Riječ „Satrap“ dolazi od staroperzijske riječi xšaθrapāvā što znači „zaštitnik provincije“, odnosno spoj je dviju riječi; xšaθra („provincija“) i pāvā („zaštitnik“). Na modernom perzijskom jeziku riječ se izgovara šahrban (شهربان), pri čemu je šahr grad, dok sufiks bān znači „čuvar“.
Sustav vladavine preko satrapija prvi su koristili perzijski vladari, pa se Perzijsko Carstvo često smatra prvom federacijom u povijesti.
U moderno doba, riječ "satrap" se u prenesenom značenju koristi za samovoljnog i okrutnog čovjeka, despota, tiranina.[2][3][4]
Sve do osvajanja Medije od strane Kira Velikog, medijski vladari su upravljali pokorenim teritorijama preko „kraljeva-štićenika“ i guvernera. Dvadeset satrapa koje je postavio Kir Veliki nisu bili kraljevi, već vicekraljevi koji su vladali u ime velikog kraljaAhemenidskog Perzijskog Carstva. Neki od njih su se barem povremeno uspjeli osamostaliti pobunama protiv centralne vlasti, no u većini slučajeva ustanci su bili ugušeni. Darije Veliki poboljšao je organizaciju perzijskih satrapija, povećao im broj na 23, te uveo jedinstven administrativni i porezni sustav (prema zapisima u Behistunu).
Satrap je praktički imao svu vlast u svojoj provinciji; sakupljao je porez, vodio administraciju među plemenima i gradovima, a njegov dvor je imao ulogu i vrhovnog suda provincije. Također, brinuo se za sigurnost, gradnju i održavanje perzijskih cesta, a bio je zadužen i za gušenje lokalnih pobuna i razbojništva. U njegovu radu pomagali su perzijsko vijeće, te kraljevski tajnik i pisar koji su provodili godišnje kontrole, dok su njegov rad nadgledale tzv. „kraljeve oči“, odnosno pripadnici prve poznate obavještajne službe u povijesti. Satrapima je bilo dopušteno upravljanje vlastitom vojskom odnosno osobnom stražom, iako je cijela vojska carstva odgovarala isključivo velikom kralju kao nadređenom generalu.
U Partskom Carstvu vladareva moć zasnivala se na potpori plemićkih obitelji koji su upravljali velikim posjedima i vojskom, te koji su ubirali porez. Gradovi-države unutar kraljevstva uživali su određen stupanj samouprave i plaćali su porez vladaru.
Administracija Sasanidskog carstva bila je mnogo centraliziranija od partske. Dijelom nezavisna kraljevstva i gradovi-države sa samostalnom samoupravom zamijenjeni su sustavom „kraljevskih gradova“ koji su služili kao sjedišta namjesnika (tzv. šahrabsa) direktno odgovornih kralju, ali i kao sjedišta vojnim garnizonima. Šahrabsi su tako upravljali i gradom i pokrajinom u kojoj se grad nalazio.
