Vizigoti (latinski: Visigothi, Wisigothi, Vesi, Visi, Wesi, Wisi) su bili germanski narod koji su zajedno sa Ostrogotima sačinjavali dvije glavne skupine Gota koje su prodrle u Rimsko carstvo tokom velike seobe naroda. Nakon rimskog poraza u bici kod Hadrijanopolja 378. godine, rimsko-vizigotski odnosi su bili promjenjivi jer su naizmjenično ratovali jedni sa drugima i sklapali sporazume kada je to bilo prikladno. Tokom vladavine Alarika I, Vizigoti su opustošili Rim i nastanili se u južnoj Galiji kao rimski federati.
Kasnije su (iz sada nejasnih razloga) osnovali Vizigotsko kraljevstvo sa glavnim gradom u Toulousu. Nakon zauzimanja Hispanije od Sveva i Vandala 507. godine, franački kralj Klovis I ih je nakon pobjede u bici kod Vouilléa protjerao iz Galije. Nakon toga je Vizigotsko kraljevstvo bilo ograničeno na Hispaniju i Septimaniju. Vizigoti su tokom vladavine Rekareda I prešli sa arijanizma na hrišćanstvo postepeno usvajajući kulturu svojih hispano-rimskih podanika. Njihov pravni kodeks, Gotski zakonik, je ukinuo dugogodišnju praksu primjene različitih zakona za Rimljane i Vizigote.
O historiji vizigota tokom 7. vijeka još se malo zna jer su zapisi relativno rijetki. Nakon poraza Vizigota od Arapa u bici kod Gvadalete, kralj Roderik i mnogi članovi vladajuće elite su ubijeni, a njihovo kraljevstvo se ubrzo raspadalo. Tokom vladavine u Hispaniji, Vizigoti su izgradili nekoliko crkava u kojima su arheolozi pronašli mnogo artefakata. Nakon pada Zapadnog Rimskog carstva, Vizigoti su jedini osnovali nove gradove u zapadnoj Evropi. Mnoge vizigotske riječi se i danas koriste u modernom španskom i portugalskom jeziku. Njihova najistaknutija ostavština, Gotski zakonik, je poslužio kao osnova za sudsku proceduru u hrišćanskom dijelu Pirinejskog poluostrva do kasnog srednjeg vijeka.
