Eskadra powstała 9 stycznia 1919 w Warszawie[1][2].
W okresie organizacyjnym personel latający stanowili: rtm. Niżewski, a rtm. Buckiewicz, por. Tytus Karpiński, ppor. Stefan Sznuk i sierżant Karol Biel[3].
Rozkazem Sztabu Generalnego nr 487/I z 9 stycznia 1919, eskadra weszła w skład I Grupy Lotniczej dowodzonej przez kpt. pil Romana Florera[4].
Od początku procesu formowania występowały poważne trudności z naborem personelu latającego oraz ukompletowaniem sprzętu, gdyż sprawne samoloty otrzymywały eskadry wcześniej odchodzące na front[1].
Na froncie litewsko-białoruskim
7 kwietnia 1919 eskadra odjechała z Warszawy na lotnisko Dojlidy[5]. Posiadała 6 lotników[6], lecz w tym czasie nie dysponowała żadnym samolotem[7]. Przydzielony w Białymstoku samolot typu DFW C.V był niesprawny i wymagał gruntownego remontu[1].
Natychmiast po przybyciu do Dojlid, oficer techniczny eskadry por. obs. Karpiński w fabryce Hasbachów organizuje nieetatowy park remontowy[8].
Kolejne otrzymane dwa samoloty eskadra musiała przekazać odchodzącym na front 1. i 4 eskadrze[9].
W lipcu eskadra wyszła ze składu I Grupy Lotniczej i przeniosła się na lotniska Słonim i Baranowicze. Tu działała na korzyść 1 Dywizji Litewsko-Bialoruskiej gen. Stefana Mokrzeckiego[10].
Dysponując tylko jednym sprawnym samolotem typu DFW C.V[11], załogi eskadry wykonywały loty rozpoznawcze, łącznikowe i bombardierskie[1].
1 sierpnia eskadra wykonała swój pierwszy lot bojowy startując z lotniska Baranowicze. Przeprowadziła go załoga kpt. Iwaszkiewicz i por. Karpiński rozpoznając na kierunkach: Baranowicze – Stołpce i Baranowicze – Łuniniec.
2 sierpnia w rejon Stołpiec poleciała załoga sierż. Karol Biel i ppor. Stefan Sznuk. Nad Mirem zostali ostrzelani przez bolszewików, za co Polacy zrewanżowali się bombardowaniem 3-kilogramowymi pociskami do miotaczy min. W drodze powrotnej wykryli sowiecką baterię artylerii.
W tym czasie eskadra otrzymała do swojej dyspozycji drugi samolot.
5 sierpnia miała miejsce nieudana próba współpracy z własną kawalerią. Oczekujący na ułanów w rejonie spotkania samolot został ostrzelany przez nieprzyjaciela i z uszkodzonym silnikiem zmuszony był do awaryjnego lądowania.
Samolot został rozbity, a obaj lotnicy ranni.
8 sierpnia załoga rtm. Antoni Buckiewicz i ppor. Stefan Sznuk wykonała lot zwiadowczy w kierunku na Kojdanów.
Zaatakowano i rozproszono grupę saperów sowieckich przygotowujących się do wysadzenia mostu na Niemnie w Stołpcach. Po zajęciu Mińska 11 eskadra urządziła wysunięte lotnisko w Słucku.
W tym okresie eskadra dysponowała 3 samolotami: 2 DFW C.V i AEG C.IV[12].
Na Pomorzu
W związku z zagrożeniem od strony Niemiec, jesienią eskadra została ściągnięta do Białegostoku[13].
W zimie 1919/1920 eskadra operowała na korzyść dowództwa Frontu Mazowieckiego wykonując loty rozpoznawcze w rejon granicy z Prusami Wschodnimi. Wchodziła wtedy w skład IV Grupy Lotniczej por. Borejszy[12].
Z początkiem 1920 eskadra została przesunięta do Torunia. W Toruniu instaluje się na dawnym niemieckim lotnisku i stamtąd wykonuje loty grupowe w kierunku granicy z Prusami[14].
Miało to związek z zajmowaniem Pomorza przez oddziały Wojska Polskiego[13].
Na dzień 1 lutego 1920 eskadra posiadała 3 pilotów, 3 obserwatorów i 3 samoloty[15].
11 eskadrę odtworzono ponownie we wrześniu 1920 w Toruniu, wyodrębniając ją z 4 eskadry wywiadowczej. Po otrzymaniu samolotów, pododdział odjechał do Lidy. Tam wszedł w skład IV dywizjonu lotniczego. Eskadra nie wzięła już udziału w walkach. Wcześniej podpisano rozejm[a][13].
W okresie działań wojennych załogi 11 eskadry wywiadowczej wykonały 16 lotów bojowych w czasie 41 godzin[1][21].
Eskadra w okresie pokoju
Na mocy rozkazu z 18 stycznia 1921 eskadry 8. i 11. połączono tworząc nową 8 eskadrę wywiadowczą[22][1].
Józef Jungrav. Wspomnienia z 11 eskadry lotniczej. „Przegląd Lotniczy. Organ lotnictwa Wojskowego”. 111-12, 1932. Warszawa: Sekcja Towarzystwa Wiedzy Wojskowej.
Mariusz Niestrawski: Polskie wojska lotnicze w okresie walk o granice państwa polskiego (1918–1921). Walka i demobilizacja. T. II. Oświęcim: Wydawnictwo NapoleonV, 2017. ISBN 978-83-65746-74-0.
Jerzy Pawlak: Polskie eskadry w latach 1918-1939. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1989. ISBN 83-206-0760-4.
.svg)
.svg)