Pacific Racing (máis tarde coñecido como Pacific Grand Prix, e finalmente como Pacific Team Lotus) era un equipo de automobilismo do Reino Unido. Tralo éxito nas fórmulas inferiores, o equipo participou en dúas tempadas completas de Fórmula Un, en 1994 e 1995, participando en 33 grandes premios sen moito éxito.
O equipo foi fundado polo ex mecánico de Keith Wiggins en 1984, para competir no Campionato Europeo de Fórmula Ford, co piloto noruegués Harald Huysman e o apoio de Marlboro. Huysman gañou dous títulos o europeo e o do Benelux. Por consello Huysmans, Pacific fichou a Bertrand Gachot para a Fórmula Ford británica cun Reynard en 1985. Ao ano seguinte, Gachot, tamén formou parte do equipo do Campionato Mundial de Marlboro, gañou a coroa da Fórmula Ford 2000 para Pacific. Marlboro quedou co equipo de Wiggins na FF2000 en 1987, gañando o título británico con JJ Lehto.
En 1988, Pacific entrou na Campionato Británico de F3 con Lehto e un coche Reynard, e gañou o título no seu primeiro intento. Wiggins non quería permanecer na F3 e trasladouse á Fórmula 3000, unha vez máis en asociación con Reynard e Marlboro. Con todo, a tempada de Lehto e Eddie Irvine foi decepcionante e o apoio da compañía de tabaco marchou co equipo rival DAMS en 1990. O equipo volveuse a formar en 1991, logrando Christian Fittipaldi a coroa na F3000 .
Pacific Racing gañara en todas as categorías júnior, nas que participara, e en 1992 Wiggins decidiuse a dar o salto á F1 na tempada 1993, no proceso cambiou o nome do equipo a Pacific Grand Prix. A falta de enxeñeiros propios e consciente do limitado tempo que tiña, Wiggins contactou co construtor de F3000 Reynard Racing para deseñar e construír o novo chasis PR01, coa esperanza de beneficiarse de varios anos de investigación e desenvolvemento que Reynard investira no seu propio proxecto recentemente desbotado de participar na F1. Por desgraza para Pacific, o equipo de deseño dirixido por Byrne Rory marchara a Benetton ao final de 1991 e Reynard vendera o deseño (aínda en forma de debuxos en papel) ao equipo Ligier. O pequeno equipo de deseño do PR01, que traballaba en Reynard pero nominalmente eran empregados de Pacific para cumprir cos regulamentos da FIA, víronse obrigados a iniciar un novo deseño baseado na pouca da investigación que Reynard mantiña da F1 e a utilización dunha serie de compoñentes menores do chasis da F3000 de Reynard nun intento de limitar os custos. Coas súas raíces no mesmo proxecto, o Benetton B193 resultante, o Ligier JS37 e o Pacific PR01 compartían o mesmo frontal, co morro elevado que posteriormente converteuse en estándar na Fórmula Un.
Pospuxeron a súa entrada en xaneiro de 1993[1] debido á recesión e o fracaso para conseguir investidores.[Cómpre referencia].
Non foron capaces de entrar na F1 ata o ano 1994. O ano foi un desastre. Paul Belmondo e o expiloto de Pacific Bertrand Gachot comezaron a tempada como pilotos, con Oliver Gavin como probador. O PR01, deseñado para a tempada de 1993, non se sometera a ningunha das probas no túnel do vento, algo vital para perfeccionar a aerodinámica do coche, só fixera unhas poucas ducias de km de probas na pista e o seu motor Ilmor 3.5 L V10 non tiña a potencia suficiente para os estándares de 1994. Esa tempada o equipo non terminou unha soa carreira e a partir do Gran Premio de Francia en diante, non logrou cualificar ningún coche. Obtiveron un total de cero puntos nesa tempada.
En 1995, Pacific fusionouse co moribundo Team Lotus.[2] Os obsoletos motores Ilmors substituíronse polo Ford ED V8 e trouxéronse gran cantidade de novos patrocinadores. Tamén producíronse boas noticias tamén cando o PR02 garantiuse participar en todas as carreiras, coa desaparición de Larrousse e Lotus non era necesario precualificar. Belmondo fora substituído por Andrea Montermini. Logo de non ter ningunha sorte na primeira metade da tempada, o outro piloto, Gachot, deixou vacante o seu asento a mediados de 1995, para dar paso a infames pilotos de pago Giovanni Lavaggi (catro carreiras, catro abandonos) e Jean-Denis Deletraz (dúas carreiras, un abandono, unha NC). Gachot volveu máis adiante cando acabáronse os cartos dos dous pilotos de pago. Dous pilotos de Wiggins querían correr (o piloto de Fórmula Nippon Katsumi Yamamoto en Okayama e Suzuka e o piloto de probas Oliver Gavin en Australia) pero fóronlles denegadas as super licenzas. Os mellores acabados de Pacific esa tempada foron 8º nos grandes premios de Alemaña e Australia.
Retirada e secuelas
Ao final da tempada de 1995, o equipo retirouse da Fórmula Un e Wiggins regresou á Fórmula 3000, resucitando Pacific Racing que competiu con Oliver Tichy e Marc Gené como pilotos. Gené deixou o equipo logo do seu accidente en Pau, e Tichy continuou só ata que o equipo abandonou a metade de tempada. En 1997 Wiggins tamén intentou entrar en carreiras de autos deportivos e nas 24 Horas de Le Mans cun chasis moi modificado dun BRM coñecido como o P301 e usando motores Nissan. Tras unha serie de fracasos para o proxecto en 1998, Wiggins pechou o equipo.
Wiggins uniuse a Lola e axudou ao construtor a recuperar terreo nas Champ Car World Series. Cun pé nos Estados Unidos, o mecánico convertido en xerente de equipo aliouse á fábrica de cervexa Herdez e en 2000 adquiriu Bettenhausen Motorsports, cambiaron o nome a HVM Racing. No ano 2006, Paul Stoddart, ex propietario do equipo Minardi F1, comprou accións no equipo e volveu a bautizalo como Minardi Team USA.
