Monxas en Sevilla. A noviza distínguese pola touca branca.
O noviciado é un período de proba que as congregacións e ordes relixiosas, cristiás e budistas poñen como preparación inmediata ás persoas aspirantes ao ingreso en ditas congregacións antes de faceren os primeiros votos monásticos.[1][2][3][4][5]
Así mesmo, o termo refírese tamén ao lugar de residencia ou casa onde están instalados os novizos ou as novizas,[6] ao conxunto destas persoas, e ao réxime establecido e aos exercicios efectuados por ditos aspirantes.[1][2][3][4]
Etimoloxía e orixe
As palabras "novizo" e "noviciado" derivan do latínnovus, "novo".[7]
Se todo cristián, bautizado, é un "home novo" segundo San Paulo (Col. 3:10: "vestiches ao novo"), isto é certo tamén cando un ou unha decide seguir a Cristo no camiño dos consellos evanxélicos.
Nalgunhas congregacións relixiosas o noviciado e o novizo ou a noviza están marcados incluso pola adopción dun novo nome.
Características
No catolicismo o noviciado adoita comprender entre os seis meses e os dous anos, aínda que tamén depende moito da situación persoal de cada novizo ou noviza.
Para ingresar necesítase entrar en contacto con algunha desas congregacións e primeiro vivir o proceso vocacional, a fin de tomar unha decisión. É o período en que a persoa candidata ou noviza, ao seguir o camiño cara a vida relixiosa, adquire fundamentos que sosterán o seu compromiso.
Despois deste período, faise a profesión relixiosa. Constitúe tamén un momento para que a persoa aspirante á vida relixiosa coñeza ben a congregación e así mesmo que, coa axuda dun instrutor ou mestre(a) de novizos(as) poida decidir, libremente, tomar os votos relixiosos o seguir por outro camiño.
O noviciado, a través do cal comeza a vida nun instituto, está organizado de xeito que os novos comprendan mellor a súa vocación divina e, de feito, a propia do instituto, experimenten a forma de vivir do instituto e formen a súa mente, o seu corazón e o seu espírito, para que se probe a súa intención e idoneidade.
↑O antigo termo latino pódese atopar en Xoán Casiano († 435) en relación coa vida do mosteiro, en Collationes XX, cap. 1: «… ubi velut incipiens atque novicius in illo, in quo nos degebamus, monasterii receptus habitaculo…».
