Dependendo da causa; pode incluír corticosteroides, antibióticos, intervención cirúrxica
Prognose
Variábel; depende da causa subxacente
Aviso médico.Advertencia: A Wikipedia non dá consellos médicos. Se cre que pode requirir tratamento, por favor, consúltello ao médico.
O estridor[1] ou estridor larínxeo[2] é un son respiratorio agudo resultante do paso turbulento do aire na larinxe ou menor na árbore bronquial. Non se debe confundir co estertor, que é un ruído procedente dos bronquios.
O estridor é un sinal físico causado por unha vía aérea estreita ou obstruída. Pode ser inspiratorio, espiratorio ou bifásico, aínda que xeralmente se escoita durante a inspiración. O estridor inspiratorio adoita ocorrer en nenos con croup ('crup').[3]
Pode ser indicativo dunha obstrución severa das vías respiratorias en condicións graves como a epiglotite, un corpo estraño aloxado nas vías respiratorias ou un tumor da larinxe. Sempre hai que ter en conta o tipo de estridor para establecer a súa causa. Pode ser necesaria a visualización da vía aérea por expertos médicos equipados para supervisar a vía aérea.
Causas
O estridor pode ser causado por:
Corpos estraños (aspiración de corpos estraños, bolo alimentario aspirado).
Tumores (papilomatose larínxea, carcinoma de células escamosas da larinxe, traquea ou esófago).
O estridor adoita diagnosticarse en función da historia clínica e dun exame físico, co fin de revelar o problema subxacente ou a condición clínica. As radiografías de tórax e pescozo, a broncoscopia, a TC e/ou a resonancia magnética poden revelar patoloxía estrutural. A broncoscopia de fibra óptica flexible tamén pode ser moi útil, especialmente para avaliar a función das cordas vocais ou buscar signos de compresión ou infección.
Tratamento
A necesidade de intubación traqueal ou traqueotomía inmediata é unha cuestión de discusión médica no tratamento do estridor. A redución da saturación de osíxeno considérase un sinal tardío de obstrución das vías respiratorias, especialmente nun neno con pulmóns sans e intercambio gasoso normal. Algúns pacientes necesitarán intubación traqueal inmediata. Se a intubación se pode atrasar durante un tempo, débense considerar outras opcións, dependendo da gravidade da situación e doutros detalles clínicos. Entre elas:
Xestión expectante con monitorización completa, osíxeno por máscara e posicionamento da cabeza entre 45 e 90 graos).
Uso de adrenalina nebulizada nos casos nos que o edema das vías respiratorias pode ser a causa do trastorno. (Pódese usar codeína nebulizada, pero non xunto coa adrenalina [debido ao risco de arritmias ventriculares]).
Uso de dexametasona nos casos en que o estridor pode ser causado por edema das vías respiratorias.
Uso de Heliox inhalado (70 % de helio, 30 % de osíxeno; O efecto é case instantáneo. O helio, sendo un gas menos denso que o nitróxeno, reduce o fluxo turbulento polas vías respiratorias. Hai que garantir sempre unha vía aérea aberta. En pacientes obesos, demostrouse que a elevación do panículo alivia os síntomas nun 80 %.
↑O crup é unha doenza respiratoria desencadeada xeralmente por unha infección viral aguda das vías respiratorias superiores, que produce inflamación na gorxa, interferindo coa respiración normal, e xera os clásicos síntomas de "tose de can", estridor e disfonía.
