Mars 3 era unha sonda de tipo Mars M-71, consistente nun orbitador ao que ía unido unha cápsula de aterraxe. En total, a sonda tiña unha masa duns 4650 kg chea de propelente (2265 kg baleira) e medía 4,1 m de alto e 5,9 m de envergadura cos dous paneis solares estendidos. O sistema de aterraxe, cunha masa de 1210 kg, estaba formado por un escudo térmico cónico de 2,9 m de diámetro cunha cápsula esférica de 1,2 m de diámetro no seu interior que tiña que tomar terra mediante un sistema de paracaídas e retrofoguetes. O aterrador abríase en forma de pétalos na súa parte superior, garantindo que ao abrirse a cápsula quedase en posición cara a arriba unha vez na superficie marciana. Levaba a bordo dúas cámaras de televisión cubrindo un campo de visión de 360°, un espectrómetro de masas para estudar a composición da atmosfera e sensores de presión, temperatura e velocidade do vento, así como instrumentos para medir as propiedadades físicas e químicas do solo marciano. No seu interior levaba unha medalla da Unión Soviética e usaba catro antenas para comunicarse co orbitador. A alimentación eléctrica corría a cargo dunha batería, polo que o seu tempo de vida era limitado.
O rover Prop-M que debía terse movido pola superficie de Marte.
Tamén levaba un pequeno róver de 4,5 kg denominado Prop-M que, unido por un cable de 15 m á esfera, debería terse arrastrado pola superficie, estudiándoa. A cápsula foi esterilizada antes do lanzamento para evitar contaminar Marte con microbios terrestres. Pola súa parte, o orbitador estaba formado por un cilindro presurizado formando o corpo principal da nave onde se unían os dous paneis solares e antena parabólica de 2,5 m de diámetro para as comunicacións coa Terra. Os instrumentos científicos do orbitador estaban situados na súa maioría no cilindro presurizado e consistían nun radiómetroinfravermello, un fotómetro no visible para a análise espectral da atmosfera marciana, un fotómetro infravermello e outro ultravioleta, un sensor Lyman alfa para buscar hidróxeno na parte superior da atmosfera, un radiotelescopio, un espectrómetro infravermello, dúas cámaras de televisión, un magnetómetro e sensores de plasma. Adicionalmente, Mars 3, a diferenza de Mars 2, levaba o experimento científico Spectrum 1 para medir a radiación solar a lonxitudes de onda métricas conxuntamente con observatorios terrestres para estudar a causa das fulguracións solares. O orbitador usaríase tanto para recolectar información do aterrador como para estudar a superficie e a atmosfera marcianas, medir a temperatura de ambas, estudar a topografía do planeta roxo e medir a composición e propiedades da superficie. Tamén mediría e estudaría o vento solar e os campos magnéticos marciano e interplanetario.[1][2][4][5][3]
Perfil da misión
Despois do lanzamento, Mars 3 efectuou unha manobra de corrección de traxectoria o 8 de xuño. O 2 de decembro de 1971, 4 horas e 35 minutos antes de chegar a Marte, o orbitador separouse do módulo de descenso, que entrou na atmosfera marciana a uns 5,7 km/s. O sistema de descenso funcionou con éxito, co aterrador abríndose na superficie para comezar a recolección de datos pero deixando de transmitir 20 segundos despois por razóns descoñecidas. A cápsula de descenso tocou terra no medio dunha tormenta de po, polo que se baralla que foi afectada pola area ou polas descargas electrostáticas inducidas polo po movéndose ao seu arredor. Pola súa parte, o orbitador viuse afectado por unha perda de propelente, causando que entrase nunha órbita de 12 días e 19 horas de duración en lugar da de 25 horas prevista, cunha inclinación de 48,9°.[1][2][4][5][3]
Resultados científicos
A nave enviou datos ata marzo de 1972, atopando hidróxeno e osíxeno na atmosfera superior de Marte e medindo temperaturas en superficie de entre -110 e 13 °C, con presións de entre 5,5 e 6 mb a nivel de superficie e unha concentración de vapor de auga 5000 veces inferior á terrestre. Tamén atopou que a base da ionosfera marciana comeza a entre 80 e 110 km de altitude e medíu grans das tormentas de po a alturas de ata 7 km na atmosfera.[1][2][4][5][3]
Notas
↑ 1,01,11,21,31,4N2YO (2023). Real Time Satellite Tracking, ed. "MARS 3"(en inglés). Consultado o 4 de xullo de 2023.
