Anverso: represéntase o Sol iluminando un reloxo solar, xunto co lemalatino FUGIO ("eu fuxo") e o inglés MIND YOUR BUSINESS ("coida os teus negocios"). Trátase dunha especie de xeroglífico no que se relacionan ambas as ideas: "o tempo voa, así que atende os teus negocios". A lenda CONTINENTAL CURRENCY, que rodea os motivos principais, e a data no exergo, completan o anverso.[5]
Reverso: amósase unha cadea con 13 elos, cada un co nome dunha das Trece Colonias, o que representa un chamamento a que estas fiquen unidas. Completan o reverso as lendas AMERICANᴺ.CONGRESS• e WE ARE ONE.[5]
Logo do inicio da Guerra de Independencia dos Estados Unidos en 1775, o Congreso Continental comezou a emisión de papel moeda que se deu en coñecer como Continental currency ("moeda continental"). Estes billetes tiñan o seu valor facial expresado en dólares, con moi diversas denominacións entre 1⁄6 e 80 dólares. A cantidade de diñeiro emitido neste papel moeda revolucionario alganzou os 241.552.780 dólares.[6]
O papel moeda continental desvalorizouse gravemente durante a guerra, o que deu lugar a unha expresión en inglés común nos Estados Unidos: not worth a continental ("non valer un continental"), similar a outras galegas como "non valer unha cadela" ou "non valer un patacón", tamén orixinadas sobre a base de denominacións de moedas de pouco valor.[7][8][9]
O principal problema era a descoordinación da política monetaria entre o Congreso e os estados, que continuaban a emitir billetes de crédito.[10] O historiadoreconómico Robert E. Wright escribiu: "hai quen pensa que o papel moeda rebelde se desvalorizou porque a xente perdeu a súa confianza nel ou porque non estaba apoiado por bens tanxibles. Non tal. Simplemente, había demasiado".[11] O Congreso e os estados carecían da vontade ou dos medios para retirar os billetes de crédito en circulación mediante a imposición de taxas ou a venda de bonos.[12]
Outro problema engadido foi que os británicos libraron unha guerra económica na que resultaron vitoriosos, baseada na falsificación de papel moeda continental a grande escala, o que acentuou a súa desvalorización.[13]
A finais de 1778, o papel moeda continental mantiña entre 1⁄5 e 1⁄7 do seu valor facial. En 1780 baixaran xa a 1⁄40. O Congreso intentou reformar o sitema monetario retirando os vellos billetes en circulación por outros novos, aínda que non tivo éxito. En maio de 1781, o papel moeda continent perdera ata tal punto a súa utilidade que deixou de circular como diñeiro. Franklin sinalou que a desvalorización da moeda actuara, en efecto, como un imposto para o pagamento dos gastos da guerra.[7][11]
A experiencia negativa da inflación galopante e o colapso destes dólares continentais en papel levou os delegados da Convención Constitucional dos Estados Unidos a incluír a cláusula do ouro e a prata na Constitución do país, para que os estados non puidesen emitir autonomamente billetes de crédito nin pagar débedas con outra cousa que non fose prata ou ouro.[14]
Neste contexo viu a luz a moeda dun dólar coñecida como dólar Continental (Continental dollar) que, segundo as últimas investigacións, non tería chegado a estar nunca en circulación, senón que se trataría unicamente dunha emisión de proba para unha posible moeda de dólar en circulación alternativa ao papel moeda continental.[2]
Segundo o numismáticoEric P. Newman, a gravadora dos cuños do dólar Continetal foi Elisha Gallaudet.[15][16] Porén, outros autores, como Albert Frey, consideraron que as iniciais non se corresponden con esa gravadora, senón con Edward Getz.[17][18]
Algunhas estimacións apuntan a unha cantidade de 6.000 exemplares cuñados e autores como Michael Hodder sitúan a ceca en torno á cidade de Nova York.[4][16] Máis probablemente, a ceca puido estar en Filadelfia, tendo en conta que nesa cidade residía Elisha Gallaudet, que alí tiña a súa sede o Congreso Continental e que alí se realizaban tamén as emisións de papel moeda do tipo Continental Currency.[2][16]
De toda a produción consérvase arredor dun cento de exemplares cuñados en peltre. Os historiadores apuntan a que a maior parte das moedas emitidas foron fundidas novamente por mor da demanda desa aliaxe en tempos de guerra.[19]
Á parte destes, coñécense tamén unhas cantas probas en latón.[20][21] Tamén hai algunhas probas en prata, un metal que resultaría esperable para unha moeda destas características, aínda que a idea puidera ter sido rexeitada pola difícil subministración de prata nunha nación tan nova e en momentos tan convulsos.[22]
Variedades
Do mesmo xeito que outras emisións monetarias dos primeiros tempos dos Estados Unidos, os cuños cos que se elaboraron os dólares de tipo Continental estaban feitos á man, o que acrecentaba as probabilidades que que xurdisen pequenas diferenzas. Unha das variedades máis salientables no reverso consiste nun erro na lenda dalgúns exemplares, nos que se le CURENCY no canto de CURRENCY.[1][19] Noutros casos, a forma errónea foi CURRENCEY, que se intentou corrixir posteriormente nos cuños, gravando un novo "Y" sobre o "E" e engadindo unha pequena figura ornamental para eliminar o "Y" orixinal.[23]
Outra das variedades, rarísima, constiste no engadido das que se cre que son as inciais da gravadora dos cuños, Elisha Gallaudet, que aparece como EG FECIT ("fíxoo EG") encima da data.[1][2][16][24]
Newman, E. P. (1952): The 1776 Continental Currency Coinage: Varieties of the Fugio Cent. Wayte Raymond. [Edición máis recente: 2012. Literary Licensing. ISBN 978-1258503628]
Scott, J. V. (2018). Colonial, Continental, Confederate, Currency: Their Present Market Value; To Which Is Added a Complete Price List of U. S. Fractional Currency. Reimpresión. Forgotten Books. ISBN 978-0428787677
Wright, R. E. (2008). One Nation Under Debt: Hamilton, Jefferson, and the History of What We Owe. Nova York. McGraw-Hill. ISBN 978-0-07-154393-4
.jpg)
.jpg)
.png)
