U umjetnosti, secesija (njemački: Sezession) obuhvata više modernističkih umjetničkih grupa koje su se odvojile (odatle i ime) od službene akademske umjetnosti i njene administracije krajem 19. i početkom 20. stoljeća.
Prva secesija od službene politike desila se u Francuskoj, kad je 1890. ustanovljen "Salon au Champs-de-Mars", na čijem su čelu bili slikari Ernest de Meissonnier i Pierre Puvis de Chavannes. U narednim godinama umjetnici u raznim evropskim zemljama preuzeli su ovaj impuls, prvenstveno u Njemačkoj, Austro-Ugarskoj i Belgiji, koje su se "odvojile" od tradicionalnih umjetničkih pokreta i prihvatile napredne stilove. Prva secesija izvan Francuske desila se u Münchenu 1892, a slijedila ju je Bečka secesija 5 godina kasnije.
Najpoznatiji secesionistički pokret bila je upravo Bečka secesija (1897), u koju je bio uključen i Gustav Klimt kao njen predvodnik. On je davao prednost kitnjastom stilu Art Nouveau-a nad preovlađujućim stilovima tog vremena. Stil ovih umjetnika, kakav je prakticiran u Austriji, poznat je kao Sezessionstil (stil secesije).
Georg Hirth, urednik i izdavač Jugenda (Mladost) od 1896. do svoje smrti 1916, skovao je naziv "secesija" da predstavi duh raznih modernih i reakcionarnih pokreta u tom periodu.[1] Ova ideja kasnije je ponovo razmatrana u objavljenom radu Hans-Ulricha Simona (Sezessionismus. Kunstgewerbe in literarischer und bildender Kunst, 1976), koji kaže da je niz secesija u Evropi krajem 19. i početkom 20. stoljeća zajedno osnovao pokret "secesionizam", koji se pojavio i u likovnoj umjetnosti i u književnosti tog razdoblja.
U okviru secesijskog pokreta djelovali su slikari, vajari pa čak i arhitekte, koji su se okrenuli od zvanične umjetnosti. Tražili su objedinjenu koncepciju umjetnosti i pokušali da naprave sintezu svih umjetnosti. Na primijenjenu umjetnost posebno je utjecala umjetnost secesije.
Hans-Ulrich Simon: Sezessionismus. Kunstgewerbe in literarischer und bildender Kunst, J. B. Metzlersche Verlagsbuchhandlung, Stuttgart, 1976; ISBN3-476-00289-6
