. ^ Obituaries, New York Times, September 30, 1912 17 Aralık 2019 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.,
  22. ^ "Single Taxers Dine Johnson; Medallion Made by Son of Henry George Presented to Cleveland's Former Mayor" 17 Aralık 2019 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., The New York Times – May 31, 1910
  23. ^ "Obituary – The New York Times, May 4, 1897" (PDF). 25 Ocak 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi (PDF). Erişim tarihi: 25 Aralık 2022. 
  24. ^ "Finding aid to the Agnes De Mille papers SSC.MS.00046". asteria.fivecolleges.edu. 26 Temmuz 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Aralık 2022.  Yazar |ad1= eksik |soyadı1= (yardım)
  25. ^ Enemy of injustice : the life of Andrew MacLaren, Member of Parliament. Londra: Othila Press. 1999. ISBN 1901647196. OCLC 42137055.  Yazar |ad1= eksik |soyadı1= (yardım)
  26. ^ "How Henry George, Jr., Got into the Catholic 'Who's Who'". The Fortnightly Review. 18: 704. 1911. Erişim tarihi: 9 Mart 2018. 
  27. ^ George, Henry (1839–1897), economist and reformer. February 2000. 
  28. ^ Formaini. "Henry George Antiprotectionist Giant of American Economics" (PDF). Economic Insights of the Federal Reserve Bank of Dallas. 10 (2). 23 Eylül 2015 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 28 Ekim 2014. 
  29. ^ "What the Railroad Will Bring Us". Overland Monthly and Out West Magazine. 1 (4): 297-306. October 1868. 25 Ocak 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Aralık 2022.  Birden fazla yazar-name-list parameters kullanıldı (yardım); Yazar |ad1= eksik |soyadı1= (yardım)
  30. ^ Henry, George, Jr. The Life of Henry George. New York: Doubleday & McClure, 1900, chap. 11.
  31. ^ "George, Henry". Encyclopedia.com. International Encyclopedia of the Social Sciences. 21 Haziran 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 28 Ekim 2014. 
  32. ^ Charles A. Barker, "Henry George and the California Background of Progress and Poverty," California Historical Society Quarterly 24, no. 2 (Jun. 1945), 103–104.
  33. ^ Dictionary of American Biography, s.v. "George, Henry," pp. 211–212.
  34. ^ a b Montgomery, American National Biography Online, s.v. "George, Henry," http://www.anb.org/articles/15/15-00261.html 3 Mart 2016 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. Accessed September 3, 2011.
  35. ^ Henry George, "What the Railroad Will Bring Us," Overland Monthly 1, no. 4 (Oct. 1868), http://www.grundskyld.dk/1-railway.html Webarşiv şablonunda hata: |url= value. Boş. Accessed September 3, 2011.
  36. ^ Dictionary of American Biography, s.v. "George, Henry," 213.
  37. ^ According to his granddaughter Agnes de Mille, Progress and Poverty and its successors made Henry George the third most famous man in the US, behind only Mark Twain and Thomas Edison. Webarşiv şablonunda hata: |url= value. Boş.
  38. ^ "Henry George and the Crisis of Inequality". www.c-span.org (İngilizce). 22 Ekim 2015. 7 Kasım 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Kasım 2021.  Yazar |ad1= eksik |soyadı1= (yardım)
  39. ^ "Henry George and Organized Labor: The 19th Century Economist and Social Philosopher Championed Labor's Cause, but Used Its Candidacy for Propaganda". The American Journal of Economics and Sociology. 50 (1): 113-127. 1991. doi:10.1111/j.1536-7150.1991.tb02500.x. ISSN 0002-9246. 7 Kasım 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Aralık 2022.  Birden fazla yazar-name-list parameters kullanıldı (yardım); Yazar |ad1= eksik |soyadı1= (yardım)
  40. ^ Robert E. Weir, "A Fragile Alliance: Henry George and the Knights of Labor," American Journal of Economics and Sociology 56, no. 4 (Oct. 1997), 423–426.
  41. ^ "Historical Echoes: Henry George – NYC Mayoral Candidate and Best-Selling, Self-Educated Political Economist - Liberty Street Economics". libertystreeteconomics.newyorkfed.org. 6 Ocak 2012. 1 Ağustos 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 12 Mayıs 2020. 
  42. ^ Roger C. Sullivan and the Making of the Chicago Democratic Machine, 1881–1908 (İngilizce). McFarland. 2016. s. 108. ISBN 9781476663777. Erişim tarihi: 11 Mayıs 2020. 
  43. ^ Encyclopedia of the City. Routledge. 2004. s. 301.  Yazar |ad1= eksik |soyadı1= (yardım)
  44. ^ Dictionary of American Biography, s. V. "George, Henry," 215.
  45. ^ Montgomery, American National Biography, s.v. "George, Henry," http://www.anb.org/articles/15/15-00261.html 3 Mart 2016 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
  46. ^ a b New York Times October 30, 1897, https://timesmachine.nytimes.com/timesmachine/1897/10/30/105956699.pdf 14 Ekim 2020 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
  47. ^ "Henry George's Death Abroad. London Papers Publish Long Sketches and Comment on His Career". The New York Times. 30 Ekim 1897. 5 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Mart 2010. The newspapers today are devoting much attention to the death of Henry George, the candidate of the Jeffersonian Democracy for the office of Mayor of Greater New York, publishing long sketches of his career and philosophical and economical theories. 
  48. ^ Course of American democratic thought. 1946. s. 204.  Yazar |ad1= eksik |soyadı1= (yardım)
  49. ^ University of Chicago. Office of the President. Harper, Judson and Burton Administrations. Records, [Box 37, Folder 3], Special Collections Research Center, University of Chicago Library
  50. ^ "The True Remedy". Progress and Poverty: An Inquiry into the Cause of Industrial Depressions and of Increase of Want with Increase of Wealth. VI. New York: Robert Schalkenbach Foundation. 1879. ISBN 0914016601. Erişim tarihi: 12 Mayıs 2008.  Yazar |ad1= eksik |soyadı1= (yardım)
  51. ^ Lough. "The Last Tax: Henry George and the Social Politics of Land Reform in the Gilded Age and Progressive Era". Academia.edu. 18 Ağustos 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Aralık 2022. George only sought to make land common property through the socialization of land rent, or what many have called the "unearned increment" of land value. 
  52. ^ Backhaus, "Henry George's Ingenious Tax," 453–458.
  53. ^ "Supplement to Encyclopædia Britannica". 1889. The labor vote in the election was trifling until Henry George had commenced an agitation for the nationalization of land. 
  54. ^ "The American: A National Journal, Volumes 15–16". 1888. 
  55. ^ The Little Statesman: A Middle-of-the-road Manual for American Voters. Schulte Publishing Company. 1895. ss. 125-127. 4 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Ocak 2016. 
  56. ^ George (6 Ekim 1886). "Throwing His Hat in the Ring: Henry George Runs for Mayor (Acceptance Speech)". New York World, New York Tribune, New York Star, and New York Times. 23 Şubat 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Şubat 2016. 
  57. ^ MacCallum (Summer–Sonbahar 1997). "The Alternative Georgist Tradition" (PDF). Fragments. 35. 4 Mart 2016 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Ekim 2014. 
  58. ^ Cowen (1 Mayıs 2009). "Anti-Capitalist Rerun". The American Interest. 4 (5). 29 Kasım 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Kasım 2014. 
  59. ^ "Rock, Paper, Scissors: How we used to vote". New Yorker. New Yorker. 13 Ekim 2008. 5 Temmuz 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Aralık 2022.  Yazar |ad1= eksik |soyadı1= (yardım)
  60. ^ Lepore (15 Ekim 2011). "Forget 9-9-9. Here's a Simple Plan: 1". The New York Times. 8 Kasım 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Eylül 2015. 
  61. ^ The history and politics of voting technology : chads and other scandals. Basingstoke: Palgrave Macmillan. 2008. s. 97. ISBN 978-0230605985.  Yazar |ad1= eksik |soyadı1= (yardım)
  62. ^ For a more complete discussion of the adoption of the Australian Ballot, see Saltman, Roy G., (2006), The History and Politics of Voting Technology, Palgrave Macmillan, NY, pp. 96–103.
Kembali kehalaman sebelumnya