Guna Yala[1] é unha comarca indíxena en Panamá, habitada pola etnia guna. Antigamente a comarca chamábase San Blas até 1998[2] e Kuna Yala até 2010. Os locais coñécena con varios nomes como: "Dulenega", "Yarsuid", "Duleyala". Posúe unha área de 2.393,10 km² e unha poboación de 32.446 habitantes (censo2000). Esta comarca non posúe distritos, a diferenza das demais provincias panameñas. A súa capital é Gaigirgordub. Limita ao norte co mar Caribe, ao sur coa provincia de Darién e a comarca Emberá-Wounaan, ao leste con Colombia e ao oeste coa provincia de Colón.
Toponimia
A área foi formalmente coñecida como San Blas, xunto co nome autóctono de Kuna Yala, pero cambiouse en outubro de 2011 cando o Goberno de Panamá recoñeceu a afirmación do pobo guna que na súa lingua non existía o fonema para a letra "K", e que o nome oficial debería ser "Guna Yala".
Historia
Mediante lei do 4 de xuño de 1870, de Colombia, foi creada a Comarca Tulenega,[3] que incluía ademais do actual territorio da Comarca Guna Yala, o de varias comunidades da comarca de Wargandí, como Mortí, Asnadi e Sogubdi, así como tamén o de comunidades da comarca de Madugandí, como Tiuarsicuá, e as comunidades guna de Colombia, como Tanela e Arquía. A extensión territorial da Comarca Tulenega abarcaba desde a provincia de Colón chegando até o golfo de Urabá, Colombia. A xefatura de goberno da comarca era exercida por un comisario xeral, nomeado polo goberno central. A lei recoñecía ademais aos gunas a propiedade da terra na Comarca.
Tras a separación de Panamá en 1903, foi completamente descoñecida a Lei de 1870, e ademais, o territorio da anterior comarca, quedou dividido de feito, en dúas partes: a parte maioritaria quedou na nova nación panameña, mentres que unha pequena zona quedou en Colombia.
A suspensión da comarca, as concesións bananeiras, as incursións de persoas alleas ao pobo guna en busca de ouro, caucho, tartarugas mariñas e os abusos da policía colonial causaron grande descontento entre os nativos e provocaron, o 21 de febreiro de 1925, a Revolución guna, dirixida polo Cacique Olokintipipilele (Simral Colman) da Comunidade de Ailigandi, onde se xestou toda a revolución guna de 1925, tamén apoiado polo Saila Nele Kantule da localidade de Ustupu, quen foi o seu Secretario e Voceiro así mesmo o Saila Olonibiquinya de Carti. Os gunas armados, atacaron os policías nas illas de Tupile e Ukupseni, Tigre, Río Sidra, Nargana, Corazón de Jesús, Rio Azúcar e Carti xa que estes eran acusados de suprimir os costumes gunas e realizar abusos en varias comunidades. Nesta revolución guna proclamouse a efémera República de Tule, separándose do goberno central panameño durante uns días.
O tratado de paz posterior, estableceu o compromiso do goberno de Panamá de protexer os usos e costumes gunas. Os gunas á súa vez, aceptaban o desenvolvemento do sistema escolar oficial nas illas. A brigada policial sería expulsada do territorio indíxena e todos os prisioneiros liberados. As negociacións que puxeron fin ao conflito armado, constituíron un primeiro paso para establecer o status de autonomía dos guna e recuperar a cultura que se estaba perdendo.
Con base ao artigo 5° da Constitución de 1904, que permite que a lei cree divisións políticas con réximes especiais ou por razóns de conveniencia administrativa ou de servizo público, a lexislación sobre territorios indíxenas en Panamá comezou a ser definida co establecemento da Comarca de San Blas por medio da lei Nº 2 do 16 de setembro de 1938,[3] incluíndo áreas das provincias de Panamá e Colón, e logo, coa definición dos seus límites e administración mediante a Lei Nº 16 do 19 de febreiro de 1953.[3] O seu nome mudaría finalmente a Guna Yala mediante lei Nº 99 de 23 de decembro de 1998.[3]
Actualmente, de acordo co fallo da Corte Suprema de Xustiza, do 23 de marzo de 2001, as Comarcas teñen unha organización político-administrativa distinta e independente á dos Distritos e Correxementos. As Comarcas réxense de acordo ás institucións especiais propias; e segundo resolución da Sala Terceira da Corte Suprema de Xustiza, do 6 de decembro de 2000, unha das institucións é o consentimento dos pobos indíxenas nos proxectos que pretendan desenvolverse nos seus territorios.