Guerra das correntes

A Guerra das correntes (ás veces chamada batalla das correntes) foi unha serie de acontecementos que envolvían a loita motivada pola introdución de sistemas de transmisión de enerxía eléctrica nos Estados Unidos, xerados entre finais da década dos 1880 e comezos da década de 1890, coa expectativa dos enormes beneficios que as grandes empresas esperaban obter do rápido crecemento da empresa de subministración eléctrica como pano de fondo.

Nun ambiente de feroz competencia comercial, desencadeouse un debate público sobre seguridade eléctrica, acompañado de campañas de propaganda nos medios. Os sistemas de corrente continua (DC) da Edison Company e de corrente alterna (AC) de Westinghouse Electric, coas súas respectivas vantaxes e inconvenientes, convertéronse nos protagonistas do enfrontamento entre as empresas. Ao lado dos defensores da corrente continua, destacou Edison (no momento no cumio do seu prestixio como inventor e empresario); enfrontado a George Westinghouse (un empresario do sector ferroviario) que tiña escoitado as grandes posibilidades técnicas da corrente alterna apoiada polas patentes de Nikola Tesla.

A disputa desenvolveuse coincidindo coa introdución e rápida expansión do estándar de corrente alterna (xa en uso e defendida por varias empresas americanas e europeas)^[1] e a súa eventual adopción substituíndo o sistema de distribución de corrente continua. Malia a popularidade de Edison e os seus descubrimentos e inventos, foi a corrente alterna defendida por Tesla a que prevaleceu para a distribución de electricidade desde entón ata hoxe.

A electricidade era a palabra máxica a finais do século XIX. Dende os intentos iniciais de Benjamin Franklin ou Michael Faraday á tecnoloxía telegráfica, as aplicacións de electricidade creceron continuamente.

Despois da exposición mundial en París en 1881 e a presentación da lámpada Edison, os novos sistemas de iluminación eléctrica convertéronse no logro tecnolóxico máis importante do mundo. A electricidade podería substituír os motores de vapor para moverse. Foi unha segunda revolución industrial e, en cidades europeas e americanas, as centrais eléctricas multiplicáronse en función do deseño de Pearl Street. Esta, unha fábrica que Edison estableceu en 1882, en Nova York, foi a primeira instalación de produción de electricidade comercial no mundo e, aínda que era unha gran planta para o seu tempo, podería producir e distribuír electricidade a aproximadamente 330 hectáreas de Manhattan.

A demanda de electricidade pronto levou ao desexo de construír centrais de maior potencia e transportar enerxía a distancias maiores. Ademais, a rápida distribución dos motores eléctricos industriais provocou unha forte demanda por unha tensión diferente á 110 V utilizada para a iluminación.

O sistema de Thomas Alva Edison, que usaba corrente continua (DC), foi insuficiente para atender a esas novas demandas. O problema de transporte era aínda máis difícil, xa que a transmisión a longa distancia de grandes cantidades de DC de 110 voltios era moi cara e sufrían perdas enormes pola disipación de calor.

En 1886, George Westinghouse, un rico empresario, pero un acabado de chegar ao sector da electricidade, fundou Westinghouse Electric para competir coa General Electric de Edison. O seu proxecto baseábase nos descubrimentos e patentes Nikola Tesla, que cría apaixonadamente na superioridade da corrente alterna (AC). O seu principal argumento era que as perdas, no transporte de enerxía eléctrica, dependían da intensidade da corrente (${\displaystyle P=i^{2}R}$) que se despraza sobre a liña, o que se coñece como efecto Joule. Como a potencia é o produto da intensidade pola voltaxe (${\displaystyle P=Vi}$), canto maior sexa a tensión da voltaxe, menor será a intensidade para transmitir a mesma potencia e polo tanto, menores perdas.

Aínda que o principio é válido tanto para a corrente continua (DC) como para a alterna (AC), é moito máis doado mucho elevar a voltaxe na AC, cun transformador electromagnético, para poder transportar enerxía eléctrica a longas reducindo así as perdas en forma de calor. De igual xeito, empregando outros transformadores, a tensión tamén se pode reducir a niveis seguros e económicos, xusto antes de que o cliente reciba a enerxía. Traballar con alta tensión implica certos desafíos á hora de construír, instalar e manter as redes, a parte de presentar o chamado efecto pelicular nos condutores e a posibilidade de xerar arcos eléctricos, aínda que o aforro en enerxía empregando AC na transmisión eléctrica é significativo, ao reducir as perdas, pola calor en altas potencias.

Edison alarmouse coa aparición da tecnoloxía de Tesla, que ameazaba os seus intereses nun campo que creara. Ámbolos dous participaron nunha batalla de relacións públicas -que os xornais chamaron "a guerra das correntes"- para determinar que sistema se convertería na tecnoloxía dominante. Daquela, parra demostrar a superioridade do seu sistema, Nikola Tesla expúxose a unha AC que pasou polo seu corpo sen lle causar ningún dano. Ante esta proba, Edison non puido facer nada e o seu prestixio quedou momentaneamente erosionado.

Durante a Feira Mundial de Chicago de 1893, Tesla tivo a súa grande oportunidade para presentar os seus xeradores e motores AC cando Westinghouse, que competía con General Electric pola iluminación da feira, presentou un orzamento que era a metade do presentado por General Electric e, polo tanto, gañoulle o concurso.

Máis tarde, a Niagara Falls Power Company encargou a Westinghouse que desenvolvese o seu sistema de transmisión. Isto supuxo a fin da "guerra das correntes" e o inicio do uso xeneralizado da corrente alterna para a distribución de electricidade. Nikola Tesla terminou dando patentes a Westinghouse para continuar cos seus proxectos enerxéticos alternativos, os mesmos utilizados hoxe en día.

Tres aspectos particularmente destacables combináronse nesta guerra:^[2]

• Unha competencia aberta que involucraba a grandes compañías eléctricas, en paralelo cunha guerra de formatos que afectaba aos seus sistemas en desenvolvemento.
• Unha serie de accidentes aireados pola prensa, que provocaron un medo xeneralizado na mente do público á morte por electrocución accidental causada por AC de alta voltaxe, o que levou a un debate sobre a súa seguridade e regulación.
• A polémica e as manobras soterradas asociadas coa introdución da cadeira eléctrica.

A introdución de sistemas de iluminación pública mediante lámpadas de arco a grande escala durante a década de 1870,^[3][4] en moitos casos alimentados por corrente alterna de alta tensión, foi seguida en 1882 pola distribución de corrente continua de baixa tensión ideada por Thomas Alva Edison, un sistema deseñado para o seu uso comercial e residencial en interiores, como alternativa á iluminación a base de gas ou de petróleo.^[5][6] En 1886, George Westinghouse comezou a construír un sistema de corrente alterna que utilizaba transformadores que primeiro elevaban a voltaxe para a transmisión da electricidade a longa distancia e, logo, baixábano para alimentar a iluminación interior, creando un sistema máis eficiente e menos custoso que competía directamente polo mesmo mercado que o sistema de Edison. Moitas outras compañías eléctricas uníronse ao uso da AC, que se estendeu rapidamente. Entón, a principios de 1888, a compañía de Edison comezou a afirmar que a AC era perigosa e inferior ao seu sistema patentado de DC.

Na primavera de 1888, desencadeouse unha onda de protestas na prensa motivadas por unha serie de mortes causadas por liñas de AC de alta tensión montadas sobre postes na cidade de Nova York e por todo o país, atribuídas á cobiza e a insensibilidade das compañías de iluminación locais baseadas na CA. En xuño dese ano, un enxeñeiro eléctrico de Nova York chamado Harold P. Brown saltou á fama como opoñente ao uso de corrente alterna, alegando que as compañías de iluminación baseadas na AC estaban a pór en perigo ao público ao usar altas voltaxes e instalar os tendidos eléctricos de maneira descoidada. A campaña de Brown inmediatamente obtivo a axuda de Edison e a súa compañía, que o apoiaron nos seus actos públicos de electrocución de animais con AC, tratando de demostrar que era máis perigosa que o DC. Segundo afirman os historiadores, e os documentos do período parecen confirmalo, nun claro exemplo de colusión, Brown e a compañía de Edison puxéronse de acordo secretamente nos seus esforzos paralelos encamiñados a limitar o uso da AC. Así, colaboraron no intento de Brown de impulsar a lexislación para controlar e limitar severamente as instalacións de AC e as súas voltaxes (até o punto de convertelo nun sistema ineficaz de subministración de enerxía); proporcionáronlle asistencia técnica nas probas para demostrar que a AC sería a máis axeitada para alimentar a nova cadeira eléctrica; e coincidindo con Brown e co rival principal de Westinghouse no campo da AC (a empresa Thomson-Houston Electric Company), conseguiron asegurarse de que a primeira cadeira eléctrica fose alimentada por un xerador de AC de Westinghouse.

Este foi un período de consolidación industrial e en 1890 máis dunha ducia de compañías eléctricas fusionáronse en tres: Edison (actualmente Edison General Electric), Thomson-Houston (hoxe desaparecida) e Westinghouse. A principios da década de 1890, as dúas últimas estaban a xerar ganancias moi por diante da compañía Edison con sede en Washington DC. Durante este período, Thomas Edison abandonou o negocio da enerxía eléctrica e a compañía que fundou comezou a agregar tecnoloxía de AC ao seu sistema. A oposición institucional de Edison Electric á corrente alterna chegou ao seu fin en 1892, cando se fusionou coa que se converteu na súa maior competidora, a compañía Thomson-Houston, unha fusión que puxo aos xerentes de Thomson-Houston baixo o control da nova compañía, a General Electric. A fusión da compañía Edison (xunto coas súas fortes patentes de iluminación) con Thomson-Houston (e as súas patentes de AC) creou unha empresa que pasou a controlar tres cuartas partes do negocio eléctrico dos Estados Unidos.^[7][8] Pola súa banda, Westinghouse, que viña de gañar a oferta para fornecer enerxía eléctrica para a Exposición Universal de Chicago en 1893 e obtivera o primeiro contrato nas Cataratas do Niágara ese mesmo ano, foi perdendo rapidamente a súa vantaxe nese campo pasando posteriormente a compartir contratos con General Electric.

O sistema de corrente continua xera e distribúe enerxía eléctrica coa mesma tensión que a utilizada polas lámpadas e motores do cliente. Isto requiriu o uso de cables de distribución grandes e custosos, e obrigaba a que as plantas xeradoras estivesen preto dos puntos de consumo. Co desenvolvemento dun transformador práctico, a corrente alterna podía enviarse a longas distancias a través de cables relativamente pequenos utilizando unha tensión convenientemente alta, e logo transformala á tensión reducida utilizada polos clientes. As centrais de xeración de corrente alterna podían ser máis grandes, máis eficientes, e os cables de distribución eran relativamente menos custosos.

Finalmente, predominou o menor custo de distribución da AC, aínda que os sistemas de DC persistiron nalgunhas áreas urbanas no século XX.^[9] Aínda que a enerxía de DC non se usa xeralmente para a transmisión de enerxía das centrais eléctricas aos fogares como pretendían Edison e outros técnicos, segue sendo común cando as distancias son pequenas ou cando se necesita illamento entre diferentes sistemas de AC, sendo a base do sistema coñecido como corrente continua de alta tensión. A DC de baixa tensión utilízase amplamente en dispositivos electrónicos modernos, que inclúen computadoras, teléfonos e sistemas automotrices; en cambio, a maioría dos motores eléctricos funcionan con AC.

A guerra das correntes xurdiu do desenvolvemento de dous sistemas de iluminación; as lámpadas de arco funcionando con corrente alterna e as lámpadas incandescentes funcionando con corrente continua.^[10] Ámbalas dúas, naceron coa idea de substituír a iluminación de gas, pola iluminación por arco ocupando grandes espazos e a iluminación pública; e a iluminación incandescente substituíndo o gas para a iluminación comercial e residencial.

O primeiro tipo de luz eléctrica amplamente utilizada foi a lámpada de arco. Estas lámpadas existiran durante a maior parte do século XIX, pero a fins da década de 1870 empezaron a instalarse a grande escala en moitas cidades, alimentadas por plantas xeradoras centrais. Os sistemas de iluminación de arco eran extremadamente brillantes e capaces de iluminar rúas enteiras, patios de fábricas ou o interior de grandes edificios. Necesitaban altas voltaxes (máis de 3.000 voltios) e algúns funcionaban mellor con corrente alterna.^[11] A corrente alterna estívose desenvolvendo durante un tempo en Europa, con contribucións feitas por Guillaume Duchenne de Boulogne (1850), o traballo sobre a dínamo de Zénobe Gramme, a empresa Ganz Works (1870), Sebastian Ziani de Ferranti (1880), Lucien Gaulard e Galileo Ferraris. As altas voltaxes permitiron que unha estación xeradora central fornecese unha área moi ampla, até duns 11 km, utilizando circuítos de gran lonxitude.^[12] Dado que a capacidade dun cable é proporcional ao cadrado da voltaxe da corrente que viaxa sobre el, cada duplicación da voltaxe permitía que o mesmo tamaño de cable transmitise a mesma cantidade de potencia catro veces máis lonxe. En 1880, iniciouse a instalación de sistemas de iluminación de arco a grande escala en varias cidades estadounidenses, incluída unha central de subministración establecida por Brush Electric Company, en decembro de 1880, para iluminar 3,2 km da rúa Broadway na cidade de Nova York mediante un sistema de iluminación de arco de demostración, alimentado con corrente de 3.500 voltios.^[13][14] As desvantaxes do sistema de iluminación de arco eran considerables: un mantemento intensivo, zunidos, pestanexos, constituía un risco de incendio, era realmente só adecuado para iluminación exterior e, polas altas voltaxes utilizadas, era perigoso traballar con el.^[3][5]

En 1878, o inventor Thomas Edison viu un nicho de mercado para un sistema que podía levar a iluminación eléctrica directamente ao negocio ou fogar dun cliente, nicho que non podía ser cuberto polos sistemas de iluminación de arco.^[15] En 1882, estableceuse a empresa de propiedade estatal Edison Illuminating Company na cidade de Nova York. Edison deseñou o seu "servizo" para competir coas xa establecidas compañías de iluminación de gas, baseándose nunha subministración de corrente continua relativamente baixa de 110 voltios para alimentar unha lámpada incandescente de alta resistencia que inventara para o sistema. Os sistemas de corrente continua de Edison implantáronse en cidades por todo Estados Unidos, converténdoos nun estándar manexado por Edison, que controlaba todo o desenvolvemento técnico e as patentes clave.^[16] A corrente continua funcionaba ben con lámpadas incandescentes, que eran a principal carga diaria. Os sistemas de corrente continua pódense usar directamente con baterías de almacenamento, proporcionando unha valiosa carga de nivelación e apoio durante as interrupcións do funcionamento dos xeradores, que presentan a vantaxe adicional de poder montarse facilmente en paralelo, facilitando un funcionamento económico mediante o uso de máquinas máis pequenas durante períodos de carga lixeira, coa consecuente mellora da fiabilidade. Edison inventara un medidor para permitir aos clientes recibiren unha factura de enerxía proporcional ao consumo, pero este medidor só funcionaba con corrente continua. Este tipo de corrente tamén funcionaba ben cos motores eléctricos, unha vantaxe que mantivo na década de 1880. O principal inconveniente do sistema de Edison era que a corrente circulaba a 110 voltios desde a xeración até o seu destino final, o que lle daba un alcance de transmisión relativamente curto: para manter o tamaño dos caros condutores de cobre procedentes das plantas xeradoras, estas tiñan que estar situadas no medio dos centros de poboación, e só podían abastecer aos clientes a menos de 1,6 km da planta.

Comezando na década de 1880, a corrente alterna adquiriu unha vantaxe clave con respecto á corrente continua co desenvolvemento de transformadores funcionais que permitiron "aumentar a voltaxe" a tensións de transmisión moito máis altas, para despois baixalo facilitando o seu uso comercial e residencial.^[17] O uso de bobinas de indución para transferir enerxía entre circuítos eléctricos xa se coñecía desde uns 40 anos antes, grazas aos traballos de Pável Yáblochkov que as utilizou no seu sistema de iluminación en 1876, e a Lucien Gaulard e John Dixon Gibbs que empregaron este principio para crear un transformador "redutor" en 1882, aínda que o seu deseño non era moi eficiente.^[18] Un prototipo de transformador con conexión en derivación de núcleo pechado de alta eficiencia foi fabricado polo "ZBD" húngaro (un equipo composto por Károly Zipernowsky, Otto Blathy e Miksa Déri) en Ganz Works en 1884.^[19][20] Os novos transformadores de Z.B.D. eran 3,4 veces máis eficientes que os dispositivos bipolares de núcleo aberto de Gaulard e Gibbs.^[21] Os transformadores que se empregan na actualidade, están deseñados segundo os principios descubertos por estes tres enxeñeiros.^[22] As súas patentes incluían outra innovación relacionada importante: o uso de conexións en paralelo (en oposición á conexión en serie) para a distribución de enerxía.^[20][23]Ottó Bláthy tamén inventou o primeiro vatihorímetro de AC.^{[24][25][26][27]}A fiabilidade deste tipo de tecnoloxía de AC recibiu un grande impulso despois de que Ganz Works electrificase Roma, unha gran metrópole, en 1886.^[28]

En Norteamérica, o inventor e empresario George Westinghouse entrou no negocio da iluminación eléctrica en 1884, cando comezou a desenvolver un sistema de DC, contratando a William Stanley, Jr. para traballar nel. Westinghouse tivo noticia en 1885 dos novos sistemas de AC baseados ​​nos transformadores europeos a través da revista técnica inglesa "Engineering".^[29] Entendeu que a combinación de AC con transformadores significaba que se podía lograr unha maior economía de escala con grandes plantas de enerxía centralizadas que transmitían a corrente de alta voltaxe a distancias moi longas para ser utilizada na iluminación de arco así como na iluminación incandescente doméstica e comercial de baixa voltaxe fornecida a través dun transformador redutor no outro extremo. Viu unha maneira de construír un sistema verdadeiramente competitivo en lugar de simplemente idear outro sistema de iluminación de DC pouco competitivo, utilizando patentes o suficientemente diferentes como para evitar as patentes de Edison.^[30] O sistema Edison de plantas de DC centralizadas co seu curto alcance de transmisión, tamén significaba que había un mosaico de clientes non abastecidos de electricidade entre estas centrais, que Westinghouse podería fornecer facilmente con enerxía de AC.

Westinghouse comprou os dereitos das patentes para Estados Unidos do transformador Gaulard-Gibbs e importou varios deles, así como dos xeradores en AC de Siemens para comezar a experimentar cun sistema de iluminación baseado na AC en Pittsburgh. William Stanley utilizou o deseño de Gaulard-Gibbs do Transformador ZBD para desenvolver o primeiro transformador práctico. A Westinghouse Electric Company formouse a principios de 1886. <Stanley, en marzo de 1886, co apoio de Westinghouse, instalou o primeiro sistema de alimentación de AC de voltaxe múltiple, un sistema de iluminación incandescente de demostración en Great Barrington, Massachusetts.^[31] Ampliado até o punto de que podía iluminar 23 negocios na rúa principal con moi pouca perda de enerxía a máis de 1.200 metros, o sistema usaba transformadores para pasar 500 voltios de AC na rúa até 100 voltios para alimentar as lámpadas incandescentes en cada localización.^[31] Xa en outono de 1886, Westinghouse, Stanley e Oliver B. Shallenberger tiñan construído o primeiro sistema comercial de enerxía de AC nos Estados Unidos en Búfalo (Nova York).

A fins de 1887, Westinghouse tiña 68 centrais eléctricas de corrente alterna fronte ás 121 estacións baseadas na tecnoloxía de DC de Edison. Para empeorar as cousas en contra de Edison, a Thomson-Houston Electric Company de Lynn, Massachusetts (outro competidor que ofrecía sistemas baseados ​​en AC e DC) construíra 22 centrais eléctricas.^[32] Thomson-Houston estaba a expandir os seus negocios ao tentar evitar conflitos de patentes con Westinghouse, organizando acordos sobre a repartición das zonas de influencia sobre o territorio de cada compañía de iluminación, pagar regalías polo uso da patente do transformador de Stanley e permitir que Westinghouse usase a patente de lámpada incandescente de Sawyer-Man. Ademais de Thomson-Houston e Brush había outros competidores no momento, incluídos a United States Illuminating Company e a Waterhouse Electric Lixeiro Company. Todas as empresas tiñan os seus propios sistemas de enerxía eléctrica, sistemas de iluminación de arco e mesmo deseños de lámpadas incandescentes para iluminación doméstica, o que levou a preitos e batallas constantes entre eles e con Edison.^[33]

Elihu Thomson de Thomson-Houston estaba preocupado pola seguridade da AC e esforzouse moito no desenvolvemento dun pararraios para liñas eléctricas de alta tensión, así como un interruptor magnético que podería apagar o sistema no caso dunha sobretensión, unha característica de seguridade que o sistema de Westinghouse non tiña.^[34] A Thomson tamén lle preocupaba o que sucedería co equipo despois de que o vendesen, supondo que os clientes seguisen a arriscada práctica de instalar tantas luces e xeradores como puidesen. Tamén pensou que a idea de usar iluminación de AC en fogares residenciais era demasiado perigosa, e fixo que a compañía retivese ese tipo de instalacións ata que se puidese desenvolver un transformador máis seguro.^[35]

Debido aos riscos presentados polas liñas eléctricas de alta voltaxe, a maioría das cidades europeas e a cidade de Chicago requiriron que fosen soterradas.^[36] A cidade de Nova York non requiría soterralas e tiña unha regulamentación escasa respecto diso polo que, ao final de 1887, á mestura de arames aéreos para teléfonos, telégrafos e sistemas de alarma antirroubo e contraincendios en Manhattan, uníronse os descoidados arames do sistema de iluminación de AC, que levaban até 6.000 voltios.^[37] O illamento eléctrico das liñas eléctricas era por entón moi rudimentario (un electricista da época afirmou que servía para o mesmo que "un trapo cuberto de melaza"), e a exposición aos elemento erosionábao rapidamente.^[36] Un terzo dos cables foron simplemente abandonados por empresas desaparecidas e deterioráronse lentamente, causando danos e curtocircuitando as outras liñas. Ademais de formar un cerello desagradable á vista, os neoiorquinos mostraron o seu malestar cando unha gran tormenta de neve en marzo de 1888 (a Gran xistra de 1888) derrubou un considerable número de liñas, cortando os servizos públicos na cidade. Isto estimulou a idea de facer que estas liñas se instalasen baixo terra, pero o novo sistema foi paralizado por unha orde xudicial obtida pola Western Union. A lexislación para dar a todos os servizos públicos 90 días para mover as súas liñas aos condutos subterráneos fornecidos pola cidade estaba a avanzar lentamente a través do goberno, pero tamén estaba a ser combatida nos tribunais pola Illuminating Company, que afirmaba que as súas liñas aéreas de AC eran perfectamente seguras^[38][37]

A medida que os sistemas de AC continuaron estendéndose cara aos territorios cubertos pola subministración de DC, impulsados por empresas que parecían desentenderse das patentes de Edison (incluída a iluminación incandescente), as cousas empeoraron para a compañía. O prezo do cobre estaba a aumentar, o que se sumaba aos gastos do sistema de DC de baixa voltaxe de Edison, que requiría cables de cobre moito máis pesados ​​que os sistemas de AC de maior voltaxe. Os propios colegas e enxeñeiros de Thomas Edison estaban a tratar de facer que considerase a AC. Os seus vendedores perdían ofertas continuamente en moitos municipios, que optaron por sistemas de AC máis baratos^[39] e Edward Hibberd Johnson, presidente da Edison Electric Illuminating Company, sinalou que se a compañía quedaba con todo o sistema en DC, non podería facer negocios en cidades pequenas e mesmo medianas.^[40] Edison Electric tiña unha opción de patente sobre o transformador ZBD, e un informe confidencial interno recomendaba que a compañía adoptase a AC, pero Thomas Edison estaba en contra da idea.

Despois de que Westinghouse instalase o seu primeiro sistema a grande escala, Edison escribiu nunha carta privada en novembro de 1886 a Edward Johnson na que declaraba:

"Tan certo como que o perigoso sistema de Westinghouse matará un cliente dentro dos seis meses posteriores a que se lle instale un sistema de calquera tamaño, ten aspectos moi novos e requirirá unha gran cantidade de experimentos para que funcione na práctica".^[41]

Edison parecía soster que a alta voltaxe utilizada nos sistemas de AC era demasiado perigosa e que levaría moitos anos desenvolver un sistema seguro e fiable.^[42] A seguridade e evitar a mala prensa de matar a un cliente fora un dos obxectivos no deseño do seu sistema de DC^[43] e preocupáballe que unha morte causada por un sistema AC mal instalado puidese deter o uso da electricidade en xeral. A comprensión de Edison^[42] sobre como funcionaban os sistemas de AC parecía ser ampla. Sinalou o que vía como ineficiencias e que, combinado cos custos de capital ao tratar de financiar plantas xeradoras moi grandes, levouno a pensar que habería moi poucos aforros de custos nunha empresa de AC.^[44] Edison tamén opinaba que o DC era un sistema superior (un feito que estaba seguro de que o público chegaría a recoñecer), e a inferior tecnoloxía da AC estaba a ser utilizada por outras compañías como unha forma de evitar as súas patentes de DC.^[45]

En febreiro de 1888, o presidente de Edison Electric, Edward Johnson, publicou un panfleto de 84 páxinas titulado "Unha advertencia de Edison Electric Lixeiro Company" e enviouno a xornais e compañías que compraran ou planeaban comprar equipos eléctricos aos competidores de Edison (incluíndo a Westinghouse e Thomson Houston), afirmando que os competidores estaban a infrinxir as patentes da luz incandescente de Edison e doutros dispositivos eléctricos.^[46] Advertiu que os compradores poderían atoparse no lado perdedor dun caso xudicial se esas patentes fosen aceptadas. O folleto tamén salientaba a seguridade e eficiencia da corrente continua, co argumento de que o DC non causara unha soa morte, e incluía historias xornalísticas de electrocucións accidentais causadas pola corrente alterna.

Véxase tamén: cadeira eléctrica.

A medida que os sistemas de iluminación de arco expandíronse, tamén empezaron a contarse historias de como as altas voltaxes implicadas mataban persoas, xeralmente montadores inexpertos, un novo fenómeno estraño que parecía causar a morte instantaneamente ás súas vítimas.^[47] Unha historia desa clase publicada en 1881 sobre un traballador bébedo que morreu despois de tocar unha gran dínamo eléctrica, levou ao dentista Alfred P. Southwick de Buffalo, Nova York, a buscar algunha aplicación para o curioso fenómeno.^[48] Traballou co médico local George E. Fell e a ASPCA de Buffalo, electrocutando por centos de cans das rúas, co fin de idear un método para practicar a eutanasia a través da electricidade.^[49] Os artigos de Southwick de 1882 e 1883 sobre como a electrocución podería ser un sustititivo do enforcamento, usando un asento similar a unha cadeira dental (cadeira eléctrica)^[50] captaron a atención dos políticos do estado de Nova York que, tras unha serie de enforcamentos errados, buscaban desesperadamente unha alternativa. Unha comisión de 1886 nomeada polo gobernador de Nova York David B. Hill, que incluía a Southwick, recomendou en 1888 que as execucións levasen a cabo mediante electricidade utilizando a cadeira eléctrica.^[51]

Houbo primeiros indicios de que esta nova forma de execución se mesturaría coa guerra das correntes. Como parte da súa documentación de base, a comisión enquisou a centos de expertos xurídicos e médicos, buscando as súas opinións, e tamén contactando con expertos en electricidade, incluídos Elihu Thomson e Thomas Edison.^[52] A finais de 1887, cando Southwick, membro da comisión de pena de morte, contactou con Edison, o inventor declarou que estaba en contra da pena capital e non quería ter nada que ver con ela. Despois doutras solicitudes, Edison atacou o seu principal competidor no campo da enerxía eléctrica, George Westinghouse, no que puido ser a salvación inicial na Guerra das Correntes, afirmando nunha carta de decembro de 1887 a Southwick que sería mellor usala a corrente xerada por "máquinas alternas", fabricadas principalmente neste país por Geo Westinghouse.^[53] Pouco despois da aprobación da lei de electricidade en xuño de 1888, Edison foi preguntado por un funcionario do goberno de Nova York que medios sería a mellor forma de aplicar a nova forma de execución. "Contrata aos teus delincuentes como montadores para as empresas de iluminación eléctrica de Nova York" foi a resposta directa de Edison.^[54][55]

Como o número de mortes atribuídas á iluminación de alta tensión en todo o país continuou aumentando, unha serie de accidentes mortais relacionados coa iluminación de arco de corrente alterna na cidade de Nova York na primavera de 1888 provocaron un frenesí nos medios contra a "corrente mortal da iluminación de arco"^[56] e as compañías de iluminación aparentemente insensibles que o empregaron.^[57][58] Estas mortes incluían a un adolescente de 15 anos que foi asasinado o 15 de abril por unha liña de telégrafo rota que desviara a corrente alterna dunha liña da Compañía de Iluminación dos Estados Unidos,^{[Nota 1]} que un empregado matou dúas semanas despois por unha liña de AC; e un montador da Brush Electric Company derrubado en maio pola liña AC que cortaba. A prensa de Nova York parecía cambiar da noite para a mañá de historias sobre luces eléctricas e gas, por incidentes de "morte por cable", parecendo que cada novo informe provocaba o resentimento público contra a corrente alterna de alta tensión e os cables eléctricos enredados perigosamente na cidade.^[37][57]

Neste momento, un enxeñeiro eléctrico chamado Harold P. Brown que, daquela, parecía non ter conexión coa Edison Company^[59] enviou unha carta ao editor do New York Post o 5 de xuño de 1888, alegando que a raíz do problema era a alternancia do sistema actual (AC) que se estaba a usar. Brown argumentou que o sistema de AC era intrinsecamente perigoso e "reprobábel" e preguntou por que o "público debía estar sometido ao perigo constante de morte súbita" só para que as empresas de servizos públicos puidesen usar un sistema de AC máis barato.

Ao comezo dos ataques á AC, Westinghouse, nunha carta datada o 7 de xuño de 1888, intentou desactivar a situación. Invitou a Edison a visitalo en Pittsburgh e dixo: "Coido que houbo un intento sistemático por parte dalgunhas persoas de cometer unha gran parvada para crear a maior distancia posible entre a Edison Company e The Westinghouse Electric Co., cando debería ser unha situación das cousas completamente diferente". Aínda que Edison lle agradeceu estas palabras, finalmente díxolle: "O meu traballo de laboratorio consome todo o meu tempo".^[60]

O 8 de xuño, Brown estaba apremando á Xunta de Control Eléctrico de Nova York en persoa, pedindo que se incluíse a súa carta ao xornal no rexistro da reunión e esixindo duras regulacións sobre AC, incluída a limitación da tensión a 300 volts, un nivel que convertería a AC inútil para a transmisión de enerxía. Houbo moitas refutacións ás afirmacións de Brown nos xornais e cartas ao consello, con múltiples persoas observando que non mostrara ningunha evidencia científica de que AC era máis perigosa que DC. Westinghouse sinalou en cartas a varios xornais os numerosos incendios causados ​​por equipos de corrente continua e suxeriu que Brown estaba evidentemente controlado por Edison, algo que Brown negaba continuamente.

No número de xullo de The Electrical Journal, que cubrira comparecencia de Brown ante o New York Electrical Control Board e o debate nas sociedades técnicas sobre os méritos de DC e AC, sinalouse que:

A batalla das correntes líbrase esta semana en Nova York.^[46]

Nunha reunión do Consello de Control Eléctrico de xullo, as críticas de Brown a AC e incluso o seu coñecemento da electricidade foron cuestionadas por outros enxeñeiros eléctricos, algúns dos cales traballaran para Westinghouse. Nesta reunión, os defensores de AC contribuíron con historias anecdóticas de electricistas sobre como sobreviviran a choques de AC a tensións de ata 1.000 volts e argumentaron que o DC era o máis perigoso dos dous sistemas.^[61]

Brown, decidido a demostrar que a corrente alterna era máis perigosa que a corrente continua, contactou nalgún momento con Thomas Edison para ver se podía usar os seus instrumentos para realizar experimentos. Os autores discrepan sobre si este foi o momento no que Brown afirmou que contactara con Edison,^[62] mentres outros autores afirman que foi levado ata Edison polo tesoureiro da Edison Electric Light, Francis S. Hastings.^[63] En calquera caso, Edison inmediatamente ofreceuse a axudar a Brown na súa cruzada contra as compañías de AC e, pouco tempo despois, cedeulle espazos e equipamentos no laboratorio Edison en West Orange, Nova Jersey, e tamén lle facilitou como axudante de laboratorio a Arthur Edwin Kennelly.

Brown pagou aos cativos locais por capturar cans perdidos para empregalos nos seus experimentos con corrente continua e alterna.^[64] Despois de moitos experimentos, matando a unha serie de cans, Brown realizou unha manifestación pública o 30 de xullo nunha aula do Columbia College.^[65] Con moitos participantes berrando para que a demostración rematase mentres outros marchaban, Brown someteu a un can engaiolado a varias sacudidas con niveis crecentes de corrente continua de ata 1.000 volts, conseguindo o can sobrevivir. A seguir, Brown aplicou entón 330 volts de corrente alterna que mataron o can. Catro días despois realizou unha segunda demostracións para responder ás afirmacións dos críticos de que o DC probablemente debilitou ao can antes de morrer. Nesta segunda demostración, tres cans morreron nunha sucesión rápida con 300 volts de corrente alterna.^[66] Brown escribiu a unha universidade que estaba seguro de que esta demostración faría que o Consello de Control Eléctrico de Nova York limitase as instalacións de AC a 300 volts. A campaña de Brown para restrinxir a corrente alterna a 300 volts non chegou a ningures, aínda que a lexislación estivo preto de se aprobar en Ohio e Virxinia.^[67]

Aínda non está claro o que levou a Brown á vangarda do debate sobre a AC e tamén se descoñecen os seus motivos,^[59] mais os historiadores observan que houbo algún tipo de conivencia entre a empresa Edison e Brown.^[59][68] Os rexistros de Edison parecen demostrar que fora o tesoureiro da Edison Electric Light, Francis S. Hastings, a quen se lle ocorreu usar a Brown e a varios médicos de Nova York para atacar a Westinghouse e outras empresas de AC en represalia polo que Hastings pensou que eran ofertas sen escrúpulos de Westinghouse para conseguir os contratos de iluminación en Denver e Minneapolis.^[67] Hastings xuntou a Brown e Edison^[63] e, el mesmo, seguiu en contacto constante con Brown^[67] ata o punto que, semella que, a Edison Electric pagaba as facturas dalgunhas das publicacións de Brown sobre os perigos de AC.^[69] E mesmo, o propio Thomas Edison enviou unha carta ao goberno da cidade de Scranton (Pensilvania), recomendando a Brown como experto nos perigos da AC.^[66] Parte desta conivencia foi exposta en cartas roubadas na oficina de Brown que foron publicadas en agosto de 1889.

Durante este período, Westinghouse continuou investindo cartos e recursos de enxeñería co obxectivo de construír un sistema de AC totalmente integrado. Para facerse co control das patentes da lámpada Sawyer-Man, comprou Consolidated Electric Light en 1887. Tamén comprou a Waterhouse Electric Light Company en 1888 e a United States Illuminating Company en 1890, dándolle acceso aos seus propios sistemas de iluminación de arco e control de tódalas principais patentes de lámpadas incandescentes non controladas por Edison.^[70] En abril de 1888, o enxeñeiro de Westinghouse, Oliver B. Shallenberger, desenvolveu un contador que utilizaba un campo magnético rotativo para medir o consumo de corrente alterna, o que lle proporcionou á empresa un xeito de calcular a cantidade de electricidade que un cliente estaba a usar.^[71] En xullo de 1888, Westinghouse pagou unha cantidade substancial para licenciar as patentes estadounidenses de Nikola Tesla^[72] para un motor asíncrono polifásico^[73] CA31 e obtivo unha opción de patente para o deseño do motor de indución de Galileo Ferraris.^[74] Aínda que a adquisición dun motor de AC factible deulle a Westinghouse unha patente clave para a construción dun sistema de AC totalmente integrado, dada a escaseza xeral de efectivo en 1890, a compañía estaba ao bordo da bancarrota polo que o desenvolvemento tivo que suspenderse durante un tempo.^[75] A dificultade para obter os fondos necesarios estaba a converterse nun grave problema para a empresa e en 1890 tivo lugar o primeiro dos varios intentos do investidor J.P. Morgan de facerse co control de Westinghouse Electric.^[76][77]

Thomson-Houston continuou expandíndose, comprando sete compañías eléctricas máis pequenas, incluída a compra de Brush Electric Company en 1889.^[78] En 1890, Thomson-Houston controlaba a maioría dos sistemas de iluminación de arco dos Estados Unidos e unha boa cantidade das súas propias patentes estadounidenses. Non obstante, varios dos acordos comerciais entre Thomson-Houston e Westinghouse fracasaron e, en abril de 1888, un xuíz rexeitou parte da patente Westinghouse orixinal de Gaulard Gibbs, afirmando que só cubría transformadores conectados en serie.^[78]

Coa axuda do financeiro Henry Villard, o grupo de empresas Edison tamén sufriu unha serie de fusións: Edison Lamp Company, fabricante de lámpadas en East Newark, Nova Jersey; Edison Machine Works, fabricante de xeradores e grandes motores eléctricos en Schenectady; Bergmann & Company, fabricante de portalámpadas, tomas e outros dispositivos de iluminación eléctrica; e Edison Electric Light Company, o titular da patente e o brazo financeiro apoiado por J.P. Morgan e a familia Vanderbilt para os experimentos de iluminación de Edison; todas elas fusionáronse dando lugar a unha nova compañía que se creou en xaneiro de 1889, coa axuda de Drexel, Morgan & Co. e Grosvenor Lowrey, con Villard como presidente: Edison General Electric Company.^[79][80] Máis tarde, incluíuse a Sprague Electric Railway & Motor Company.

Durante o outono de 1888, a escalada de intervencións verbais de Brown continuou, dirixida especificamente contra Westinghouse. En novembro, George Westinghouse desafiou, nas páxinas da revista "Electrical Engineer", a afirmación de Brown de que os sistemas de AC de Westinghouse causaran 30 mortes. A revista investigou esta afirmación e descubriu que como máximo só dúas das mortes podían ser atribuídas ás instalacións de Westinghouse.^[81]

Aínda que Nova York tiña un código de procedemento penal que especificaba a electrocución a través dunha cadeira eléctrica, non especificaba o tipo de electricidade, nin a cantidade de corrente ou o seu método de entrega, xa que os detalles aínda eran relativamente descoñecidos naquel momento.^[82] A New York Medico-Legal Society, unha asociación informal formada por médicos e avogados, encargouse de elaborar os detalles e, dende finais de 1888 ata principios de 1889, realizou unha serie de experimentos en animais sobre a cantidade de tensión, deseño e colocación de eléctrodos e condutividade da pel. Durante este tempo, buscaron o consello de Harold Brown como consultor. Isto acabou por espallar a guerra de correntes ao desenvolvemento da cadeira eléctrica e ao debate xeral sobre a pena de morte nos Estados Unidos.^[83]

Despois de que a Sociedade Medicolegal formase o seu comité en setembro de 1888, o presidente Frederick Peterson, que asistira á electrocución pública de cans de Brown en xullo de 1888 con AC no Columbia College^[84] fixo que os resultados deses experimentos se presentasen no comité. Algúns membros do comité cuestionaron as afirmacións de que a AC era máis letal que a DC e que era a mellor corrente para usar, observando que os experimentos de Brown non se realizaran cientificamente e que se empregaran animais máis pequenos ca un ser humano. Na súa reunión de novembro, o comité recomendou 3.000 voltios, aínda que non se determinou o tipo de electricidade, xa fose corrente continua ou corrente alterna.^[84]

Para demostrar de xeito máis concluínte ao comité que a AC era máis letal cá corrente continua, Brown contactou co tesoureiro da Edison Electric Light, Francis S. Hastings, para organizar o uso do laboratorio de West Orange.^[83] Alí, o 5 de decembro de 1888, Brown realizou un experimento en presenza de membros da prensa, membros da Sociedade Médico-Legal, o presidente da comisión de pena de morte e Thomas Edison. Usou corrente alterna para tódalas probas en animais máis grandes ca un ser humano, incluíndo 4 becerros e un cabalo coxo, todos tratados a 750 voltios AC.^[85] Con base nestes resultados, a reunión da Sociedade Médico-Xurídica de decembro recomendou o uso de 1.000-1.500 voltios de corrente alterna para as execucións e os xornais informaron que a corrente alterna utilizada era a metade da tensión empregada nas liñas eléctricas sobre as rúas das cidades estadounidenses. Westinghouse criticou estas probas como unha demostración parcial e sesgada, deseñada para ser un ataque directo á corrente alterna.^[86] O 13 de decembro, nunha carta a "The New York Times", Westinghouse explicou cales eran os erros dos experimentos de Brown e afirmou, de novo, que Brown estaba a ser empregado pola empresa Edison. A carta de Brown do 18 de decembro rexeitou as acusacións de Westinghouse e, mesmo, o retou a un duelo eléctrico, con Brown aceptando ser sometido a cantidades crecentes de corrente continua se Westinghouse, tamén, era sometido á mesma cantidade de AC, de xeito que o primeiro en retirarse perdería o desafío.^[86] Westinghouse rexeitou a oferta.

En marzo de 1889, cando os membros da Sociedade Médico-Legal iniciaron outra serie de probas para determinar os detalles da composición e localización dos eléctrodos, dirixíronse a Brown para obter asistencia técnica.^[83][87] Hastings, tesoureiro de Edison, intentou sen éxito obter un xerador de AC Westinghouse para facer outra proba^[83] polo que remataron por empregar o laboratorio West Orange de Edison para probas con animais.

Tamén en marzo, o superintendente da prisión, Austin Lathrop, preguntoulle a Brown se podería subministrar o equipo necesario para as execucións, así como deseñar a cadeira eléctrica. Brown rexeitou o traballo para deseñar a cadeira, pero aceptou cumprir o contrato para subministrar o equipamento eléctrico necesario.^[83] O estado negouse a pagar por adiantado e, aparentemente, Brown recorreu a Edison Electric, así como á Thomson-Houston Electric Company para axudar e conseguir o equipamento. Isto converteuse nunha manobra soterrada para adquirir xeradores de AC Westinghouse para alimentar a cadeira eléctrica, aparentemente coa axuda da compañía Edison e do principal rival de Westinghouse no campo da corrente alterna, Thomson-Houston.^[83][88] Esta última empresa, organizou a adquisición de tres xeradores de AC Westinghouse, substituíndo o equipo de AC de Thomson-Houston con eles e, probablemente, foi Edison Electric quen puxo os cartos necesarios para que Brown os adquirise. O presidente de Thomson-Houston, Charles Coffin, tiña polo menos dúas razóns para obter os xeradores de Westinghouse: non quería que os equipos da súa compañía estivese asociado á pena de morte; e quería usar un destes xeradores para demostrar que o argumento empresarial de Westinghouse (quen afirmaba facer dos xeradores un 50% máis eficientes que a competencia) era falso (pagando a Brown para organizar unha proba de eficiencia pública).^[89]

Nesa primavera, Brown publicou "The Comparative Hazard to Life of Direct and Alternating Electric Current" detallando experimentos en animais realizados no laboratorio de Edison, afirmando que demostraron que a AC era moito máis letal que a DC.^[90] Este folleto, cunha impresión profesional, de 61 páxinas e, probablemente pagado pola empresa Edison, foi enviado a funcionarios gobernamentais, xornais e empresarios en cidades con poboación superior a 5.000 habitantes.^[69]

En maio de 1889, cando Nova York sentenciou ao seu primeiro criminal a ser executado nunha cadeira eléctrica, un comerciante de rúa chamado William Kemmler, houbo moita discusión na columna editorial do New York Times sobre como chamar a entón nova forma de execución. Introducíronse os termos "Westinghousizado" e "Gerry-cidio" (referíndose ao xefe da comisión de pena de morte, Elbridge Gerry) e "Brown-ado".^[91] O Times odiaba a palabra que finalmente se adoptou, electrocución, describíndoa como impulsada por "ignorantes pretenciosos".^[92] Un dos avogados de Edison escribiu a un seu colega expresando a súa opinión de que a preferencia de Edison por "dinamomorte", "amper-morte" ou "electromorte" non eran bos termos pois pensaban que Westinghousizado era a mellor opción.^[91]

William Kemmler foi condenado a morrer na cadeira eléctrica o 24 de xuño de 1889, pero antes de poder executar a sentenza presentouse un recurso porque constituía un castigo cruel e infrecuente segundo a Constitución dos Estados Unidos. Fíxose evidente para a prensa e para tódolos implicados que o caro avogado que presentou a apelación, William Bourke Cockran, non tiña ningunha conexión co caso mais si estaba vencellado coa empresa Westinghouse que pagaba os seus honorarios.^[93]

Durante as audiencias de investigación realizadas por todo o estado, e que comezaron o 9 de xullo na cidade de Nova York, Cockran utilizou as súas considerables habilidades como interrogador e orador para atacar a Brown, Edison e os seus seguidores. A súa estratexia consistía en demostrar que Brown falsificara a súa proba sobre o poder letal da AC, argumentando, ao contrario, que a electricidade non causaría a morte segura e que simplemente conduciría á tortura dos condenados. Ao interrogalo, cuestionou a falta de credenciais de Brown no campo eléctrico e formulou unha posible connivencia entre Brown e Edison, cousa que Brown volveu negar. Moitas testemuñas foron convocadas por ámbalas dúas partes para dar testemuños de primeira man sobre encontros con electricidade, recibindo probas de profesionais médicos sobre o sistema nervioso do corpo humano e a condutividade eléctrica da pel. Brown foi acusado de falsificar as súas probas en animais, ocultando o feito de que estaba a usar unha corrente continua inferior á AC.^[94] Cando a audiencia se reuniu un día no laboratorio de Orange de Edison para presenciar demostracións de resistencia á pel á electricidade, Brown case se pelexou cun representante de Westinghouse, acusándoo de estar no laboratorio de Edison para realizar espionaxe. industrial.^[95] Os xornais sinalaron que os testemuños, a miúdo contraditorios, provocaban dúbidas no público sobre a lei de electrocución, pero despois de que Edison subise ao estrado, moitos aceptaron as teses do "mago de Menlo Park" asegurando que 1.000 voltios de AC matarían doadamente a calquera persoa.^[96]

Despois de que se presentasen os testemuños recollidos e as dúas partes argumentasen o caso, o xuíz Edwin Day pronunciouse contra a apelación de Kemmler o 9 de outubro, e o Tribunal Supremo dos Estados Unidos denegou a apelación de Kemmler o 23 de maio de 1890.^[97]

Cando se utilizou por primeira vez a cadeira, o 6 de agosto de 1890, os técnicos calcularon mal a tensión necesaria para matar a William Kemmler. Despois da primeira sacudida de electricidade, Kemmler seguía a respirar. Houbo que repetir o procedemento e un xornalista que estivo presente describiuno como "unha visión horrible, moito peor que un aforcamento". George Westinghouse comentou: "Faríano mellor usando un machado".^[98]

O 25 de agosto de 1889, o New York Sun publicou unha historia titulada: "¡Brown, un canalla! - Feitos vergoñosos sobre a execución por electrocución. Traballo sospeitoso para un experto estatal. Pagado por unha empresa eléctrica para prexudicar a outra". A historia baseouse en 45 cartas roubadas na oficina de Brown que detallaban a connivencia de Brown con Thomson-Houston e Edison Electric. A maioría das cartas eran correspondencia entre Brown e Thomson-Houston sobre o tema da compra dos tres xeradores de Westinghouse para o estado de Nova York, así como o uso dun deles nunha proba de eficiencia. Tamén demostraron que Brown recibira 5.000 dólares de Edison Electric para mercar excedentes de xeradores Westinghouse de Thomson-Houston. A participación adicional de Edison estaba recollida en cartas do tesoureiro de Edison, Hastings, que lle pedía a Brown que enviara panfletos contra a AC a tódolos lexisladores do estado de Missouri (a costa da compañía); Brown solicitando que se enviase unha carta por recomendación de Thomas Edison a Scranton, PA; así como outras, nas que Edison e Arthur Kennelly, instruían a Brown para o seu seguinte testemuño sobre a apelación de Kemmler.^{[99][88][100]}

Brown non se freou por estas revelacións, e describiu os seus esforzos para desenmascarar a Westinghouse como algo equivalente a ir tras un tendeiro que vende veleno e o chama azucre.^{[99][88][100]}

En 1889, produciuse outra rolda de mortes atribuída á corrente alterna, incluído un instalador en Buffalo, Nova York; outros catro na cidade de Nova York; e un comerciante de froitas tamén de Nova York que morreu cando a pantalla que empregaba entrou en contacto cun cable aéreo. O alcalde de Nova York, Hugh J. Grant, nunha reunión coa Electric Control Board (en galego, a Xunta de Control Eléctrico) e as compañías eléctricas de AC, rexeitou as afirmacións de que as liñas de AC estaban perfectamente seguras e dixo que "escoitamos de todos quen as xogan na oficina forense".^[37] O 11 de outubro de 1889, John Feeks, un instalador de liñas de Western Union, atopábase alto no enredo das liñas eléctricas aéreas, nun concorrido distrito de Manhattan, sobre o que se supoñía que eran liñas de telégrafo de baixa tensión. Mentres a multitude marchaba pola rúa á hora do xantar, Feeks colleu unha liña próxima que, descoñecida para el, entrara en contacto a moitas cuadras cunha liña de AC de alta tensión. A sacudida entrou pola súa man dereita espida e saíu polo pé esquerdo por unha das botas con base de aceiro. Faleceu case ao instante. O seu corpo estivo enredado no morea de cables, chispeando, queimándose, e fumeando durante case unha hora, mentres unha multitude horrorizada de milleiros de persoas xuntábase debaixo. Non se puido determinar a orixe da descarga que matou a Feeks, aínda que as liñas da United States Illuminating Company estaban preto.^[101]

A morte pública de Feek causou un novo incremento no número de persoas que temían as liñas eléctricas no aire, no que se chamou o "Pánico ao tendido eléctrico".^[2] A culpa parecía estar centrada en Westinghouse, xa que mercara moitas das empresas de iluminación implicadas e a xente asumiu que a morte do operador era culpa dunha dalgunha das súas empresas filiais.^[2] Os xornais uníronse ao clamor público trala morte de Feeks, sinalando que a vida dos homes "era máis barata que o illamento de arame" e pedindo aos executivos da compañía de AC que fosen acusados de homicidio involuntarios. O 13 de outubro de 1889, o Times-Picayune de Nova Orleáns sinalou: "A morte non se detén na porta, senón que chega directamente á casa e quizais cando pecha unha porta ou acende o gas tamén matan".^[102] A reputación de Harold Brown foi rehabilitada case dun día para outro. Xornais e revistas buscaron a súa opinión e os xornalistas seguírono pola cidade de Nova York, onde medía a cantidade de corrente que fuxía das liñas eléctricas de AC.^[103]

No auxe da guerra de correntes, o propio Edison uniuse ao debate público por primeira vez, mostrándose contra a corrente alterna nun artigo de novembro de 1889 na "North American Review" titulado: "Os perigos da iluminación eléctrica". Edison propuña a idea de que soterrar as liñas eléctricas non era unha solución, e simplemente levaría a morte á clandestinidade e sería unha "ameaza constante", que podería rematar coa instalación doutras liñas que ameazasen os fogares e a vida das persoas.^[101][104] Afirmou que o único xeito de facer a AC segura sería limitar a súa tensión e prometeu que Edison Electric nunca adoptaría AC mentres el estivese á fronte da compañía.^[101]

O artigo, colocou a George Westinghouse, de súpeto, no rol dun "vilán" que intentaba defender instalacións de AC montadas sobre postes sabendo que eran inseguras e intentou evitar as preguntas dos xornalistas tratando de sinalar todas as outras cousas dunha gran cidade que consideraba, que eran aínda, máis perigosas.^[2][101] Fíxoo mellor, ao mes seguinte, cando nunha resposta publicada na North American Review, sinalou que o seu sistema de transformador de corrente alterna usaba tensións domésticas máis baixas que o sistema de corrente continua de Edison. Mencionou, tamén, as 87 mortes nun ano causadas polos coches nas rúas e a iluminación de gas en comparación con só 5 electrocucións accidentais e sen mortes en vivendas atribuídas á corrente alterna.^[101]

Entre a multitude que viu a Feeks había moita xente influínte de Nova York, porque o lugar do accidente estaba preto das oficinas do goberno municipal e o luctuoso asunto levounos a aprobar a lei sobre a instalación de servizos subterráneos.^[105] As compañías eléctricas implicadas obtiveron unha orde xudicial que impedía cortar inmediatamente as súas liñas, pero tiveron que apagar a maior parte da súa iluminación ata que se resolvese a situación, sumindo moitas rúas de Nova York na escuridade.^[78] A lexislación que ordenaba a retirada de tódalas liñas aéreas das compañías eléctricas foi finalmente confirmada polo Tribunal Supremo de Nova York en decembro. As liñas AC foron cortadas mantendo moitas rúas da cidade de Nova York ás escuras durante o resto do inverno, xa que os supervisores dos consellos municipais, que debían supervisar a construción das liñas subterráneas, fixeran pouco a este respecto.^[104]

Mesmo con Westinghouse perdendo o enfrontamento propagandístico, a guerra das correntes foi esmorecendo, coa corrente continua no bando perdedor. Isto foi en gran parte debido a que Thomas Edison abandonou o negocio da enerxía eléctrica.^[106] O inventor estaba á marxe da súa propia empresa ao perder o control maioritario na fusión de 1889 que levou á creación da Edison General Electric.^[107] En 1890 díxolle ao presidente Henry Villard que pensaba que era hora de se retirar do negocio da iluminación e pasar a un proxecto de refino de mineral de ferro que o tiña ocupado naquel momento.^[8] Os valores dogmáticos anti-AC de Edison xa non predominaban na compañía. En 1889, as propias filiais de Edison Electric presionaban para engadir a transmisión de enerxía AC aos seus sistemas e, en outubro de 1890, Edison Machine Works comezou a desenvolver equipos baseados en AC.

Con Thomas Edison afastado da Edison General Electric, a Guerra das Correntes rematou cunha fusión financeira.^[108] O presidente de Edison, Henry Villard, que deseñara a fusión que levou á formación de Edison General Electric, traballaba continuamente na idea de fusionar a compañía con Thomson, Houston ou Westinghouse e viu unha oportunidade real en 1891. O mercado estaba nunha recesión xeral que provocaba unha grande escaseza de efectivo para todas as empresas involucradas e Villard estaba en conversacións con Thomson-Houston que, nese momento, era o maior competidor de Edison General Electric. Thomson-Houston tiña o costume de aforrar cartos para o desenvolvemento e compraba ou, ás veces, apropiábase indebidamente de certas patentes. As disputas sobre patentes dificultaron o crecemento de ámbalas dúas compañías e a idea dunha posible fusión foi medrando entre os círculos financeiros do sector coa idea de aforrar nunhas 60 demandas en curso, así como evitar perdas ao tratar de socavarse mutuamente vendendo centrais eléctricas por baixo do custo.^[8][107] Edison odiaba a idea e intentou frustrala, mais Villard pensou que a súa empresa, que agora gañaba os seus procesos xudiciais por patentes de luz incandescente, estaba en condicións de impor as condicións de calquera fusión.^[8] Como parte do comité de finanzas, que incluía a JP Morgan, traballou no acordo, aínda que a principios de 1892 os acontecementos volvéronse contra el.

A xuízo de Morgan, Thomson-Houston era a máis forte das dúas compañías e elaborou un acordo, entre bastidores, anunciado o 15 de abril de 1892 que supuxo que os xerentes da Thomson-Houston controlasen a nova compañía, agora chamada General Electric (desaparecendo o nome de Edison). Thomas Edison non coñeceu o acordo ata o día anterior á súa sinatura. Como consecuencia do acordo, das quince compañías eléctricas que existían cinco anos antes as fusión levaron a unha concentración en só dúas; General Electric e Westinghouse. A guerra das correntes chegou ao seu fin e esta fusión da empresa Edison, xunto coas súas patentes de iluminación, e Thomson-Houston, coas súas patentes de AC, crearon unha empresa que controlaba as tres cuartas partes do negocio eléctrico estadounidense.^[7][8] A partir deste momento, tanto General Electric como Westinghouse comercializaron sistemas de corrente alterna.^[109] Edison tratou de pór boa cara en público e declarou que as súas accións gañaran valor co acordo mais, en privado, laiábase de que a súa empresa e tódalas súas patentes fosen entregado á competencia.^[7]

Aínda que a guerra institucional das correntes rematou nunha fusión empresarial, a diferenza técnica entre os sistemas de corrente alterna e continua levou a unha controversia moito máis prolongada.^[108] Debido á innovación nos Estados Unidos e Europa, as economías de escala de corrente alterna con plantas xeradoras moi grandes, ligadas a cargas mediante transmisión a longa distancia, foron combinándose lentamente coa capacidade de ligalas a tódolos sistemas existentes que necesitaban ser subministrados. Estes incluían sistemas de AC monofásicos, sistemas de AC polifásicos, iluminación incandescente de baixa tensión, iluminación de arco de alta tensión e motores de corrente continua existentes en fábricas e tranvías. No sistema universal de enxeñaría deseñado, estas diferenzas tecnolóxicas resolvéronse temporalmente a través do desenvolvemento de convertedores rotatorios (ou conmutratrices) e grupos convertedores que permitiron conectar a gran cantidade de sistemas herdados á rede AC.^[108][109] Estes dispositivos foron substituíndose lentamente a medida que se retiraron ou actualizaron os sistemas máis antigos.

En maio de 1892, Westinghouse Electric conseguiu superar a General Electric no contrato para electrificar a Exposición Mundial Colombina en Chicago e, aínda que non obtiveron beneficios, demostraron a presenza dun sistema de corrente alterna universal altamente flexible, seguro e eficaz capaz de alimentar a tódolos diferentes sistemas eléctricos existentes na Exposición o que levou á empresa a gañar a licitación a finais dese ano para construír unha central eléctrica de corrente alterna nas cataratas do Niágara. Pola súa banda, General Electric recibiu contratos para construír liñas de transmisión de corrente alterna e transformadores nese proxecto e outras ofertas en Niagara dado que se estaba a achegar, rapidamente, ao campo da corrente alterna^[7] debido en parte a Charles Proteus Steinmetz, un matemático prusiano, quen foi a primeira persoa en entender completamente o potencial da AC dende un sólido punto de vista matemático. General Electric contratou a moitos novos enxeñeiros con talento para mellorar o seu deseño de transformadores, xeradores, motores e outros dispositivos.^[110]

As demandas por patentes continuaron dificultando ás dúas empresas e drenando os seus tesouros, polo que en 1896, J. P. Morgan deseñou un acordo de intercambio de patentes entre as dúas empresas que permaneceu vixente durante 11 anos.^[111] En 1897, Edison vendeu as súas accións restantes na Edison Electric Illuminating de Nova York para financiar o seu prototipo de planta de refino de mineral de ferro.^[112] En 1908, díxolle a George Stanley, fillo do inventor do transformador de corrente alterna William Stanley, Jr.: "Dille a teu pai que se equivocou", admitindo probablemente que subestimou o potencial de desenvolvemento da corrente alterna.^[113]

A Exposición Electrotécnica Internacional de 1891, celebrada en Frankfurt am Main, Alemaña, presentou publicamente a transmisión a longa distancia de corrente eléctrica trifásica de alta potencia. Celebrouse do 16 de maio ao 19 de outubro nos locais en desuso das tres antigas "Westbahnhöfe" (estacións de tren occidentais) da cidade. A exposición contou coa primeira transmisión a longa distancia de corrente eléctrica trifásica de alta potencia, que se xerou a 280 km en Lauffen am Neckar. Motores e luces alimentados con éxito na feira. Cando se pechou a exposición, a planta de Lauffen continuou en funcionamento, proporcionando electricidade á capital administrativa, Heilbronn, o que o converte no primeiro lugar equipado con corrente alterna trifásica. Moitos representantes técnicos corporativos (incluído E.W. Rice de Thomson-Houston Electric Company, máis tarde absorbida por General Electric) asistiron a este evento.^[114] Os asesores e representantes técnicos quedaron impresionados. Como resultado da exitosa proba, a corrente trifásica, no que a Alemaña se refire, converteuse no medio máis económico de transmisión de enerxía eléctrica.

En Europa, Siemens e Halske convertéronse na forza dominante. A corrente trifásica de 60 Hz a 120 voltios converteuse no sistema dominante en América do Norte, mentres que 220-240 voltios a 50 Hz converteuse no estándar en Europa.

As redes de transmisión de enerxía eléctrica de corrente alterna proporcionan actualmente sistemas e liñas redundantes para o envío de enerxía desde calquera central a calquera centro de carga, dependendo da economía da ruta de transmisión, do custo da enerxía e da importancia de manter un centro de carga particular alimentado en todo momento. A transmisión de enerxía de alta tensión permite situar os xeradores (como as centrais hidroeléctricas) lonxe dos puntos de consumo.

En 1882, Miesbach–Munich Power Transmission realizou unha proba para transportar corrente continua a 2kV, alcanzando unha distancia de 57 km. En 1889 púxose en funcionamento a primeira transmisión de longa distancia de electricidade de corrente continua nos Estados Unidos na estación de Willamette Falls, en Oregon City,^[115] mais no ano seguinte, unha inundación destruíu a central eléctrica. Este desafortunado acontecemento abriu o camiño á primeira transmisión de electricidade de AC a longa distancia do mundo, cando Willamette Falls Electric instalou xeradores de AC experimentais de Westinghouse en 1890.

Ese mesmo ano, formáronse a Niagara Falls Power Company (NFPC) e a súa filial, a Cataract Company, creándose tamén a Comisión Internacional do Niágara, composta por expertos para analizar as propostas co fin de aproveitar as Cataratas do Niágara para xerar electricidade. A comisión estivo dirixida por William Thomson (máis tarde Lord Kelvin) e incluíu a Éleuthère Mascart de Francia, William Unwin de Inglaterra, Coleman Sellers dos Estados Unidos e Théodore Turrettini de Suíza. A iniciativa foi avalada por empresarios como J. P. Morgan, a familia Vanderbilt e John Jacob Astor IV. Entre as 19 propostas, mesmo se chegou a considerar o aire comprimido como un medio de transmisión de enerxía, mais preferiron a electricidade, aínda que non puideron decidir que método concreto sería mellor en xeral.

En 1893, a NFPC rexeitou as propostas restantes de media ducia de empresas e adxudicou o contrato de xeración a Westinghouse, con outras liñas de transmisión e contratos de transformadores adxudicados a General Electric.Modelo:BradleyModelo:Skrabec Os traballos comezaron en 1893 no proxecto de xeración das Cataratas do Niágara: 5.000 cabalos de potencia (3.700 kW) tiveron que xerarse e transmitirse como corrente alterna, a unha frecuencia de 25 Hz para minimizar as perdas de impedancia de transmisión (modificada a 60 Hz na década de 1950).

Aínda que algúns dubidaron de que o sistema xerase electricidade suficiente para a industria eléctrica en Buffalo, Nova York, o inventor Nikola Tesla estaba seguro de que funcionaría, afirmando que as cataratas do Niágara poderían alimentar todo o leste dos Estados Unidos. Tampouco, ata ese momento, ningún dos anteriores proxectos de demostración de transmisión de corrente alterna polifásica achegárase á escala de potencia dispoñible en Niágara:

• Na Exposición Electrotécnica Internacional (celebrada en Alemaña en 1891), tiña unha potencia de 225 kW ao longo de 175 km.
• Westinghouse utilizou con éxito a AC na central hidroeléctrica de Ames en 1891, cun sistema monofásico de 75 kW.
• Na Exposición Mundial Colombina de Chicago en 1893, exhibiuse un sistema completo de xeración e distribución polifásica de 11.000 kW con múltiples xeradores, instalado por Westinghouse.^[32]
• Almirian Decker deseñou un sistema trifásico de 250 kW na planta hidroeléctrica número 1 de Mill Creek (California), en 1893.^[116]

Westinghouse tamén tivo que desenvolver un sistema que puidese converterse a todos os estándares de potencia necesarios, incluíndo AC e DC monofásicos e multifásicos para vehículos de tracción eléctrica e motores de fábrica. En 1895, o cliente inicial de Westinghouse para a enerxía subministrada polos xeradores na planta hidroeléctrica Edward Dean Adams en Niágara eran as plantas de Alcoa, que requirían grandes cantidades de electricidade barata para producir aluminio.^[117] O 16 de novembro de 1896, a enerxía eléctrica transmitida a Buffalo comezou a alimentar os seus tranvías. Os xeradores foron construídos por Westinghouse Electric, con alternadores que levaban o nome de Tesla. A envergadura do proxecto pronto fixo que General Electric contribuíse igualmente, construíndo equipos de transmisión, plantas e xeradores.^[117]

O sistema de distribución de DC de Edison consistía na xeración en plantas, que alimentaban os pesados ​​cables de distribución primarios, a partir dos cales derivábase directamente aos clientes a corrente necesaria para alimentar os seus sistemas de iluminación e motores. O sistema funcionaba co mesmo nivel de tensión en todas partes; por exemplo, as lámpadas de 100 voltios no lugar do cliente conectáronse a un xerador que subministra 110 voltios, para permitir algunha caída de tensión nos fíos entre o xerador e a carga. O nivel de tensión foi escollido por comodidade na fabricación de lámpadas de filamento de carbono de alta resistencia, que poderían fabricarse para soportar 100 voltios e proporcionar un rendemento de iluminación que fose economicamente competitivo coa iluminación de gas. Naquel momento, considerouse que non era probable que 100 voltios presentasen un grave risco de descarga eléctrica fatal.

Para aforrar no custo dos condutores de cobre, utilizouse un sistema de distribución de tres fíos, de xeito que un funcionaba a +110 voltios, outro a 0 voltios e o terceiro a -110 voltios de potencial relativo. As lámpadas de 100 voltios poderían funcionar a +110 e -110 voltios entre o fío e o fío de terra neutro de 0 voltios, que só transportaba a corrente desequilibrada entre os outros dous fíos. O sistema resultante de tres fíos utilizaba menos fío de cobre para unha cantidade determinada de enerxía eléctrica transmitida, mantendo as tensións (relativamente) baixas. Mesmo con esta innovación, a caída de tensión debida á resistencia dos condutores do sistema foi tan elevada que as centrais xeradoras tiveron que situarse a distancias de máis ou menos 1 ou 2 km como máximo da carga. Non se puideron usar tensións máis altas co sistema de corrente continua porque non había unha tecnoloxía eficiente de baixo custo para reducir unha alta tensión de transmisión a unha baixa tensión de funcionamento.

No sistema de corrente alterna empregáronse transformadores entre a liña de distribución dunha, relativamente, alta tensión e as cargas do cliente. As lámpadas e os pequenos motores poderían funcionar coa baixa tensión requirida, pero os transformadores permitiron transmitir enerxía a tensións moito máis altas, por exemplo, dez veces máis que as cargas. Para unha determinada cantidade de potencia eléctrica transmitida, a área de sección transversal do fío foi inversamente proporcional á tensión empregada. Alternativamente, a lonxitude permitida dun circuíto, dado o tamaño do fío e a caída de tensión permitida, aumentou aproximadamente como o cadrado da tensión de distribución. Isto significou que menos plantas xeradoras máis grandes poderían servir a carga nunha determinada área. Cargas grandes, como motores industriais ou convertedores de enerxía eléctrica ferroviaria, poderían ser atendidas pola mesma rede de distribución que alimentou a iluminación, mediante o uso dun transformador cunha tensión secundaria adecuada.

A resposta de Edison ás limitacións da corrente continua foi xerar enerxía preto de onde se consumía (hoxe chamada xeración distribuída) e instalar grandes condutores para xestionar a crecente demanda de electricidade, pero esta solución resultou custosa (especialmente para as zonas rurais que non poderían permitirse construír unha estación local ou pagar grandes cantidades de fío de cobre moi groso), pouco práctico (incluída a conversión de tensión ineficiente) e inmanexable.

A corrente continua non se podía converter facilmente a tensións superiores ou inferiores e, isto significou que, se tiñan que instalar liñas eléctricas separadas para subministrar enerxía a dispositivos que utilizan diferentes tensións, por exemplo, iluminación e motores eléctricos. Isto requiriu máis cables para colocar e manter, malgastando cartos e introducindo riscos innecesarios.

As correntes alternativas de baixa frecuencia (50-60 Hz) poden ser máis perigosas que niveis similares de corrente continua, xa que as flutuacións alternas poden facer que o corazón perda coordinación, o que leva a unha fibrilación ventricular, unha perda fatal do ritmo cardíaco que debe corrixirse inmediatamente.^[119] Calquera sistema de distribución práctico empregará niveis de tensión suficientes para que circule unha cantidade perigosa de corrente, independentemente de que use corrente alterna ou continua. Como as precaucións contra a electrocución son similares para ambos, as vantaxes técnicas e económicas da transmisión de AC superaron este risco teórico e finalmente adoptouse como estándar en todo o mundo.

A vantaxe de AC para distribuír enerxía a longas distancias débese á facilidade de cambio de tensión mediante un transformador. A potencia dispoñible é o produto da intensidade pola tensión do sistema. Para unha cantidade determinada de potencia, unha baixa tensión require unha corrente máis forte e, pola contra, unha tensión máis alta require unha corrente inferior. Dado que os fíos metálicos de chumbo teñen unha resistencia eléctrica case fixa, perderase algo de enerxía en forma de calor nos fíos. Esta perda de potencia vén dada polas leis de Joule e é proporcional ao cadrado da intensidade. Polo tanto, se a potencia total transmitida é a mesma e dadas as limitacións dos tamaños de condutores prácticos, as transmisións de alta intensidade e baixa tensión sufrirán unha perda de enerxía moito maior que as transmisións de baixa e alta tensión. Isto mantense se se usa DC ou AC.

A conversión de corrente continua dunha tensión a outra requiría un gran dispositivo de conmutación ou un conxunto motor-xerador, que era difícil, custoso, ineficiente e intensivo en mantemento, mentres que con AC a tensión pódese cambiar con transformadores sinxelos e eficientes que non teñan partes móbiles e requiren moi pouco mantemento. Esta foi a clave do éxito do sistema AC. As modernas redes de transmisión usan regularmente tensións de AC de ata 765.000 voltios. Os dispositivos electrónicos de potencia46, como as válvulas de arco de mercurio e os tiristores, fixeron da transmisión de corrente continua de alta tensión un procedemento práctico, mellorando a fiabilidade e eficiencia da conversión entre corrente alterna e corrente continua, pero esta tecnoloxía só foi posible a escala industrial ata os primeiros anos sesenta. Non obstante, as liñas de transmisión de corrente alterna teñen perdas que non se producen coa corrente continua. Por exemplo, debido ao efecto de pel, un condutor terá unha maior resistencia á corrente alterna que á corrente continua; o efecto é medible e de importancia práctica para grandes condutores que levan miles de amplificadores. A maior resistencia debido a este efecto pódese compensar cambiando a forma dos condutores, adoptando un trenzado de moitos cables pequenos (illados) en lugar dun núcleo único e de gran diámetro. Pero as perdas totais nos sistemas que utilizan transmisión de alta tensión e transformadores para reducir (ou aumentar) a tensión son moito menores que as da transmisión de corrente continua á tensión de traballo.

Algunhas cidades continuaron empregando DC ata ben entrado o século XX. Por exemplo, o centro de Helsinqui tivo unha rede de corrente continua ata finais dos anos corenta, e Estocolmo non perdeu completamente a súa rede de corrente continua ata a década dos 70.^[120] Unha estación rectificadora de válvulas de arco de mercurio podería converter a AC a DC onde aínda se empregaban estas redes. Así, zonas da cidade de Boston (Massachusetts), en Beacon Street e Commonwealth Avenue, aínda usaban 110 voltios de corrente continua nos anos 60, provocando a destrución de moitos pequenos electrodomésticos (normalmente secadores de pelo e fonógrafos) empregados por estudantes da Universidade de Boston que ignoraban as advertencias sobre a subministración de electricidade.^[121] A compañía eléctrica de Nova York, Consolidated Edison, continuou subministrando corrente continua aos clientes que a adoptaran a principios do 1900, principalmente para ascensores. O Wyndham New Yorker Hotel, construído en 1929, tiña unha gran central eléctrica de corrente continua e non se converteu completamente en servizo de corrente alterna ata ben entrados os anos 60.^[122] Este foi o edificio no que pasou os seus últimos anos o pioneiro en AC, Nikola Tesla, quen morreu en 1943.

Os teatros de Broadway da cidade de Nova York continuaron empregando servizos de corrente continua ata 1975, requirindo o uso de placas de resistencias obsoletas para diminuír a luz, operadas manualmente por varios axudantes de escena. Esta práctica rematou cando o musical A Chorus Line introduciu reguladores de control de iluminación e tiristores computarizados (SCR) nos teatros en Broadway,^[123] e os teatros de Nova York, finalmente comezaron a empregar a AC.^[123] En xaneiro de 1998, Consolidated Edison comezou a eliminar o servizo DC, que nese momento aínda tiña 4.600 clientes. En 2006, só había 60 clientes que utilizasen o servizo de corrente continua e o 14 de novembro de 2007 pechouse a última distribución de corrente continua da compañía. Os clientes que seguían usando DC cambiaron a AC, adaptados cun rectificador.^[124] The Pacific Gas and Electric Company aínda ofreceu enerxía continua a algúns lugares de San Francisco, California, ata polo menos 2012, principalmente para ascensores, subministrado por uns 200 rectificadores que fornecían entre 7 e 10 clientes cada un.^[125]

O último sistema comercial de distribución de enerxía continua nos Estados Unidos foi desmantelado en 2007.^[126] O Consello Xerador de Electricidade Central no Reino Unido continuou mantendo unha estación de xeración de corrente continua de 200 voltios na central de enerxía de Bankside, ao longo do río Támese, en Londres. En 1981, a maquinaria para imprimir instalada en Fleet Street, entón o corazón da industria xornalística do Reino Unido, foi desmantelada cando a industria xornalística mudouse á zona dos peiraos en desenvolvemento máis abaixo do río (usando modernos equipos alimentados por AC). O edificio converteuse nunha galería de arte, a Tate Modern.^[127]

Os ferrocarrís eléctricos que utilizan un sistema de alimentación por terceiro riel, empregan exclusivamente enerxía continua entre 110 e 1.500 voltios. Os ferrocarrís con tendido aéreo (catenaria) usan varios esquemas de enerxía, incluíndo AC de alta tensión e DC de baixa tensión. A baixa tensión neste contexto é de 5 kV ou menos.^[128]

Os sistemas de corrente continua de alta tensión úsanse para a transmisión masiva de enerxía desde estacións de xeración distantes ou para a interconexión de sistemas de corrente alterna separados. Estes sistemas utilizan dispositivos electrónicos de potencia como válvulas de arco de mercurio, tiristores ou transistores IGBT que non estaban dispoñibles durante a guerra das correntes.Modelo:Jovcic A enerxía continúa converténdose a corrente alterna a partir de ambos os lados do moderno enlace de alta tensión de corrente continua. As súas vantaxes sobre os sistemas de AC para a transmisión de masas inclúen maiores clasificadores de potencia para unha liña determinada (factor importante, xa que a instalación de novas liñas e incluso actualizar outras antigas é extremadamente caro) e un mellor control dos fluxos de enerxía, especialmente en condicións transitorias e de emerxencia que a miúdo poden levar aos apagóns. Moitas plantas modernas empregan, agora, corrente continua de alta tensión como alternativa aos sistemas de AC para transmisión de longa distancia e alta carga, especialmente en países en desenvolvemento como Rusia, a China, a India e o Brasil. Unha das principais vantaxes é a capacidade de transferir enerxía entre dous sistemas de AC que non están sincronizados en fase.Modelo:Jovcic

A distribución de enerxía continua segue sendo común cando as distancias son pequenas, e especialmente cando o almacenamento ou conversión de enerxía usa baterías ou pilas de combustible. Estas aplicacións inclúen:^[129]

• Electrónica, incluídos circuítos integrados, transmisores de radio de alta potencia e ordenadores.
• Sistemas de arranque, iluminación e acendido en automóbiles.
• Vehículos eléctricos híbridos e propulsión de vehículos totalmente eléctricos cunha fonte de alimentación interna.
• A enerxía da central de telecomunicacións (móbil por cable e celular) utiliza unha fonte de DC de -48 voltios
• As subestacións eléctricas seguen empregando unha "batería de estación" de 125 voltios DC para operar os equipos de control.
• Sistemas de Alimentación Ininterrompida (SAI) para sistemas informáticos.
• Almacenamento de enerxía en rede.
• Repetidores para cables submarinos de fibra óptica
• Instalacións de enerxía illadas que empregan enerxía eólica ou solar.

Nestas aplicacións, a corrente continua pode usarse directamente ou converterse en corrente alterna mediante inversores electrónicos. No futuro, isto pode proporcionar un xeito de subministrar enerxía a unha rede a partir de fontes distribuídas. Por exemplo, os propietarios de vehículos híbridos poderían alugar a capacidade das baterías dos seus vehículos para compensar a carga da rede eléctrica local.^[130]

En 2017, Alfonso Gómez-Rejón dirixiu unha película sobre a guerra das correntes titulada The current war, onde Benedict Cumberbatch representa a Edison, Nicholas Hoult interpreta a Tesla e Michael Shannon a George Westinghouse. A película conta a historia do conflito entre Edison e Westinghouse para electrificar os Estados Unidos de América.

A película estaba producida por The Weinstein Company e Harvey Weinstein, un dos socios, estivo moi presente no proceso creativo. A película proxectouse en 2017 no Festival de Toronto pero recibiu unha acollida crítica moi negativa. Cando estourou o escándalo de Weinstein, moitos dos actores principais criticaron ao produtor.^[131] Estas críticas, xunto co desexo da produtora de afastarse de Harvey Weinstein, deixaron no aire o futuro da película.^[131]

Coa disolución da produtora, e a aparición doutra produtora que se fixo cargo do material, o director tivo que facer a súa propia versión (que xa tiña prevista), introducindo importantes modificacións na montaxe presentada en Toronto. Esta nova montaxe estreouse en España durante 2019-2020.^[132]

Referencias

Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría:  Guerra das correntes

• Blowfield, Michael; Johnson, Leo (2013). Turnaround Challenge: Business and the City of the Future (en inglés). Oxford: OUP. ISBN 9780191652387. 
• Bradley, Robert L., Jr. (2011). Edison to Enron: Energy Markets and Political Strategies (en inglés). Nova York: John Wiley & Sons. ISBN 978-0-47091-736-7. 
• Brandon, Craig (1999). The Electric Chair: An Unnatural American History (en inglés). Jefferson, N.C.: McFarland & Co. ISBN 978-0-58538-476-4. 
• Brands, H. W. (1995). The Reckless Decade : America in the 1890s (en inglés). Nova York: St. Martin's Press. ISBN 978-0-31213-594-2. 
• Carlson, W. Bernard (1993). "Competition and Consolidation in the Electrical Manufacturing Industry, 1889–1892". En Aspray, William. Technological Competitiveness: Contemporary and Historical Perspectives on Electrical, Electronics, and Computer Industries (PDF) (en inglés). Piscataway, NJ: IEEE Press. pp. 287–311. ISBN 978-0780304277. 
• Carlson, W. Bernard (2003). Innovation as a Social Process: Elihu Thomson and the Rise of General Electric (en inglés). Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 978-0-52153-312-6. 
• Carlson, W. Bernard (2013). Tesla: Inventor of the Electrical Age (en inglés). Princeton, NJ: Princeton University Press. ISBN 978-0-69116-561-5. 
• Davis, L. J. (2012). Fleet Fire: Thomas Edison and the Pioneers of the Electric Revolution (en inglés). Nova york: Skyhorse Publishing. ISBN 978-1-61145-659-2. 
• De Weck, Olivier L.; Roos, Daniel; Magee, Christopher L. (2011). Engineering Systems: Meeting Human Needs in a Complex Technological World (en inglés). Cambridge, MA / Londres, Inglaterra: The MIT Press. ISBN 978-0-262-01670-4. 
• Dobson, John M. (2006). Bulls, Bears, Boom, and Bust: A Historical Encyclopedia of American Business Concepts (en inglés). Santa Bárbara, CA: ABC Clio. ISBN 978-1-85109-553-7. 
• Essig, Mark (2009). Edison and the Electric Chair: A Story of Light and Death (en inglés). Nova York: Bloomsbury Publishing USA. ISBN 978-0-80271-928-7. 
• Freeberg, Ernest (2013). The Age of Edison: Electric Light and the Invention of Modern America (en inglés). Nova York: The Penguin Press. ISBN 978-1-59420-426-5. 
• Garud, Raghu; Kumaraswamy, Arun; Langlois, Richard (2009). Managing in the Modular Age: Architectures, Networks, and Organizations (en inglés). Nova York: John Wiley & Sons. ISBN 978-1-40514-194-9. 
• Gönen, Turan (2014). Electric Power Distribution Engineering (en inglés) (3ª ed.). Boca Raton, FL: CRC Press. ISBN 9781482207002. 
• Gray, Michael (2020). Titanes Americanos: Los magnates que construyeron a Estados Unidos (ebook)|format= require |url= (Axuda) (en castelán). Hackensack, NJ: Babelcube Inc. ISBN 9781071579121. 
• Higonnet, Patrice L. R.; Landes, David S.; Rosovsky, Henry (1991). Favorites of Fortune: Technology, Growth, and Economic Development Since the Industrial Revolution (en inglés). Cambridge, Massachusetts: Harvard University Press. ISBN 978-0-67429-520-9. 
• Israel, Paul (1998). A Life of Invention (en inglés). Nova York: John Wiley & Sons. ISBN 0-471-52942-7. 
• Jonnes, Jill (2003). Empires of Light: Edison, Tesla, Westinghouse, and the Race to Electrify the World (en inglés). Nova York: Random House. ISBN 978-0-37550-739-7. 
• Jovcic, Dragan; Khaled, Ahmed (2015). High Voltage Direct Current Transmission: Converters, Systems and DC Grids (en inglés). Hoboken, NJ: John Wiley & Sons. ISBN 9781118846681. 
• Klein, Maury (2010). The Power Makers: Steam, Electricity, and the Men Who Invented Modern America (en inglés). Nova York: Bloomsbury Publishing USA. ISBN 978-1-59691-834-4. 
• Klooster, John W. (2009). Icons of Invention: The Makers of the Modern World from Gutenberg (en inglés). Santa Barbara, CA: ABC-CLIO. ISBN 978-0-313-34745-0. 
• McNichol, Tom (2006). AC/DC: The Savage Tale of the First Standards War. New York (en inglés). Hoboken, NJ: John Wiley & Sons. ISBN 978-0-7879-8267-6. 
• Momoh, James A. (2018). Energy Processing and Smart Grid (en inglés). Hoboken, NJ: John Wiley & Sons. ISBN 9781119376231. 
• Moran, Richard (2007). Executioner's Current: Thomas Edison, George Westinghouse, and the Invention of the Electric Chair (en inglés). Nova York: Knopf Doubleday Publishing Grou. ISBN 978-0-37572-446-6. 
• Reynolds, Terry S.; Bernstein, Theodore (marzo 1989). "Edison and 'the chair' [legal electrocution, history]". IEEE Technology and Society Magazine 8 (1): 19–28. ISSN 0160-791X. doi:10.1109/44.17683. 
• Rockman, Howard B. (2004). Intellectual Property Law for Engineers and Scientists (en inglés). Wiley: IEEE Press. ISBN 978-0-471-44998-0. 
• Seifer, Marc (1998). The Life And Times of Nikola Tesla (en inglés). Brooklyn, NY: Citadel. ISBN 978-0-8065-3556-2. 
• Sloat, Warren (1979 {1929]). America Before the Crash (en castelán). Nova York: Macmillan. ISBN 978-0-02611-800-2. 
• Skrabec, Quentin R. (2007). George Westinghouse: Gentle Genius (en inglés). Nova York: Algora Publishing. ISBN 978-0-87586-404-4. 
• Skrabec, Quentin R. (2012). The 100 Most Significant Events in American Business: An Encyclopedia (en inglés). Santa Barbara, CA: ABC-CLIO. ISBN 978-0-31339-863-6. 
• Steimel, Andreas (2008). Electric Traction - Motive Power and Energy Supply: Basics and Practical Experience (en inglés). Múnic: Oldenbourg Industrieverlag. ISBN 9783835631328. 
• Stross, Randall E. (2007). The Wizard of Menlo Park: How Thomas Alva Edison Invented the Modern World (en inglés). Nova York: Crown Publishers. ISBN 978-1-40004-762-8. 
• Wredge, Charles D.; Greenwood, Ronald G- (1984). "William E. Sawyer and the Rise and Fall of America's First Incandescent Electric Light Company, 1878–1881" (PDF). Business and Economic History (en inglés) 2 (13): 31–48. ISSN 0894-6825. JSTOR stable/23702702. 

• Nikola Tesla
• Thomas Alva Edison
• James Prescott Joule
• Corrente alterna
• Corrente continua
• Westinghouse Electric
• General Electric

• How General Electric Started, Grew and Became a $66 Billion Company, vídeo en YouTube (en inglés).
• Chang, Maria. «War of the Currents». Universidade de California, Berkeley. Arquivado desde o orixinalArquivado 26 de xullo de 2011 en Wayback Machine. o 26 de xullo de 2011.
• Ficha da película The current war en FilmAffinity (en castelán)