Yumru

Yumrular, bazı bitki türlerinde besinler için depolama organı olarak kullanılan genişlemiş yapılardır. Bitkinin kalıcılığı için (kışın veya kurak aylarda hayatta kalması), bir sonraki büyüme mevsiminde yeniden büyümeye yönelik enerji ve besin sağlamak ve eşeysiz üreme aracı olarak kullanılırlar.^[1] Gövde yumrularını, kalınlaşmış rizomlar (yeraltı gövdeleri) veya stolonlar (organizmalar arasındaki yatay bağlantılar) oluşturur. Gövde yumruları olan yaygın bitki türleri arasında patates ve yam bulunur. Bazı kaynaklar ayrıca tanım kapsamında modifiye olmuş yan kökleri de (kök yumrularını) kabul eder; bunlar tatlı patateslerde, manyokta ve yıldız çiçeğinde bulunur.

Gövde yumruları

Kalınlaşmış rizomlardan veya stolonlardan bir gövde yumrusu oluşur. Yumrunun üst tarafları tipik gövdelere ve yapraklara dönüşen sürgünler üretir ve alt taraflar kök üretir. Ana bitkinin yanlarında oluşma eğilimindedirler ve çoğunlukla toprak yüzeyinin yakınında bulunurlar. Yeraltı gövde yumrusu normalde kısa ömürlü bir depo ve olgun bir bitkiden dallanan bir sürgünden gelişen rejeneratif bir organdır. Yavrular veya yeni yumrular, bir ana yumruya bağlanır veya hipojeojen (yerin altında başlatılan) bir köksapın sonunda oluşur. Sonbaharda bitki ölür, tek bir dominant tomurcuğa sahip olan yeni yavru kök yumruları dışında, ilkbaharda saplar ve yapraklar üreten yeni bir sürgün yeniden büyür, yazın yumrular çürür ve yeni yumrular büyümeye başlar. Bazı bitkiler ayrıca tohum gibi davranan, (morfoloji ve boyut olarak) fidelere benzeyen küçük bitkiler üreten daha küçük yumrular ve / veya yumrucuklar oluşturur. Bazı gövde yumruları, yumrulu begonya gibi uzun ömürlüdür, ancak birçok bitkinin yumruları yalnızca bitkiler tamamen yapraklanıncaya kadar hayatta kalır ve bu noktada yumru, buruşmuş bir kabuğa indirgenir.

Gövde yumruları genellikle bir fidenin hipokotil bölümünün genişlemesi olarak başlar, ancak bazen epikotilin ilk veya iki düğümünü ve kökün üst bölümünü içerir. Gövde yumrusu, üstte bir veya birkaç bitkisel tomurcuk ve bir bazal bölümden altta üretilen lifli köklerle doğru dikey bir yönelime sahiptir; tipik olarak gövde yumrusu, dikdörtgen yuvarlak bir şekle sahiptir.

Yumrulu begonya, yam,^[2] ve Siklamen yaygın olarak yetiştirilen kök yumrularıdır. Mignonette asması (Anredera cordifolia) havada gövde yumruları üretir, yumrular yere düşer ve büyür. Lamiaceae nane ailesinden Plectranthus esculentus, gövdenin tabanından 18 kg kadar ağırlığa sahip yer altı organları üretir.^[3] Baklagiller genellikle kök yumrularının oluşumuyla ilişkilendirilmese de, Lathyrus tuberosus, bir zamanlar ürün olarak yetiştirildiği Asya ve Avrupa'ya özgü bir örnektir.^[4]

Patates

Patatesler, gövde yumrularıdır. Genişlemiş stolonlar, depolama organlarına dönüşmek üzere kalınlaşır.^[5]

Yumru, düğümler ve ara düğümler dahil olmak üzere normal bir gövdenin tüm parçalarına sahiptir. Düğümler gözlerdir ve her birinin bir yaprak izi vardır. Düğümler veya gözler, stolona bağlanma noktasının karşısındaki uçtan başlayarak yumru etrafında spiral bir şekilde düzenlenir. Terminal tomurcuk, stolon bağlantısından ve yumrulardan en uzak noktada üretilir ve bu nedenle normal bir sapla aynı apikal baskınlığı gösterir. Dahili olarak, bir yumru, büyütülmüş parankim benzeri hücrelerde depolanan nişasta ile doludur. Bir yumrunun içi, bir öz, vasküler bölgeler ve bir korteks dahil olmak üzere herhangi bir kökün tipik hücre yapılarına sahiptir.

Yumru bir büyüme mevsiminde üretilir ve bitkinin uzun ömürlü olması için ve bir çoğaltma aracı olarak kullanılır. Sonbahar geldiğinde, bitkinin toprak üstü yapısı ölür, ancak yumrular, büyümek için yumruda depolanan besinleri kullanan yeni sürgünler ürettikleri ilkbahara kadar yeraltında kışın hayatta kalır. Ana sürgün yumrudan geliştikçe, sürgünün yumruya yakın olan tabanı sürgün üzerinde gezgin kökler ve yan tomurcuklar oluşturur. Sürgün aynı zamanda uzun sapları olan stolonlar üretir. Stolon, stolondan kök büyümesini önleyen yüksek oksin seviyelerinin varlığıyla uzun günler boyunca uzar. Yeni yumru oluşumu başlamadan önce stolon belirli bir yaşta olmalıdır. Lipoksijenaz enzimi, patates yumrularının gelişiminin kontrolünde rol alan bir hormon olan jasmonik asit üretir.

Stolonlar, patates bitkileri tohumlardan yetiştirildiğinde kolayca tanınır. Bitkiler büyüdükçe, düğümlerden toprak yüzeyinin etrafında stolonlar üretilir. Yumrular toprak yüzeyine yakın ve hatta bazen toprağın üstünde oluşur. Patates yetiştirildiğinde, yumrular parçalara ayrılır ve toprağın çok daha derinlerine ekilir. Parçaların daha derine ekilmesi bitkilerin yumruları oluşturması için daha fazla alan yaratır ve büyüklükleri artar. Parçalar, yüzeye doğru büyüyerek filizlenir. Bu filizler köksap gibidir ve yerdeyken düğümlerden kısa stolonlar oluşturur. Sürgünler toprak yüzeyine ulaştığında, yeşil bitkiye dönüşen kökler ve sürgünler üretirler.

Kök yumruları

Yumrulu kök veya depo kökü, depo görevi görmek için genişleyerek başkalaşmış bir tür yanal köktür. Kök yumrusunun veya depolama kökünün genişletilmiş alanı, bir kökün sonunda veya ortasında üretilebilir veya tüm kökü kapsayabilir. Bu nedenle, kökeni bakımından farklıdır, ancak işlev ve görünüm bakımından bir gövde yumrusuna benzer. Dikkate değer yumrulu köklere sahip bitkilerin örnekleri arasında tatlı patates, manyok ve yıldız çiçeği bulunur .

Kök yumruları, bitkinin aktif olarak büyüyemediği dönemlerde besinleri depolayan ve böylece bir yıldan diğerine hayatta kalmaya izin veren kalıcı organlar, kalınlaşmış köklerdir. Tipik olarak tatlı patates (Ipomoea batatas) ile temsil edilen ikincil köklerin muazzam genişlemesi, normal bir kökün iç ve dış hücre ve doku yapılarına sahiptir, bunlar, tekrar gezgin kökler üreten gezgin kökler ve saplar üretirler.^[6]

Kök yumrularında, düğümler ve boğumlar veya azaltılmış yapraklar yoktur. Kök yumrularının proksimal uç adı verilen bir ucu vardır; bu, eski bitkiye bağlı olan uçtur; bu uç, yeni gövdelere ve yapraklara dönüşen tomurcukları üreten taç dokusuna sahiptir.^[7] Kök yumrunun diğer ucuna uzak uç denir ve normalde değiştirilmemiş kökler üretir. Gövde yumrularında, uzak uç gövdeler oluşturarak sıra tersine çevrilir. Yumrulu köklerin süresi iki yıldır: bitki kök yumrularını ürettiği ilk yıl ve büyüme mevsiminin sonunda, bitki sürgünleri genellikle ölür ve yeni oluşan yumruları terk eder. Sonraki büyüme mevsimi, kök yumruları yeni sürgünler üretir. Yeni bitkinin sürgünleri büyüdükçe, kök yumrusunda depolanan rezervleri yeni köklerin, gövdelerin ve üreme organlarının üretiminde tüketilir; kalan kök dokusu aynı anda bitkinin yeni nesil kök yumrularını yeniden üretmesiyle ölür.

Hemerocallis fulva artı bir dizi Daylily melezinde büyük kök yumruları vardır, H. fulva, kalın kök yumruları üreten ve daha sonra daha fazla stolon gönderen kökler büyüten yeni bir fanla sona eren yer altı stolonlarıyla yayılır.^[4]

Kök yumruları, bitkilerin ürettiği diğer saklama dokuları ile birlikte hayvanlar tarafından zengin bir besin kaynağı olarak tüketilir. Sagittaria cinsinin Arrowhead bitkilerinin kök yumruları ördekler tarafından yenir.^[8]

Kök yumruları olan bitkiler, yumruları kazıp ayırarak yazın sonundan kışın sonuna kadar çoğaltılır ve her parçanın yeniden dikmek için bir miktar taç dokusu olduğundan emin olunur.

Diğer yumru organları

Sukulentler, özel depo organlarında nem depolama yetenekleri sayesinde kuraklık dönemlerine dayanacak şekilde adapte olmuş bitkilerdir.^[9]

Yapraklı sukulentler suyu yapraklarında depolar, bu nedenle kalınlaşmış, etli ve buharlaşmayı azaltmak için tipik olarak mumsu bir kaplama veya ince tüylerle kaplıdır. Ayrıca müsilajlı bileşikler de içerebilirler.
Gövde sukulentleri genellikle ya yapraksızdır ya da kuraklık durumunda hızla dökülebilen yapraklara sahiptir. Fotosentez yaprak dökülünce gövdeler tarafından devralınır. Yaprak sukulentlerde olduğu gibi, gövdeler buharlaşmayı azaltmak için mumsu bir kaplama veya ince tüylerle kaplı olabilir. Depolama işlemini gövde yapar.

Notlar

Ayrıca bakınız

Amorphophallus, diğerleri arasında Amorphophallus titanum ile bilinen, yumruya bağlı bir tropikal bitki cinsidir.
Ampul, kısa etli dikey gövdeli, modifiye edilmiş gövdeli, gelecek sezonun büyümesi için bir tomurcuğu çevreleyen kalın etli modifiye yapraklarla kaplı^[10]
Caudex, görünüşte yumru ile benzer bir kök modifikasyonu biçimi
Soğan
Taproot, bazı bitkilerin büyük, en merkezi ve en baskın kökü

Kaynakça

^ Rooting cuttings of tropical trees, Londra: Commonwealth Science Council, 1994, s. 11, ISBN 978-0-85092-394-0
^ Martin (1963). "Origin and Anatomy of Tubers of Dioscorea Floribunda and D. Spiculiflora". Botanical Gazette. 124 (6): 416-421. doi:10.1086/336228.
^ J. Allemann (20 Haziran 2003). "Organographic and anatomical evidence that the edible storage organs of Plectranthus esculentus N.E.Br. (Lamiaceae) are stem tubers". Field Crops Research. 83 (1): 35-39. doi:10.1016/S0378-4290(03)00054-6.
^ ^a ^b Mansfeld's Encyclopedia of agricultural and horticultural crops, Berlin: Springe, 2001, s. 2231, ISBN 978-3-540-41017-1
^ "Potato Genome Project". 15 Temmuz 2010 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Temmuz 2018.
^ Biology of adventitious root formation, New York: Plenum Press, 1994, s. 17, ISBN 978-0-306-44627-6
^ Plants from test tubes : an introduction to micropropagation, Portland, Or.: Timber Press, 1996, ss. 23-24, ISBN 978-0-88192-361-2
^ Connecticut wildlife : biodiversity, natural history, and conservation, Hanover: University Press of New England, 2004, s. 89, ISBN 978-1-58465-369-1
^ Cacti, Succulents and Bromeliads; a Wisley Gardening Companion.
^ The identification of flowering plant families, including a key to those native and cultivated in north temperate regions, Cambridge: Cambridge University Press, 1979, s. 102, ISBN 978-0-521-29359-4